της Μαρίας Χούκλη
Οι γαλλικές εκλογές, πλην των ανατροπών που προκάλεσαν στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, κληροδότησαν στη γλώσσα του Ρακίνα και μια νέα λέξη, η οποία περιγράφει ακριβώς αυτές τις «εκπαραθυρώσεις» πολιτικών και κομμάτων από τα πρώτα τραπέζια της εξουσίας.
Ο νεολογισμός, διότι περί αυτού πρόκειται, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τον Ζαν Λύκ Μελανσόν, πρόσωπο-έκπληξη της προεδρικής κούρσας. Στους πολιτικούς γενικώς αρέσει να εφευρίσκουν καινούργιους όρους, μόνο που σ''αυτήν την περίπτωση δεν είναι και εντελώς καινούργια η λέξη, ούτε ο Μελανσόν ήταν ο πρώτος που την έκανε σύνθημα. Σύμφωνα με τον διάσημο Bernard Pivot, αποτελεί δάνειο από την Αραβική Άνοιξη και μετάπλαση της ιαχής των νέων της Τυνησίας, το 2011, έξω από το παλάτι του Μπέν Αλι. «Degage, φύγε, πάρε δρόμο, ξεκουμπίσου» του φώναζαν. Στη δεκαετία του ''50 η λέξη έγινε σύνθημα του γάλλου πολιτικού, Πιέρ Πουτζαντ, αργότερα του Ζαν Μαρί ΛεΠέν και πολύ αργότερα, το 2012 της κόρης του Μαρίν. Ο Μελανσόν την έβγαλε από τη σκόνη, όταν είδε ότι στα στρατόπεδα της Δεξιάς και των
Σοσιαλιστών υπήρξαν αρκετά «θύματά» της, ηχηρά ονόματα και υποτιθέμενα φαβορί έμειναν εκτός.
Οι εξελίξεις ταρακούνησαν διανοούμενους και πολιτικούς αναλυτές ώστε αναρωτήθηκαν μήπως το degagisme συνιστά την νέα ισχυρή τάση στις σύγχρονες πολυπολικές κοινωνίες των σύνθετων προβλημάτων και των κουρασμένων κομμάτων. Μήπως η ανανέωση, όταν αργεί και δεν γίνεται από τα ίδια τα κόμματα , αναλαμβάνουν οι πολίτες, το ανώνυμο πλήθος να απορρίψει πρόσωπα και σχηματισμούς. Και στις θέσεις που αδειάζουν-γιατί ως γνωστό η πολιτική όπως και η ζωή απεχθάνεται το κενό- να αναδεικνύονται νεοεισερχόμενοι ή όσοι από τους υπάρχοντες στο πολιτικό σκηνικό σηματοδοτούν νέες ιδέες, ενσαρκώνουν κάποιου είδους αλλαγή, την αποκόλληση από τη στασιμότητα και το ξεπερασμένο παλιό της μικρής και μεγάλης διαφθοράς που έχει απογοητεύσει και έχει θυμώσει τους ψηφοφόρους.
Αυτά στη Γαλλία. Συνέβη και με το Βrexit στην Βρετανία, εξαφανίστηκαν πολιτικοί και γονάτισαν κόμματα από τον τυφώνα του δημοψηφίσματος. Οι πρόωρες εκλογές του Ιουνίου θα προκαλέσουν νέο κύμα degagisme. Στην τάλαινα Ελλάδα το ζούμε από το 2009 αλλά μάλλον και εδώ δεν τελείωσε η εξέλιξη του φαινομένου. Μακάρι θα έλεγα γιατί ό,τι δεν αλλάζει, σαπίζει και πεθαίνει. Υπάρχουν και εις καθ''ημας ράκη κόμματων που υποδύονται τις απαραίτητες πολιτικές δυνάμεις και πλήθος πολιτικών που βαυκαλίζονται ότι τους έχει ανάγκη ο τόπος. Τίποτα ψευδέστερο. Και στην Δεξιά και στην Αριστερά έχουν συσσωρευθεί «άχρηστα υλικά» που μπλοκάρουν την ανανέωση την οποία ανάγκη το πολιτικό σκηνικό της χώρας, που δεν θέλουν επουδενί τον εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις γιατί θα αυτοκαταργηθούν. Έτσι όμως εμποδίζουν την συγκρότηση νέων πολιτικών πόλων, τους οποίους επιζητά ένα κομμάτι της κοινωνίας και το οποίο είναι μεγάλο, ασφυκτιά και καταθλίβεται από την βαλτώδη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα.
Τη βραδιά των γαλλικών εκλογών ακούστηκε στο BBC δημοσιογράφο να λέει ότι ο Μακρόν διέψευσε την αμερικανική έκφραση «Στο κέντρο δεν υπάρχει τίποτε παρά μόνον dead armadillos».
Όλη η έκφραση είναι «There''s nothing in the middle of the road but yellow stripes and dead armadillos» και έχει χρησιμοποιηθεί ειρωνικά για κεντρώες πολιτικές. Όταν στηθούν οι κάλπες και στην Ελλάδα, θα διαπιστώσουν μερικοί πολύ πικρά ότι ούτε εδώ υπάρχουν dead armadillos.
