της Μαρίας Χούκλη
Έτσι είμασταν ή έτσι γίναμε;
Αυτή τελικώς είναι η Ελλάδα, όπως είχε πει ένας πρωθυπουργός ή αυτή η Ελλάδα που τρέφεται με τα εμέσματα κατά των αντιπάλων, κάνει περισσότερο θόρυβο και μας τρομάζει;
Με γεωμετρική πρόοδο αυξάνονται τα κρούσματα ολοκληρωτικής σκέψης που διατυπώνεται δημοσίως μέσω των κοινωνικών δικτύων, φασίσουζας νοοτροπίας, ρατσιστικού και σεξιστικού λόγου, μονολιθικής ανιστόρητης θέασης και συνωμοσιολογικής πρόσληψης του κόσμου, μίσους, σύγχυσης, ασύγγνωστης λήθης και εύκολης -άνευ επιχειρημάτων- καταδίκης προσώπων και όχι πράξεων.
Το δόγμα των καιρών: Εμείς και οι άλλοι. Πας μη δικός μας, βάρβαρος. Άρα στην πυρά, μαζί με όσους δεν συμφωνούν μαζί μας.
Φθάσαμε στο σημείο να δηλώνουμε ανενδοίαστα ότι επιθυμούμε την σωματική βλάβη, ακόμη και τον θάνατο εκείνων που -δικαίως ή αδίκως- δεν είναι της αρεσκείας μας.
Δεν ασκούμε κριτική, δεν μας περνάει από τον νου ότι μπορεί να κάνουμε λάθος στην κρίση μας, δεν σεβόμαστε την άλλη άποψη, αδιαφορούμε για τους κανόνες τους δημοκρατικού παιχνιδιού , δεν ζητούμε εφαρμογή των νόμων. Όχι. Βαυκαλιζόμενοι ότι μόνο εμείς κατέχουμε την απόλυτη Αλήθεια, δικάζουμε με βάση τα απωθημένα μας, πολλές φορές χωρίς να υπάρχει αδίκημα και στήνουμε αγχόνες.
Βένετοι και Πράσινοι, Ρούσσοι και Λευκοί “σφαζόμαστε” στα ηλεκτρονικά αλώνια του facebook και του twitter με λέξεις και φράσεις που στάζουν δηλητήριο.
Οι μεν κατηγορούν τους δε οτι ευθύνονται για την έκρηξη του μίσους.
Οι πάλαι ποτέ “αντιμνημονιακοί” επικαλούνται την φτωχοποίηση μεγάλων κομματιών του πληθυσμού, την οργή και την απελπισία τους για τον οχετό αθλιότητας που εξαπολύουν εναντίον όσων θεωρούν οτι φταίνε.
Οι πάλαι ποτέ “μνημονιακοί” κατηγορούν το απέναντι στρατόπεδο ότι εκείνο ήρξατο χειρών αδίκων με τα περί προδοτών, γερμανοτσολιάδων και δοσίλογων, επομένως -ισχυρίζονται- ας μην διαμαρτύρονται με την ανταπόδοση του μίσους.
Και οι μεν και οι δε βαφτίζουν τον τοξικό λόγο τους , “πολιτική άποψη”, έκφραση δικαιολογημένης αγανάκτησης και την θεωρούν θεμιτή γιατί ο αντίπαλος είναι ο Εωσφόρος επί της γης.
Βεβαίως, ούτε τους περνά από το μυαλό ότι διασύρουν το σπουδαίο αγαθό της ελευθερογνωμίας, το κάνουν σκουπίδι ρυπαρό και ευτελίζουν το συνταρακτικό -υπό διωγμόν σε γειτονικές χώρες- δικαίωμα να διατυπώνεται δημοσίως και άφοβα η άποψή μας όσο ακραία και άν είναι. Αλλά οι ακραίοι ας μην αναζητούν φερετζέδες για να καλύψουν την πνευματική γύμνια τους, την μηδενιστική σχέση τους με τη ζωή, την άδεια τους καρδιά, την απανθρωπιά τους. Το “εμείς” ας μην αυτοαπαλλάσσεται για την εξαχρείωση του δείχνοντας το έλος στο οποίο κολυμπούν οι “άλλοι”.
Καμία κρίση δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Καμία. Και οι πολιτικοί -ένθεν κακείθεν -που σιγοντάρουν την αυτοφαγία προσφέρουν όχι απλώς κακές υπηρεσίες στη χώρα, αλλά τυλίγουν τον βρόχο με τον οποίον αυτοκτονούμε μαζικά.
