Του Γιώργου Μπάλγκα
«Συγγνώμη σου ζητώ, συγχώρεσέ με
μετάνιωσα πικρά τ' ομολογώ...»
Δεν φαντάζομαι το ρομαντικό βαλσάκι των Γιαννίδη - Σακελλάριου που πρωτοερμήνευσε η Βέμπο να έγινε διεθνής επιτυχία και οπωσδήποτε όχι στην προπολεμική Σοβιετία του «Πατερούλη». Αυτά ήταν για τους αστούς, για τους εχθρούς του λαού...
Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, η ερμηνεία του μικρού Ιβάν, παρότι έξω από το πλαίσιο σκέψης και ιδεολογικής του καθοδήγησης, μπορεί να χαρακτηριστεί καλούτσικη. Αν και μάλλον όχι πειστική... Δυστυχώς, δεν μεγάλωσε στην Πλάκα, ούτε στη Μονμάρτρη για να εμπνέεται από τον Πολυμέρη, τον Γούναρη ή τον Μπρελ και τον Αζναβούρ. Στο μακρινό Ροστόφ επί του Ντον η φτωχική οικογένεια του μπαρμπα-Ιγνάτιου από τον Πόντο τότε είχε άλλες προτεραιότητες και ο μικρός Ιβάν μηδενικό χρόνο για ρομάντζα. Κι αυτό βγαίνει προς τα έξω. Όπως το όπλο από το ζωνάρι. Όμως το αίμα του Πόντιου μέσα του έβραζε...
Η αριστερή μας κυβέρνηση είδε τον Ιβάν να της κλείνει το μάτι, ένα χειμωνιάτικο δειλινό, στη Μόσχα. Ήταν ένα νόημα όλο υποσχέσεις. Τάχα ότι το πρώτο του δώρο, ένα χρυσοπράσινο βάζο, δεν θα ήταν ποτέ αδειανό. Ούτε η καρδιά του. Και το φλερτ έγινε ειδύλλιο. Έρως βαθύς, πλατύς, μεγάλος... Αποφάσισε να του δοθεί. Για χάρη του ήταν έτοιμη να κάνει τα πάντα. Να κάνει καπνό τα πρόστιμα, να εξαφανίσει λαθρεμπορικά σαν τον Κόπερφιλντ, να χαρίσει Κύπελλα και πρωταθλήματα.
Ηταν δίκαιο, έγιναν πράξη. Όλα εκτός από ένα. Το τελευταίο. Δεν πρόκαμε. Ήρθε ο χειμώνας ο βαρύς στη σχέση τους. Κάποιος σφύριξε. Αυτός εκνευρίστηκε. Δημιούργησε σκηνή. Κι εκείνη ατιμασμένη, σαν την Αγνή του λιμανιού, ταπεινή και καταφρονεμένη, ετοιμάζεται να φύγει γι'' άλλες πολιτείες... Αγάπησε. Ιδού το έγκλημά της. Τώρα όμως μετάνιωσε. Και προσπαθεί να ξεχάσει. Τα μάτια του. Τα γένια του. Το όνομά του. Το πιστόλι του...
Θα τον εκδικηθεί. Θα τον τιμωρήσει. Το αποφάσισε. Τον αγαπά, αλλά δεν μπορεί να την εκθέτει με τα καμώματά του. Μπορεί να έπεσε χαμηλά γι'' αυτόν, αλλά πάνω απ'' όλα είναι μια κυρία. Μια αριστερή!
Τέλος πάντων. Ας σοβαρευτούμε. Οσο μπορεί ο καθένας. Είτε στην κυβέρνηση, είτε στη Σούπερ Λιγκ, είτε στη Θεσσαλονίκη, είτε στην ΕΠΟ. Αντιλαμβάνομαι ότι για κάποιους εξ αυτών είναι τρομερά δύσκολο. Πρέπει ωστόσο να προσπαθήσουν. Ή να πάνε σπίτι τους...
Κωμειδύλλιο καταντήσαμε...
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη στήλη «Ανήθικο Πλεονέκτημα» του Φιλελεύθερου της Παρασκευής 16 Μαρτίου.
