Είναι γνωστή η επίθεση που εξαπέλυσε, απολογούμενος αυτή τη φορά, ο κ. Κ. Βαξεβάνης κατά του κ. Γ. Στουρνάρα ισχυριζόμενος πως απειλούσε τον προστατευόμενο μάρτυρα κ. Μανιαδάκη. Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι γνωστοί εδώ και πολύ καιρό, τους αξιολόγησαν οι δικαστικές αρχές και με την υπ. αριθμ. πράξη 1170 του Δεκεμβρίου 2020 έθεσαν τη σχετική υπόθεση στο αρχείο. Δηλαδή έκριναν πως δεν υπάρχουν στοιχεία για συνέχιση της ποινικής διαδικασίας.
Γιατί λοιπόν επανέρχεται σήμερα ο κ. Βαξεβάνης;
Πρώτα - πρώτα είναι κατανοητή η γενικότερη αντίδραση του. Δεν είναι ευχάριστο από κατήγορος να μετατρέπεσαι σε κατηγορούμενο. Αλλά όταν αποφασίζεις να εμπλακείς σε παιχνίδια εξουσίας θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για τα πάντα. Σε αυτά τα παιχνίδια οι αντίπαλοι είναι εξίσου δυνατοί, ιδίως αν τα στοιχεία σου είναι είτε κατασκευασμένα είτε ανεπαρκή. Πολύ γρήγορα κινδυνεύεις να βρεθείς κατηγορούμενος, κάτι που συνέβη στην προκειμένη περίπτωση.
Δεύτερον, ο κ. Βαξεβάνης επαναφέρει και θα επαναφέρει στην επικαιρότητα την υπόθεση Novartis για να υποχρεώνει τον ΣΥΡΙΖΑ να τον καλύπτει πολιτικά. Επιζητεί μια ασπίδα προστασίας γιατί οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει είναι σοβαρές και μπορεί στο τέλος να κρύβουν δυσάρεστες εξελίξεις.
Επί πλέον ανακινώντας συνεχώς την υπόθεση Novartis ελπίζει πως, αν ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ επανέλθει στην εξουσία, θα ανασυρθούν από το αρχείο οι σχετικές υποθέσεις. Είναι γνωστό πως ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τρέφουν «ιδιαίτερα» αισθήματα για τον κεντρικό τραπεζίτη από την πρώτη ημέρα που ανέλαβαν την εξουσία. Ήταν διακαής ο πόθος τους να τον εξωθήσουν σε παραίτηση. Μέχρι και τη σύζυγο του προσπάθησαν, άνανδρα, να εμπλέξουν σε αυτήν την προσπάθεια τους. Ας σημειωθεί πως ο κ. Στουρνάρας ουκ ολίγες φορές βοήθησε σε δύσκολες καταστάσεις την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Φαίνεται πως το πιο επιθετικό και το πιο ρεβανσιστικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ όντως εννοεί πως η «δεύτερη φορά Αριστερά» θα είναι αλλιώς. Μόνο που με τέτοιες αντιλήψεις δεν θα υπάρξει ποτέ δεύτερη φορά Αριστερά. Μπορεί αυτές οι ακραίες συμπεριφορές να ικανοποιούν ένα κοινό που αρέσκεται στον χυδαίο λόγο, όμως απομακρύνει όλους αυτούς που και δυσαρεστημένοι να είναι με την κυβέρνηση, δεν θα επιλέξουν ένα κόμμα που επαγγέλλεται διώξεις και οξύτητα.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί το κεντρικό σύνθημα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ μιλά για μια «νέα αρχή». Νέα αρχή όμως με παλιά και φθαρμένα υλικά δεν μπορεί να γίνει. «Καινούργιο παπούτσι με παλιό δέρμα δε γίνεται», λέει ένα γνωμικό.
Και αυτό ακριβώς είναι το βασικό πρόβλημα του Α. Τσίπρα. Τα βαρίδια του κόμματος του δεν βρίσκονται ούτε στους «53» ούτε στη «Ρόζα» ούτε πουθενά αλλού. Βρίσκονται δίπλα του, στο περιβάλλον του, στην ομάδα των «προεδρικών». Και αυτή είναι μια εξίσωση δυσεπίλυτη, για να μην πω ανεπίλυτη. Αν ο Α. Τσίπρας ονειρεύεται να ξανασυμμετάσχει στην εξουσία, έστω υπό ένα συνεταιρικό σχήμα, θα πρέπει να εγκαταλείψει όλα αυτά που θυμίζουν τις ακραίες και τυχοδιωκτικές συμπεριφορές στενών συνεργατών του. Και στο κάτω-κάτω ένας κεντρικός τραπεζίτης εκτός από θεσμός είναι και ο πολύτιμος σύμβουλος κάθε κυβέρνησης. Για τα περαιτέρω ας ρωτήσει στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που είναι συνεργάτες του κ. Στουρνάρα.
