Κάθε φορά που κάτι αλλάζει στο ασφαλιστικό, η αντίδραση της αριστεράς είναι απολύτως προβλέψιμη: Βγάζει από τη ναφθαλίνη τον «μπαμπούλα» του Πινοσέτ, τον ξεσκονίζει και μας τον μοστράρει πιστεύοντας ότι έτσι γλιτώνει από τη δυσάρεστη ανάγκη να μπει στην ουσία της υπόθεσης.
Έτσι και τώρα. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεση να θεσπίσει κεφαλαιοποιητικό σύστημα για την επικουρική σύνταξη των νέων ασφαλισμένων. Θα δημιουργείται έτσι ένα εικονικό πορτοφόλι, όπου ανάλογα με τα χρήματα που βάζει κανείς θα ξέρει επακριβώς τι επικουρική σύνταξη θα πάρει στο μέλλον.
Με τα δημογραφικά δεδομένα της χώρας μας, με ολοένα και λιγότερους σημερινούς εργαζόμενους να χρηματοδοτούν τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων, με το ποσοστό των δαπανών για συντάξεις επί του ΑΕΠ να είναι το μεγαλύτερο σε όλη την Ευρώπη, πρόκειται για μια μεταρρύθμιση που έχει καθυστερήσει εδώ και δεκαετίες.
Βεβαίως, αυτό δεν μοιάζει καθόλου με το πραγματικό ασφαλιστικό του Πινοσέτ. Ούτε περνάμε σε ένα καθαρά κεφαλαιοποιητικό σύστημα όπου τόσο η κύρια, όσο και η επικουρική σύνταξη θα εξαρτάται αποκλειστικά από τις ατομικές εισφορές, ούτε τη διαχείριση του νέου αυτού συστήματος για την επικουρική σύνταξη θα την κάνει ιδιωτικός φορέας.
Μιλάμε για μια αλλαγή στις επικουρικές συντάξεις, για τους νέους ασφαλισμένους και με διαχειριστή το δημόσιο. (Και αφήνω στην άκρη ότι πραγματικές εκδοχές του τρισκατάρατου ασφαλιστικού Πινοσέτ εφαρμόζουν σήμερα δήθεν σοσιαλδημοκρατικοί ευρωπαϊκοί παράδεισοι για να μη μπλέξει παραπάνω το πράγμα).
Αυτό φυσικά δεν πτοεί την Αριστερά, που προφανώς καμία όρεξη δεν έχει να μπει στα βαθιά και να προτείνει συγκεκριμένους και ρεαλιστικούς τρόπους ώστε να διασφαλιστεί στην πράξη ότι οι νέοι Έλληνες και οι νέες Ελληνίδες που μπαίνουν σήμερα στην αγορά εργασίας θα βρουν συντάξεις να λαμβάνουν όταν έρθει η ώρα.
Όχι. Αρκεί η επίκληση του μπαμπούλα Πινοσέτ για να καταγγελθεί κάθε «νεοφιλελεύθερη», «αυταρχική» αλλαγή που βάζει «τους αριθμούς πάνω από τους ανθρώπους».
«Ασφαλιστικό Πινοσέτ» άλλωστε ήταν για την Αριστερά μας και ο νόμος Γιαννίτση, αλλά και κάθε μα κάθε αλλαγή από τότε μέχρι σήμερα. Αναρωτιέται βεβαίως κανείς γιατί όταν προσφάτως ανέλαβε την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας δεν επεχείρησε να ξεριζώσει αυτή τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και να εγκαταστήσει το άλλο καλύτερο σύστημα που έχει κατά νου, το οποίο όμως τόσα χρόνια ούτε το είδαμε, ούτε το ακούσαμε.
Πιθανολογώ ότι δεν άλλαξε τίποτα γιατί η αριστερά δεν έχει καμία ουσιαστική πρόταση πέραν της διατήρησης του σημερινού χρεοκοπημένου αναδιανεμητικού συστήματος.
Μια ακόμη λοιπόν αριστερή τελετουργική παράδοση είναι να βαφτίζεται κάθε προτεινόμενη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού «Πινοσέτ», όπως ακριβώς και ο «μπαμπούλας» του «νεοφιλελευθερισμού», του «εργασιακού μεσαίωνα», όπως ακριβώς και η καθιερωμένη πορεία στην πρεσβεία των ΗΠΑ - τίποτα περισσότερο. Δυστυχώς, την ώρα που η χώρα χρειάζεται επιτακτικά την εποικοδομητική κριτική και τις ρεαλιστικές εναλλακτικές προτάσεις της αντιπολίτευσης, αυτή ανασύρει φαντάσματα.
Τουλάχιστον, είναι θετικό ότι κανείς πλέον, ακόμη και οι φανατικότεροι ψηφοφόροι της Αριστεράς, δεν πιστεύει πραγματικά ότι οι «μπαμπούλες» αυτοί έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Τους βαρεθήκαμε όλοι μαζί.
