Είχε κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος και προσέλαβε εργαζόμενο χωρίς να τον δηλώσει στο ΙΚΑ. Το ΙΚΑ τον έγραψε, αυτός επικαλέστηκε το δικαίωμα που του έδινε ο Νόμος να κρατήσει δοκιμαστικά τον εργαζόμενο και έκανε ένσταση, πληρώνοντας το πρόστιμο των 280.000… δραχμών. Το περιστατικό συνέβη το 1999. Είκοσι χρόνια αργότερα το ΙΚΑ ενημέρωσε τον ενιστάμενο για την τύχη της προσφυγής του.
Η προσφυγή απορρίφθηκε το 2001. Δεν μένουμε στο αν ο επιχειρηματίας είχε δίκιο. Ο Νόμος πράγματι του έδινε το δικαίωμα να κρατήσει ανασφάλιστο τον εργαζόμενο για δύο μέρες. Αν δεν τους άρεσε ο Νόμος ας τον άλλαζαν. Το θέμα ήταν πως θα μπορούσε να αποδείξει το δίκιο του. Δύσκολα πράγματα. Και μάλιστα απέναντι σε ένα κράτος που δεν σέβεται τους ίδιους του Νόμους του.
Το ΙΚΑ, πάντως, έπρεπε να ενημερώσει άμεσα τον ενδιαφερόμενο, αφού αυτός είχε το δικαίωμα να κάνει εκ νέου ένσταση.
Θα πει κάποιος ότι είναι ευθύνη και του πολίτη που δεν το κυνήγησε. Θα το κυνηγούσε, αν πραγματικά πίστευε ότι είχε ελπίδα να το κερδίσει. Όχι γιατί οι πολίτες δεν πιστεύουν στο δίκιο τους, αλλά γιατί δεν έχουν εμπιστοσύνη στο κράτος. Η εμπειρία τους λέει ότι χάνουν τον χρόνο τους κυνηγώντας ανεμόμυλους.
Και γιατί έστειλαν την απάντηση έπειτα από 20 χρόνια; Έκαναν που έκαναν το λάθος και δεν ενημέρωσαν άμεσα. Γιατί έπρεπε να μπουν στην δοκιμασία να παραδεχτούν έπειτα από 20 ολόκληρα χρόνια πόσο ανίκανοι είναι; Νομίζουμε ότι είναι προφανές. Αν η υπηρεσία ήταν σε θέση να λειτουργήσει με έναν διαφορετικό τρόπο, τότε δεν θα ήταν το ΙΚΑ που τόσο πολύ αγαπήσαμε. Δεν θα ήταν το ΙΚΑ της καρδιάς μας. Αυτό το γνωστό γραφειοκρατικό τέρας που όλοι ξέρουμε.
Το ΙΚΑ ήταν υποχρεωμένο να στείλει το έγγραφο έπειτα από 20 χρόνια, διότι, διαφορετικά, θα αμφισβητούσε τις δομές του. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Ένας γραφειοκράτης προτιμά να τον βρίσεις, να τον πεις ηλίθιο, από το να αποδεχτεί ότι η όποια απόφασή θα έπρεπε σε μία ευνοούμενη πολιτεία να τελεί υπό μόνιμη αμφισβήτηση. Ότι θα έπρεπε να υπάρχει μία αδιάβλητη διαδικασία που να διασφαλίζει το δίκαιο του πολίτη, όταν αυτό υπάρχει και όχι το «αλάθητο» της υπηρεσίας.
Από μία πλευρά πάντως θα ήθελα να είμαι μπροστά, τη ώρα που η υπηρεσία ανακάλυπτε το λάθος. Φαντάζομαι πόσες συσκέψεις θα έγιναν, πόσος χρόνος θα δαπανήθηκε για να αποφασίσουν πως θα το διαχειριστούν. Μέχρι και θεατρικό έργο θα μπορούσα να γράψω.
Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι ένας από εμάς. Είκοσι χρόνια αργότερα είναι πλέον συνταξιούχος. Έχει περάσει ένα έμφραγμα, παίρνει χάπια για την πίεση και περπατάει κάθε απόγευμα τρία χιλιόμετρα για να μην αντιμετωπίσει νέα προβλήματα. Λυπηθείτε τον σύντροφοι του ΙΚΑ. Μην του θυμίζετε πόσα χρήματα σας έχει πληρώσει και τι έχει πάρει πίσω. Μην του θυμίζετε την ύπαρξή σας! Βοηθείστε τον να κερδίσει λίγο ακόμη χρόνο. Μην τον συγχύζετε!
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
