Όταν τελειώσει ο θανάσιμος εναγκαλισμός με τις φλόγες, η κυβέρνηση έχει μπροστά της να καταφέρει τρεις άθλους.
Να φροντίσει ταχύτατα, επαρκώς και αξιοπρεπώς τους πληγέντες που έχασαν τις περιουσίες τους. Η μετάπτωση από νοικοκύρης σε άστεγο είναι... θάνατος. Ακόμη και για εκείνους που δίνουν ποταπό περιεχόμενο στη λέξη νοικοκύρης.
Να εξηγήσει με στοιχεία και δεδομένα τι έγινε πολιτικά και επιχειρησιακά, πώς έγινε, ποιος το έκανε, με ποια κριτήρια έγινε η Α ή η Β επιλογή. Αν δεν έχουν ήδη αρχίσει στο Μαξίμου τη συγγραφή αυτού του απολογισμού ας την επιταχύνουν. Πρέπει να καταγραφούν αναλυτικά και εύληπτα όσα κερδήθηκαν σ’ αυτό τον επταήμερο πόλεμο, αλλά να συνυπολογιστούν με γενναιότητα όσα χάθηκαν. Ο λογαριασμός στο εσωτερικό της κυβέρνησης πρέπει να λάβει υπόψη ότι ορατή για μεγάλο διάστημα στους πολίτες θα είναι μόνο η ζημιά και όχι η σωτηρία. Ακόμη κι αυτοί που σώθηκαν θα μιλούν και θα κλαίνε για όσα έχασαν.
Να εμφανίσει ταυτόχρονα σχέδιο, που να δημιουργεί στοιχειώδη προσδοκία πως η απόλυτη καταστροφή μπορεί σε εύλογο ορίζοντα να καταστεί αναστρέψιμη. Χρειάζονται πρωτοποριακά «εργαλεία», οπτική μέλλοντος, γνώση και χρήματα. Μοιάζει και είναι mega project. Αλλά είναι εφικτό. Υπάρχουν οι άνθρωποι, θα βρεθούν κι άλλοι που μπορούν επιστημονικά και τεχνοκρατικά να εισφέρουν. Υπάρχει αποδεδειγμένα η ικανότητα του Μαξίμου να συνθέτει λύσεις με σύμπραξη της επιστήμης της πολιτικής και της κοινωνίας. Ευτυχώς, υπάρχουν και τα χρήματα από το Ταμείο Ανάπτυξης. Σε όλο αυτό, η διαχείριση του χρόνου είναι ομολογουμένως δύσκολο ζητούμενο.
Η κυβέρνηση δεν θα μπορέσει μόνη της. Αλλά μην βαυκαλιζόμαστε, χέρι βοηθείας από την αντιπολίτευση δεν θα βρει. Αυτό που διαφαίνεται στο δεκαήμερο του ολέθρου, είναι πως ο συνασπισμός των ιδεολόγων της καταστροφής, των οπαδών της μη κανονικότητας, της αμόρφωτης και επικίνδυνης ακροδεξιάς, των τυχοδιωκτών της πολιτικής και των καμικάζι του πληκτρολογίου έχει εξελιχθεί σε κανονικό βαμπίρ.
Τρέφεται κάθε φορά που η χώρα ματώνει και την ματώνει όπως μπορεί για να τρέφεται.
Η καταστροφή είναι μεγάλη και ο πόνος όσων επλήγησαν απροσμέτρητος. Αλλά στη μάχη με το βαμπίρ μην οδηγηθούμε να χάσουμε το κεκτημένο των λίγων τελευταίων ετών: τον ορθολογισμό
Δεν θα απολογηθούμε στις ελιές που χάθηκαν για τις ζωές που σώθηκαν.
Είναι πράγματι κυνικό και μικρόψυχο το δίλημμα «ζωή ή περιουσία» που θέτουν «οπαδοί» όσων αποδεδειγμένα μισούν και τη ζωή και την περιουσία συμπολιτών τους.
Παραμένουν όσοι ήταν. Δεν άλλαξαν ούτε αριθμητικά, ούτε αισθητικά. Ούτε πολιτικά.
