Του Αντώνη Πανούτσου
Ρόδες (Ferris wheels) που ο κόσμος μπορούσε να ανέβει και να δει την πόλη που ζούσε ή επισκεπτόταν υπάρχουν εδώ και εκατονταετίες. Σε διάφορους τόπους και μεγέθη. Από την Κωνσταντινούπολη του 17ου αιώνα που ο Ιταλός περιηγητής περιγράφει πως είχε ανέβει σε μια ρόδα μαζί με έναν Έλληνα που μετά από μερικές στροφές άρχισε να φωνάζει «σώνει, σώνει» για να σταματήσουν να κατέβει μέχρι την ρόδα που πριν δύο χρόνια κατασκευάστηκε στο Λας Βέγκας και με ύψος 167,6 μέτρων είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο.
Ρόδες υπήρξαν και υπάρχουν και στην Ελλάδα. Από τα πανηγύρια μέχρι το Allou fan Park οι Έλληνες διατήρησαν το δημοκρατικό τους προνόμιο να ανεβαίνουν ή να μην ανεβαίνουν σε ρόδες. Η θέση του Βολταίρου «δεν θέλω να ανέβω σε ρόδα αλλά θα παλέψω για να ανεβαίνει όποιος θέλει» με καλύπτει απόλυτα. Αντίθετα με τον εμφύλιο και το χρέος οι ρόδες δεν είναι ένα θέμα που να εξάπτει τα πάθη. Μέχρι ο Γιώργος Καμίνης να δώσει άδεια στο Σύνταγμα και το shit hit the fan of the Ferris wheel.
Από το Λονδίνο με το ύψους 135 μέτρων London Eye, μέχρι το Μπέλφαστ και το ύψους 60 μέτρων Belfast Wheel και το Λας Βέγκας και το High Roller ρόδες υπάρχουν σε διάφορες πόλεις του κόσμου. Με ένα χαρακτηριστικό. Οι μεγάλες και καλές ρόδες βρίσκονται σε πόλεις που δεν υπάρχουν λόφοι ώστε ο επισκέπτης να έχει πανοραμική θέα. Στο Λονδίνο που ο μεγαλύτερος λόφος μέσα στην πόλη είναι το Hampstead Heath ύψους 134 μέτρων η ρόδα των 135 μέτρων έχει νόημα. Ακόμα περισσότερο στο Λας Βέγκας, που τα υψηλότερα σημεία είναι οι ταράτσες των κτιρίων των καζίνων.
Στην Αθήνα η ρόδα ύψους 40 μέτρων θα δίνει «πανοραμική θέα» στην Ακρόπολη που έχει ύψος 70 μέτρων από το επίπεδο της Αθήνας. Την Ακρόπολη που κάποιος μπορεί να δει πανοραμικά ανεβαίνοντας στον Λυκαβηττό ύψους 277 μέτρων. Η λογική της ρόδας για πανοραμική θέα είναι σαν τις ελληνικές υπερπαραγωγές τύπου Σουλιώτες, που ο μέσος κομπάρσος που έπαιζε τον Σουλιώτη σκοτωνόταν τέσσερις φορές στην μάχη.
Στο θέμα της ασφαλείας δεν έχω άποψη. Τα ξύλα που στηρίζεται η ρόδα μπορεί να είναι ανασφαλή, μπορεί όμως να είναι και η ενδεδειγμένη τεχνική σε τέτοια μεγέθη ώστε να απορροφούνται οι κραδασμοί ή να διορθώνεται η υψομετρική διαφορά στην πλατεία. Η ασφάλεια δεν σηκώνει προχειρότητες. Το 2014 χωρίς άδεια στον Δήμο Ελληνικού από παιχνίδι λούνα παρκ είχε σκοτωθεί ένα παιδί και τραυματιστεί η αδελφή του.
Αν όμως η ρόδα είναι ασφαλής και απευθύνεται σε παιδιά δεν υπάρχει θέμα. Όταν είσαι παιδί το αεροπλανάκι του περιπτέρου μοιάζει να πετάει. Πόσο μάλλον μια ρόδα ύψους 40 μέτρων που θα ανέβεις με τους γονείς σου, ανάμνηση που μένει για την υπόλοιπη ζωή. Στο φινάλε τα παιδιά των ξένων και των εργατικών οικογενειών που κατά κανόνα πάνε στο Σύνταγμα δεν πάνε τα Χριστούγεννα στο Courvechel για να συγκρίνουν την θέα από τη ρόδα με την θέα από τις Άλπεις.
Στις κριτικές για την αισθητική πράγματι η ρόδα δεν σκίζει αλλά όταν 100 μέτρα παρακάτω η Marfin και το Αττικόν παραμένουν καμένα και οι αντιεξουσιαστές έχουν ξηλώσει μια ντουζίνα φορές τα μάρμαρα της πλατείας πολλές κριτικές ακούγονται υπερβολικές. Εκτός αν «όποιος δεν μπορεί να τα πει για τα Εξάρχεια τα λέει για την ρόδα». Και ο Καμίνης τα ακούει όχι για την ρόδα αλλά επειδή ζήτησε την παραίτηση του Τόσκα για την ανοχή του στους κουκουλοφόρους των Εξαρχείων.
