Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Σπεύσαμε να διαβάσουμε το βιβλίο των δημοσιογράφων Ελένης Βαρβιτσιώτη και Βικτώριας Δενδρινού “Η Τελευταία Μπλόφα. Το παρασκήνιο του 2015, οι συγκρούσεις, το Plan B” (εκδόσεις Παπαδόπουλος) γιατί παρακολουθούμε την ελληνική κρίση από το 2010 και σε καθημερινή βάση, όπως καταγράφεται από τον ελληνικό και ξένο Τύπο. Θέλαμε να διαπιστώσουμε κατά πόσο ήταν ακριβή όσα έφταναν στην ελληνική κοινή γνώμη από τις Βρυξέλλες και το Μέγαρο Μαξίμου κι αν η αίσθηση που επικρατούσε το 2015 (περί παρωδίας διαπραγμάτευσης αρχικά και περί κυνικού καιροσκοπισμού στη συνέχεια) ήταν ακριβής.
Λίγο-πολύ τα πράγματα ήταν όπως ακριβώς τα μετέδιδαν κάποιοι δημοσιογράφοι στις ανταποκρίσεις τους και τα ερμηνεύαμε διαβάζοντας τα σημεία της επικοινωνίας που παρήγαγαν κυβέρνηση και Βρυξέλλες.
Παρ'όλα αυτά όμως, η ανάγνωση της αφήγησης των γεγονότων του α'εξαμήνου του 2015 δημιουργεί στον αναγνώστη έντονα συναισθήματα οργής και έκπληξης, όσο κι αν είχε καταλάβει τι συνέβαινε ενώ αυτά έτρεχαν σε ενεστώτα χρόνο.
Η μεγαλύτερη έκπληξη και οργή προκαλείται από την έκταση της αγραμματοσύνης, της αδαημοσύνης, της πνευματικής ρηχότητας και της περιορισμένης αντίληψης του κ.Τσίπρα και των βασικών του συνεργατών κυρίως των κ.κ. Παππα (λιγότερο) και Τζανακόπουλου (πολύ περισσότερο). Ειδικά για τον τελευταίο, τον κ.Δημήτρη Τζανακόπουλο, εκπλήσσουν όσα διαβάζουμε. Είναι αλήθεια ότι το θράσος είθισται να πηγάζει από την αδαημοσύνη και την πνευματική ρηχότητα αλλά ποιος θα μπορούσε τότε να φανταστεί ότι ενώ όλοι οι Έλληνες είχαμε ισοπεδωθεί, ψυχολογικά, από την αγωνία ο σκληρός πυρήνας των προεδρικών διατηρούσε στο ακέραιο το επηρμένο ύφος της;
Ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του αποδείχθηκαν πολύ κατώτεροι της ιστορίας της χώρας και φυσικά δεν αναφερόμαστε στο “ένδοξο παρελθόν” αλλά στις ταλαιπωρίες και τη φτώχεια που έζησαν γενιές Ελλήνων μέχρι το '74, καταστάσεις που εμείς που ζήσαμε τη χρυσή περίοδο της Μεταπολίτευσης (που τόσο απαξιώνει ο κ.Τσίπρας) δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε. Σ'αυτή τη φτώχεια που η Ελλάδα ξεπέρασε μετά από πολύ αγώνα και θυσίες θέλησε να μας επιστρέψει. Κι από κοντά η περιφρόνηση που η κυβέρνησή του επιδείκνυε συστηματικά στα Eurogroup προς τους φτωχότερους από εμάς εταίρους της ΕΕ όταν αξίωνε από τους λαούς τους να πληρώσουν τις φαντασιώσεις που τους ανέπτυσσε ως οικονομικές θεωρίες ο κ.Βαρουφάκης. Τι ντροπή!
Την αναβίωση από τον κ.Τσίπρα του “Διευθυντηρίου των Βρυξελλών” στη σκληρότερη μάλιστα εκδοχή του θα την αφήσουμε ασχολίαστη γιατί έχουμε καταλάβει ότι οι ένοικοι του Μαξίμου είναι μόνο κατά φαντασίαν αριστεροί αλλά πραγματικά μας προκαλεί οδύνη η σκέψη ότι ο κ.Βαρουφάκης αξίωνε από το ΔΝΤ μεταχείριση που δεν είχαν ούτε οι πάμπτωχες αφρικανικές χώρες για να μπορεί να συνεχίζει τις μπλόφες του, περιφρονώντας, στο όνομα μάλιστα του ελληνικού λαού, “τους κολασμένους της γης”.
Παρ'όλα αυτά όμως αξίζει να ασχολούμαστε με το 2015;
Αξίζει στο βαθμό που δεν θα απομονώσουμε το α'εξάμηνο από την υπόλοιπη αθλιότητα της τετραετίας που ακολούθησε. Το α'εξάμηνο του 2015 πρέπει να αντιμετωπίζεται ως το προοίμιο μιας άθλιας διακυβέρνησης. Ακούμε με προσοχή τις φωνές για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για τα γεγονότα του 2015. Όμως δεν χρήζουν διερεύνησης όσα συνέβησαν στην Ειδομένη; Τα χρήματα που σπαταλήθηκαν για να καταλήξουμε με προσφυγικούς καταυλισμούς που μοιάζουν με στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν πρέπει να μάθουμε τι απέγιναν; Δεν χρήζει διερεύνησης η βραδινή κυβερνητική σύσκεψη για το Μάτι με το μισό Υπουργικό Συμβούλιο να ψεύδεται σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση; Τα αίσχη στη Δικαιοσύνη; Το φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες;
Και που θα καταλήξουμε; Σε ατέρμονες δίκες; Σε οδυνηρές τελετουργίες μιας κοινωνίας που θα καταλήξει στο πρόσωπο της κυβέρνησης Τσίπρα να φτύνει τον ίδιο της τον εαυτό; Να το σκεφτούμε.
Γνωρίζουμε ότι κανείς δεν θέλει να το ακούσει αλλά θα το επισημάνουμε: ήρθε η ώρα οι Έλληνες να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας που δημιουργήσαμε μια κοινωνία που γεννάει τέρατα σαν τον κ.Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Και να κοιτάξουμε το μέλλον.
