Έχουμε και λέμε: Κίνηση μελών, ΡΕΝΕ, 53+, Ομπρέλα, Παρά τω Προέδρω, Νέστορες, Γέφυρα, Ανένταχτοι. Μετρήσατε οκτώ τάσεις; Τέλεια. Τόσες είναι οι (επίσημες) ομάδες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (η αντιγραφή είναι από ρεπορτάζ του Αντζολέτου στην Καθημερινή). Με όλους αυτούς δηλαδή συνομιλεί ο Τσίπρας πριν από κάθε κομματική συνεδρίαση, για να ξέρει τι θα αντιμετωπίσει. Οκτώ κείμενα διαβάζει ο αρχηγός, πριν καταλήξει στην γραμμή που θα προτείνει. Κι ύστερα λένε ότι πάνε να πάρουν εκλογές.
Σοβαρά τώρα, τους είχα για πιο σοβαρούς. Μετά από την κυβερνητική τους θητεία, πίστευα ότι τουλάχιστον θα είχαν την στοιχειώδη προσήλωση στον μέγιστο στόχο της κατάκτηση της εξουσίας. Πίστευα ότι θα είχαν θεραπεύσει στοιχειωδώς τις μωρουδιακές ασθένειες μιας αριστεράς που κλεισμένη στο ιδεολογικό της καβούκι, προτιμά να ζυμώνεται αενάως από το να κάνει ρεαλιστική πολιτική προς τον κόσμο. Αν μη τι άλλο, θεωρούσα ότι τουλάχιστον ο Αλέξης θα το χε κατανοήσει αυτό.
Έκανα λάθος. Όταν έχασαν τις εκλογές, ήταν δυο βασικές ομάδες, οι Ορθόδοξοι κομματικοί του Προέδρου και η αριστερή τάση των 53. Ενάμισι χρόνο αργότερα οι δύο τάσεις πολλαπλασιάστηκαν σε οκτώ, αύξηση 400%. Του χρόνου οι οκτώ θα ναι δεκάξι, εδώ θα είμαστε και θα το δείτε. Διότι όταν ξεκινήσει αυτό το γαϊτανάκι, δεν έχει τελειωμό. Ανακαλύπτονται διαρκώς νέες ουσιώδεις δια-φορές, νέες ανελαστικές δια-φωνίες, νέες ιδεολογικοπολιτικές δια-φοροποιήσεις ανάμεσα στα μέλη και τα στελέχη… τέλος πάντων μιλούμε για την επέλαση του «δια».
Η διαίρεση γίνεται το σήμα κατατεθέν του κόμματος. Το σύνολα γίνονται υποσύνολα και τα υποσύνολα πιο υποσύνολα. Όλα στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας και της πολιτικής σύνθεσης. Διασπώνται στο όνομα του κοινού στόχου, κατατεμαχίζονται ομνύοντας στην αδήριτη ανάγκη της ενότητας όλων τους. Πρόκειται για παιδικές ασθένειες της μη-κυβερνητικής αριστεράς, που συνοδεύουν την μακρά ιστορία της σαν κατάρα. Όσο πιο πολύ γιγαντωνόταν ο μεγάλος εχθρός που λέγεται καπιταλισμός, τόσο η αριστερά γινόταν κομμάτια. Κι όσο πιο κραταιά γίνονταν τα αστικά κόμματα, τόσο πιο μικρά και πολυπληθή τα μαρξιστικά αδερφάκια τους.
Νόμιζα ότι η κυβερνητική τους εμπειρία θα είχε επιδράσει ως εμβόλιο σ’ αυτές τις παιδικές τους ασθένειες και ότι ο Αλέξης θα μπορούσε να αποτρέψει αυτή την πορεία πολυδιάσπασης τους. Αμ δε. Αυτοτεμαχίζονται μήνα με τον μήνα, με μέγιστη ιδεολογική ηδονή. Ξαναβρίσκουν τον παλιό καλό εαυτό τους. Και μετά θα πηγαίνουν στον απλό κοσμάκη για να τους εξηγήσουν ποιος είναι με την ΡΕΝΕ, ποιος με την «Ομπρέλα» και ποιος με τους 53+. Και θα προσπαθούν να τον πείσουν ότι αυτός που δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τον διπλανό του σύντροφο, θα τα πήγαινε καλύτερα από τον Μητσοτάκη στην αντιμετώπιση της πανδημίας ή του Ερντογάν. Κούνια που τους κούναγε…
