Του Δημήτρη Καμπουράκη
Αυτό το ύφος αδιαμφισβήτητου παντογνώστη, αυτό το αλαζονικό «μόνο εγώ ξέρω εξωτερική πολιτική και διεθνείς σχέσεις, όλοι οι άλλοι είστε άσχετοι», ο Νίκος Κοτζιάς το κουβαλούσε ανέκαθεν. Και τότε που ήταν στέλεχος του ΚΚΕ και τότε που συνεργαζόταν με τον Γιώργο, τον οποίο εγκατέλειψε επειδή του πρότεινε να είναι απλός υφυπουργός και όχι υπουργός εξωτερικών.
Μπορεί αυτό το ψαρωτικό υφάκι να είναι χρήσιμο στις διπλωματικές επαφές του με κανέναν συνάδελφο του από την υποσαχάρια Αφρική, δεν το αποκλείω. Μπορεί αυτή η εικόνα του «εγώ τα ξέρω όλα, τα ελέγχω όλα, έχω μάτια και στην πλάτη» να τον κάνει πιο αποτελεσματικό απέναντι στους φοβητσιάρηδες υπαλλήλους του υπουργείου εξωτερικών που τον βλέπουν στους διαδρόμους και εξαφανίζονται. Μπορεί να αυξάνει την εικόνα της αυθεντίας του απέναντι στους φοιτητές του ή σε κάποιους μέσα στον βαθύ ΣΥΡΙΖΑ που τολμούν να τον κριτικάρουν. Όταν όμως το μεταφέρει στην τηλεόραση (και μέσω αυτής σε ευρύ κοινό), τον ενημερώνω ότι είναι ιδιαιτέρως εκνευριστικό.
Για κάποιο λόγο, εμένα ο Κοτζιάς μου θυμίζει τον Βαρουφάκη. Και κείνος είχε ύφος οκτακοσίων καρδιναλίων κι εκείνος έμοιαζε να κατέχει την οικονομική επιστήμη περισσότερο από δέκα μαζί νομπελίστες οικονομολόγους και κείνος είχε την πανέξυπνη αποστομωτική ατάκα έξω-έξω. Ότταν όμως ανέλαβε να κάνει τη δουλειά, τα 'κανε σκατά και μας στοίχισε ο κούκος αηδόνι. Γενικά εγώ, όλους αυτούς τους τύπους που μοιάζουν σα να έχουν ένα εσωτερικό λαμπιόνι που τους κάνει να λάμπουν σαν πλαστικοί Αγιοβασίληδες σε μπαλκόνι βράδυ Χριστουγέννων, δεν τους εμπιστεύομαι. Αυτό το υπερεγώ τους που ξεχειλίζει, μου δημιουργεί –πέραν των άλλων- και αισθητικής φύσεως ζήτημα.
Υποθέτω ότι η αισθητικής φύσεως κριτική στην σκηνική παρουσία κάποιου, δεν καταλήγει σε αγωγές και μηνύσεις όπως την κατάπτυστη που έκανε (και κέρδισε!) ο υπουργός μας εναντίον του Athens Review of books. Αλλά πάλι, με τούτους εδώ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος, οπότε προσέχω τι γράφω καθότι άφραγκος. Εγώ, απ' όλες τις εμφανίσεις του Νίκου Κοτζιά, προτιμώ να κρατήσω στην μνήμη μου τον περίφημο χορό του στην Σύνοδο των υπουργών εξωτερικών του ΝΑΤΟ στην Αττάλεια τον Μάιο του 2015, όπου αγκαζέ με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου τραγούδησαν το «we are the world, we are the children». Τι τα θέλει τώρα τα Σκοπιανά και τις συνεντεύξεις στον Σεραφείμ Κοτρώτσο; Αφού ήδη με τον χορό αυτό, ο Κοτζιάς εξασφάλισε μια θέση στην ιστορία, γιατί πάει να την χαλάσει;
