Του Σάκη Μουμτζή
Στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκινήσει ένας αγώνας για την φυσιογνωμία του κόμματος τους. Πιο συγκεκριμένα μιλούν για «επανίδρυση». Και σε κάθε «επανίδρυση» υπάρχει και επανακοθορισμός των ιδεολογικών και πολιτικών συντεταγμένων.
Υπάρχει μια ισχυρή τάση να «Τσιπροποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ», όπως έγραψε πολιτικός σχολιαστής φίλα προσκείμενος στον τέως πρωθυπουργό. Πιστώθηκε, κατά ταχυδακτυλουργικό τρόπο, το 31,5% στον Α. Τσίπρα και χρεώθηκε το 23,5% στον Π. Σκουρλέτη. Το πώς συνέβη αυτό μέσα σε σαράντα ημέρες αφορά μάλλον την εσωκομματική πάλη που έχει στοχοποιήσει τον γραμματέα του κόμματος.
Είναι γεγονός πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ καλείται να διαχειρισθεί αυτό το σημαντικό 31,5%. Είναι ένα ποσοστό που το κατέκτησε κάτω από αντίξοες συνθήκες και το «έδεσε» στον εκλογικό κορμό του κόμματος. Και εδώ φανερώνονται οι δύο διαφορετικές αντιλήψεις που υπάρχουν, ιστορικά, σε όλα τα κόμματα της Αριστεράς.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της Αριστεράς.
Το δίλημμα,σχηματικά, είναι: πάμε εμείς προς τους πολίτες ή τους φέρνουμε προς τα εμάς; Δηλαδή, γινόμαστε ένα μαζικό κόμμα, με αναγκαία έκπτωση στις ιδεολογικές μας αρχές ή παραμένουμε πιστοί σε αυτές και προσπαθούμε να τις μεταφυτεύσουμε στην κοινωνία των πολιτών;
Είναι προφανές πως και τα δύο μαζί δεν γίνονται.
Ο βασικός πυρήνας των ιστορικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με ρίζες στον Συνασπισμό και στην ριζοσπαστική τάση της ανανεωτικής Αριστεράς, δηλώνει, δια στόματος Α. Μπαλτά, πως « δεν νοείται Τσίπρας, χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ».
Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Το αυτονόητο. Πως όλοι μαζί φτιάξαμε αυτό το οικοδόμημα και ο Α.Τσίπρας είναι απλώς primus inter pares. Τίποτα παραπάνω.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναμφίβολα ένα κόμμα με σημαντική εκλογική επιρροή, αλλά δεν είναι ένα μαζικό κόμμα. Με ισχνή παρουσία στα συνδικάτα, στους μαζικούς χώρους, στην τοπική αυτοδιοίκηση, καλείται να κάνει το άνοιγμα στην κοινωνία. Να ανοίξει τις πόρτες του.
Αυτό εύκολα λέγεται, δύσκολα γίνεται. Η μαζικοποίηση ενός κόμματος της Αριστεράς απαιτεί ενεργή συμμετοχή στις εσωκομματικές λειτουργίες, κάτι στο οποίο είναι ξένη η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του. Πολύ δε περισσότερο, που τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποκλείουν την ανάδειξη της ηγεσίας απ΄ευθείας από τους πολίτες. Στην Αριστερά, υπάρχει ιστορικά μια φετιχοποίηση των οργάνων του κόμματος.
Η ανοικτή συμμετοχή στην συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία θα ήταν μια οιονεί κομματική ένταξη, «αστικού» χαρακτήρα, όμως.
Δηλαδή θα ήταν μια αύξηση των εγγεγραμμένων μελών, χωρίς όμως ουσιαστική συμμετοχή στις εσωκομματικές λειτουργίες.
Ο Α.Τσίπρας τι θα κάνει; Γνωρίζει, πως ένα κόμμα με 31,5% είναι κόμμα εξουσίας. Γνωρίζει επίσης πως οποιαδήποτε διάσπαση, θα λειτουργήσει ανασταλτικά στην πορεία του για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Δεν θα «επανιδρύσει» τον ΣΥΡΙΖΑ; Στην πολιτική δεν υπάρχει επανίδρυση. Υπάρχει μόνον ίδρυση νέου κόμματος. Και αυτό μπορούν να το αποτολμήσουν μόνον οι πατριάρχες μαζικών πολιτικών χώρων.
Και στην Ελληνική πολιτική ζωή είχαμε και έχουμε μόνον δύο πατριάρχες. Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Συνεπώς, νομίζω πως ο Α.Τσίπρας θα κινηθεί με πολύ προσεκτικά βήματα, θα κάνει εσωκομματικούς συμβιβασμούς, καθώς το πρώτιστο καθήκον του είναι η ενότητα του κόμματος του και του 31,5% που έλαβε στις εκλογές.
Άλλωστε, γνωρίζει πως η «επανίδρυση» του ΣΥΡΙΖΑ πάνω σε άλλες ιδεολογικές συντεταγμένες δεν θα γίνει «αναίμακτα».
