Πάμε άλλη μια φορά: Η έννοια της εθνικής κυριαρχίας είναι υπαρκτή και αδιαπραγμάτευτη. Η χώρα έχει το δικαίωμα και το καθήκον να προστατεύει τα σύνορά της που στην περίπτωση της Ελλάδας πρόκειται για διπλό καθήκον γιατί τα σύνορά της είναι και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα Ανατολικά.
Η Ελλάδα, όπως κάθε σοβαρό κράτος, οφείλει να έχει την απόλυτη γνώση και τον έλεγχο όσων αλλοδαπών βρίσκονται στην επικράτειά της είτε πρόκειται για κυνηγημένους συνανθρώπους μας, πρόσφυγες που έχουν βρει καταφύγιο σε αυτή είτε για μετανάστες που όπως οι παππούδες μας αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή είτε για ρώσους μαφιόζους ή για κινέζους καθεστωτικούς, για να αναφέρουμε, τυχαία, κάποια παραδείγματα.
Όλα τα παραπάνω περιγράφονται σε δημοκρατικά συνταγματικά κείμενα και ρυθμίζονται από διεθνείς συμβάσεις επικυρωμένες από φιλελεύθερες δημοκρατίες.
Βέβαια, αλλιώς αντιλαμβάνεται την έννοια των συνόρων ένας κάτοικος της Ρηνανίας-Βεστφαλίας κι αλλιώς κάποιος που κατοικεί στον Έβρο ή τη Χίο πολλώ μάλλον δε όταν ξεσπάσει μια προσφυγική κρίση στη συγκυρία εθνικών εκλογών στις χώρες του ισχυρού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη Γαλλία και τη Γερμανία και ο κάτοικος της Ρηνανίας-Βεστφαλίας έχει την αξίωση «τα κάστανα από τη φωτιά» και για λογαριασμό ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης μάλιστα, να τα βγάλει αυτός που κατοικεί στον Έβρο ή τη Χίο.
Αυτός είναι και ο λόγος που τουλάχιστον εμείς σιωπήσαμε και επιλέξαμε να κλάψουμε «από μέσα μας» και όχι με δημόσια σχόλια για τα δεινά που περιμένουν τον λαό και ειδικά τις γυναίκες και τα παιδιά του Αφγανιστάν.
Βρίσκουμε βέβαια θετικό που βουλευτές και στελέχη που απαρτίζουν τους συντηρητικούς πυρήνες και στα τρία δημοκρατικά κόμματα (ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ) δηλώνουν τη συμπαράστασή τους στις γυναίκες του Αφγανιστάν αλλά τουλάχιστον εμάς θα μας έπειθαν αν αντί για τις σελίδες τους στα σόσιαλ μίντια πήγαιναν να κλάψουν για τις Αφγανές μπροστά στο Τείχος του Έβρου, για να αναφερθούμε, πάλι τυχαία, σε ένα πολυαγαπημένο σημείο της επικράτειας που όλοι οι συντηρητικοί δεν παραλείπουν να φωτογραφίζονται.
Αν στην πολιτική είναι δύσκολο να εκστομίσεις την αλήθεια γιατί κάτι τέτοιο έχει δεσμευτικό χαρακτήρα, δηλαδή άπαξ και πεις την αλήθεια πρέπει να κάνεις κάτι για να την υπηρετήσεις (για όποιον ενδιαφέρεται για τη φύση της αλήθειας στην πολιτική να αναζητήσει τα κείμενα της πολιτικής φιλοσόφου Χάνα Άρεντ για το θέμα) μπορούμε τουλάχιστον να μην είμαστε υποκριτές.
Γιατί είναι υποκριτές όσοι ενώ υπερασπίζονται με πάθος τείχη, ανέχονται, αν δεν παράγουν κιόλας, λόγο μίσους για τους πρόσφυγες, μετά να αναρωτιούνται τι θα απογίνουν οι γυναίκες στο Αφγανιστάν.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να είσαι φιλελεύθερος όταν η χώρα σου, μέσα σε όλα, είναι και το σύνορο της ΕΕ των αξιών, των ιδεών, του Ρομπέρ Σουμάν, του Μπετόβεν και του Ροντέν αλλά τελικά την κυβερνούν οι Λεπέν και οι Όρμπαν.
Δεν θα θέλαμε να είμαστε στη θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη που το επόμενο διάστημα, για μια ακόμα φορά, θα κληθεί να υπερασπιστεί και την εθνική μας κυριαρχία και τις υψιπετείς αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για λογαριασμό όλων των Ευρωπαίων και στο τέλος κάθε μέρας θα πρέπει να λογοδοτεί και στη φιλελεύθερή του συνείδηση.
Γι' αυτό όταν δεν ξέρεις τι να πεις, καλύτερα να σιωπάς. Σίγουρα πάντως δεν μπορείς να υποκρίνεσαι, τουλάχιστον από σεβασμό στις γυναίκες και τα παιδιά του Αφγανιστάν.
