Το ΠΑΣΟΚ, αρκετά πριν από τις εσωκομματικές εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου και ενώ συνέβαινε η κατακλυσμιαία απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ, είχε καταφέρει να κατακτήσει τη δεύτερη θέση στις δημοσκοπήσεις.
Στις 4 Οκτωβρίου, δημοσκόπηση της Pulse έδειχνε το ΠΑΣΟΚ στο 13% και το ΣΥΡΙΖΑ να έχει βουτήξει από το 14,5% στο 9,5%. Μετά την επανεκλογή Ανδρουλάκη δημοσκόπηση της Alco (21/10) έδειχνε 15,3% στην πρόθεση ψήφου επί των εγκύρων. Στην ίδια μέτρηση η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου συγκέντρωνε μόλις το 3,3%.
Τρεις μέρες αργότερα, στις 24 Οκτωβρίου η Metron Analysis εμφάνισε το ΠΑΣΟΚ να κινείται κοντά στο 20%. Συγκεκριμένα έφτασε στο 19,8 % με κέρδος τέσσερις μονάδες μέσα σε έναν μήνα. Η δε δημοφιλία του κ. Ανδρουλάκη εκτινάχτηκε στο 41% αυξανόμενη κατά 11 μονάδες από τον Ιούνιο του ‘24.
Συμπερασματικά, όταν ολοκληρώθηκε η υποδειγματική διαδικασία επανεκλογής αρχηγού που έβγαλε στο προσκήνιο και τα υπόλοιπα στελέχη του κόμματος, το ΠΑΣΟΚ είχε εδραιωθεί πίσω από τη ΝΔ.
Οι πολίτες υποδέχθηκαν με ανακούφιση, προσδοκία και ελπίδα το γεγονός ότι επιτέλους φαινόταν η προοπτική μιας σοβαρής αντιπολίτευσης. Και μιας κυβερνητικής ρεζέρβας.
Δημοσκόπηση της Marc στα τέλη Οκτωβρίου έδειξε ότι το 49,8% των ψηφοφόρων όλων των κομμάτων, προτιμούσε αξιωματική αντιπολίτευση το ΠΑΣΟΚ αντί του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πράσινοι ψηφοφόροι αναθάρρησαν τόσο ώστε το 49,7% πίστευε ότι μπορεί το κόμμα να καταφέρει να κερδίσει τη ΝΔ. Το 76,3% όσων απάντησαν ότι θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ εμφανίζονταν ικανοποιημένοι από την επανεκλογή Ανδρουλάκη. Εντυπωσιακό και το ποσοστό ικανοποίησης (46,2%) στο σύνολο των ψηφοφόρων.
Η τύχη χαμογέλασε στον επανεκλεγέντα Ανδρουλάκη και εξαιτίας της νέας διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε και τυπικά ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή. Ο πρωθυπουργός τον προσκάλεσε και τον υποδέχθηκε με αυτή την ιδιότητα στο Μαξίμου.
Οι μόνοι που μάλλον δεν κατάλαβαν πως εισέπραξε ο μεσαίος χώρος τη συνάντηση, ήταν οι επιτελείς της Χαριλάου Τρικούπη και ο πρόεδρος. Όπως έδειξε στη συνέχεια η ενεργός συμμετοχή στην εργαλειοποίηση των Τεμπών, τη στοχευμένη προπαγάνδα του «Δεν έχω οξυγόνο» και την κατηγορία «δεν ήταν δυστύχημα ήταν έγκλημα». Ενώ το ΠΑΣΟΚ συντονίζεται με τους ακραίους, στον κ. Ανδρουλάκη αποδίδεται η εκτίμηση ότι οι πλατείες θα οδηγήσουν σε εξελίξεις πιθανόν και από την ίδια τη Βουλή. Ταυτόχρονα διαφημίζει υπέρμετρα τη σχέση εμπιστοσύνης με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου στην οποία αναθέτει την πρωτοκαθεδρία στη διασάλευση της κανονικότητας.
Ψελλίζοντας σήμερα δικαιολογίες ότι τάχα ήταν υποχρεωτική η σύμπλευση με την Πλεύση, ότι τα κανάλια δεν δίνουν βήμα στα στελέχη του και ό,τι ο Μητσοτάκης φταίει για την καθίζησή του, επειδή τον είπε «ουρά» της Κωνσταντοπούλου, ψαλιδίζει ακόμη περισσότερο το αρχηγικό του έρμα. Ελάχιστο διάστημα από τη στιγμή που η κοινωνία αναγνώρισε το ΠΑΣΟΚ δυνητικά ως την επόμενη κυβέρνηση, ο πρόεδρος Ανδρουλάκης έχυσε μόνος του, την καρδάρα με το γάλα. Με το διαρκές εκκρεμές από τη δήθεν υπευθυνότητα στο light αντισυστημικό «αντάρτικο» και τον μηδενισμό. Με το παιδάστικο επιχείρημα «εμείς το είπαμε πρώτοι» και τις κλισεδούρες για παυσίπονα, και τις αοριστολογίες περί μόνιμων διαρθρωτικών λύσεων.
Υπάρχει συνολικό πασοκικό σχέδιο για τους άμεσους και έμμεσους φόρους, να εμφανίσουν τώρα που η κυβέρνηση φτιάχνει το έδαφος για τις επικείμενες φορολογικές ελαφρύνσεις στη μεσαία τάξη; Η έκφραση ενόχλησης και απορίας επειδή η κυβέρνηση βαφτίζει όπως θέλει τις παρεμβάσεις της δεν είναι σοβαρή αντιπολίτευση. Ούτε είναι… τίμια η όψιμη προειδοποίηση του κ. Ανδρουλάκη για τον κίνδυνο που ελλοχεύει για τη χώρα ο καλπασμός των κομμάτων άγονης διαμαρτυρίας. Αν δεν αντέχει τη δημόσια αυτοκριτική τουλάχιστον ας κατονομάσει ευθέως τον κίνδυνο εφόσον τον αξιολογεί ως …ζωτικό για τη χώρα.
