Διαβάζω για την Ιταλία και νιώθω έναν κόμπο στον λαιμό. Κατά διαόλου πάει η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης. Κάποτε έκανε εξαγωγές FIAT και πανάκριβων προϊόντων υψηλής ραπτικής, τώρα παράγει με το τσουβάλι διάφορους Σαλβίνι και Μελόνι και εξάγει οικονομικό φόβο. Δεν το λες και πρόοδο, μάλλον κατάντια το ονομάζεις. Κι αν μου κάνει κάτι εντύπωση από τους εγχώριους «αναλυτές», είναι η βεβαιότητα τους ακόμα και σήμερα: «έλα μωρέ, θα την κάνει γυριστή ο Μητσοτάκης και θα μπουμπουνίσει εκλογές τον Σεπτέμβρη».
Τι στο καλό, δεν βλέπουν γύρω τους, δεν διαβάζουν; Δεν κατανοούν ότι ανεξαρτήτως των λόγων για τους οποίους μετέθεσε τις εκλογές για το τέλος της τετραετίας, η επιλογή του τελικά ήταν σοφή; Αν η Ιταλία σήμερα παραπαίει και η απόδοση του το δεκαετούς της ομολόγου ξεπέρασε την απόδοση του ελληνικού λόγω της πτώσης του Ντράγκι και των εκλογών με απλή αναλογική, φανταστείτε τι θα είχε γίνει αν τώρα είχαμε και στην Ελλάδα εκλογές με πολύ πιθανή την ακυβερνησία. Τα ομόλογα μας δεν θα έκαναν ούτε για χαρτοπετσέτες στα τραπέζια των τουριστών στα νησιά.
Στην τηλεόραση, όταν ένα δίδυμο είναι καλό και φέρνει αποτελέσματα, συνηθίζουμε να λέμε πως αν ο Α αξίζει 10 και ο Β αξίζει άλλα 10, οι δυο μαζί δεν αξίζουν 20 αλλά 40. Ε αυτό θα συνέβαινε αν είχαμε μπει κι εμείς στην ίδια διαδικασία παράλληλα με τους Ιταλούς. Αν αυτή τη στιγμή ο κίνδυνος που διαβάζουν οι αγορές για την Ιταλία είναι 10, ένα άθροισμα κινδύνων Ιταλίας και Ελλάδας θα ήταν στο 50. Όλη η Ευρώπη θα κρατούσε την ανάσα της, εμείς ήδη θα τσουλάγαμε προς τον γκρεμό.
Αφήστε που διάβασα κι αυτές τις «55 δράσεις» που οφείλει να ολοκληρώσει η Ιταλία για να πάρει την επόμενη δόση και μ’ έπιασε ένα σύγκρυο. Κάτι μου θύμισαν αυτές οι «δράσεις», που εμείς τις λέγαμε «προαπαιτούμενα». Όχι πριν έναν αιώνα, πριν μια τετραετία-πενταετία. Πόσο γρήγορα ξεχνάμε έ; Βέβαια, εμείς μπορεί να ξεχνάμε, αλλά οι αγορές συνεχίζουν να δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο. Δυστυχώς.
