Του Αλέξανδρου Παπαδόπουλου*
Εγώ φυσικά και θέλω να βοηθήσω τους μετανάστες. Δυστυχώς εκείνοι δεν βοηθούν τους εαυτούς τους. Και πολύ περισσότερο οι πάσης φύσεως ψευτοσωτήρες, όχι μόνο δεν βοηθούν αλλά τους κάνουν και κακό.
Όταν ζητάς βοήθεια το κάνεις ευγενικά και με σωστή προσέγγιση. Όχι με σηκωμένη τη γροθιά του κινήματος και πανό που γράφει «Φωτιά και κρεμάλα στους ρατσιστές».
Όταν φτάνεις σε μια ξένη χώρα μέσα στη βάρκα, ζητώντας ανθρωπιά, εσύ οφείλεις να προσαρμοστείς και όχι η χώρα. Εσύ θα αφήσεις κατά μέρος τις ιδιαιτερότητες, τις θρησκείες και τις παραδόσεις σου προκειμένου ο ντόπιος να μην σε φοβηθεί. Διαφορετικά μην περιμένεις να συναντήσεις πολλά φιλικά πρόσωπα, πρόθημα να σε βοηθήσουν.
Όταν θέλεις να έρθεις στη χώρα μου, με τη γυναίκα σου σαν υποδεέστερο ον, τις γενειάδες, τις κελεμπίες, τις μαντήλες, τα κοράνια, τα προσκυνήματα, τα αυτομαστιγώματα, κι από πάνω έχεις και τον αυτόκλητο σωτήρα να μου ζητάει να μην τρώω χοιρινό κοντά σου γιατί σκανδαλίζει η τσίκνα τον προφήτη σου, ε, δεν καταλαβαίνεις πως κάνεις ότι μπορείς για να μην σε αποδεχτώ? Θέλει πολύ μυαλό?
Βοήθα λίγο τον εαυτό σου. Μαλάκωσε. Άσε κατά μέρος αυτά που ξέρεις και προσαρμόσου στον τόπο που ήρθες.
Και κυρίως πριν ζητήσεις οτιδήποτε, προετοιμάσου και ενημέρωσε με. Τόσα χρόνια δεν έχω ακούσει από το κράτος, την Ευρωπαϊκή Ένωση ή τις ευαίσθητες διεθνείς οργανώσεις ένα σχέδιο με συγκεκριμένους αριθμούς.
- Πόσους ακριβώς μετανάστες μπορεί να χωρέσει αυτή η ρημάδα η οικονομία της χώρας?
- Για πόσο χρόνο θα μείνουν εδώ?
- Πόσα χρήματα απαιτούνται ανά μετανάστη για την αξιοπρεπή διαβίωσή του?
- Ποιος θα πληρώσει αυτά τα χρήματα?
- Από που θα πρέπει να περικόψουμε έξοδα προκειμένου να πληρώσουμε για τους μετανάστες?
- Θα είναι συγκεντρωμένοι ή διασκορπισμένοι?
- Τι θα γίνει αν έρθουν περισσότεροι από αυτούς?
Οι απαντήσεις τύπου «όλοι άνθρωποι είναι και έχουν ψυχή» είναι καλές για μελό ρομαντικές ταινίες με ποπ κορν και κουβέρτα δίπλα στο τζάκι, αλλά στον πραγματικό κόσμο κάποιος πρέπει να πληρώσει τον λογαριασμό. Παρόλο που είναι άνθρωποι και τους συμπαθούμε για όσα περνάνε, δυστυχώς δεν μπορούμε να τους σώσουμε όλους. Επομένως βάζουμε κάτω τα νούμερα και λέμε, τόσοι μπορούν ρεαλιστικά να σωθούν, οι υπόλοιποι δυστυχώς θα μείνουν έξω και θα ψάξουν να βρουν αλλού βοήθεια.
Μακάρι να μπορούσαμε να τους σώσουμε όλους αλλά δεν γίνεται. Για να σώσουμε όμως κι αυτούς που μπορούμε, καλό είναι να αρχίσουν να το ζητάνε ευγενικά. Με «φωτιά και τσεκούρι» δεν βοηθήθηκε ποτέ κανείς. Διώξτε μακριά σας τους δήθεν σωτήρες των διαφόρων οργανώσεων. Μόνο κακό σας κάνουν αγαπητοί μετανάστες.
Και αφήστε κατά μέρος τα έθιμα και τις πεποιθήσεις σας. Εσείς μας χτυπήσατε την πόρτα, όχι εμείς. Η Ευρώπη είναι το δικό μας σπίτι όχι το δικό σας. Για να το κάνετε και δικό σας φροντίστε να προσαρμοστείτε στον τρόπο ζωής μας. Και τότε θα δείτε πόσο πιο φιλικές θα είναι οι τοπικές κοινωνίες. Τότε θα αντικρίσετε χαμόγελα αντί για φόβο. Φιλοξενία αντί για διωγμό.
*Ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος είναι ιδρυτής και CEO της Arpadom Construction και της πλατφόρμας Travelusive
