Για κάποιον που έχει αριστερή ψυχούλα, η λύση για όλα τα προβλήματα είναι αυτονόητη: Κοινωνικοποίηση. Λέγεται και απαλλοτρίωση. Το έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τις προβληματικές επιχειρήσεις. Πριν απ’ αυτόν το έκαναν οι κομμουνιστές στους σοσιαλιστικούς τους παραδείσους. Το αποτέλεσμα υπήρξε καταστροφικό σε κάθε περίπτωση. Δεν υπάρχει ένα πετυχημένο παράδειγμα «κοινωνικοποίησης». Αντίθετα, είναι αποδεδειγμένο ότι δεν υπάρχουν δωρεάν γεύματα και ότι αργά ή γρήγορα κάποιος καλείται να πληρώσει τον λογαριασμό.
Η πανδημία άνοιξε (δικαιολογημένα) τα κρατικά ταμεία με τις κυβερνήσεις να μοιράζουν χρήματα που δεν κάτω από άλλες συνθήκες δε θα έδιναν. Πολύ απλά διότι δεν είναι συνετό να μοιράζεις κάτι που δεν είναι δικό σου και το οποίο ανήκει στις μελλοντικές γενιές. Μιλάμε όμως για μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μέσα στην οποία οι κυβερνήσεις είναι αναγκασμένες να ακολουθήσουν πρακτικές δημιουργικής λογιστικής. Το βέβαιο είναι ότι μιλάμε για έκτακτες ανάγκες. Αν οι ανάγκες γίνουν μόνιμες, τότε η συνεχής χρήση μη ενάρετων πρακτικών οδηγούν τα πράγματα εκτός ελέγχου.
Επιστρέφουμε, λοιπόν, στα ίδια ερωτήματα που μας έχουν απασχολήσει και στο παρελθόν: Είναι σωστό να επιδοτείται η ανεργία ή οι επενδύσεις που θα φέρουν θέσεις εργασίας; Ποιο το μακροχρόνιο όφελος μιας κοινωνίας από τις επιδοματικές πολιτικές;
Η Ελλάδα δεν έχει περιθώριο να ξοδέψει άλλον χρόνο σε πολιτικές που είναι αδιέξοδες. Αντίθετα, τα προβλήματα είναι πολλά και συσσωρευμένα. Οι μεταρρυθμίσεις που δεν έχουν γίνει, οι επενδύσεις που δεν έχουν έρθει. Οι υπουργοί θα πρέπει, λοιπόν, να σκέπτονται πώς θα δίνουν λύσεις στα καθημερινά προβλήματα της κοινωνίας και της αγοράς και όχι να ανακαλύπτουν διαρκώς νέες ανάγκες για επιδόματα.
Η χώρα κάθε χρόνο γερνάει. Κι είναι το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Ουδείς, όμως, ασχολείται με αυτό. Ουδείς έχει μπει στη διαδικασία να δημιουργήσει πολιτικές που θα αντιστρέψουν τη δυσάρεστη αυτή κατάσταση. Σε λιγότερο από είκοσι χρόνια η Ελλάδα θα είναι μία χώρα γερόντων, εύκολη λεία για όσους θα επιβουλεύονται τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Η ανάπτυξη και οι μεταρρυθμίσεις είναι μονόδρομος. Είναι η μόνη επιλογή που μπορεί να δώσει λύσεις για το μέλλον. Τα επιδόματα δεν είναι καν επιλογή.
Καταλαβαίνουμε γιατί στην Ελλάδα οι πολιτικοί ολισθαίνουν προς σοσιαλιστικές πρακτικές. Επειδή υπάρχουν πολλοί ψηφοφόροι που αυτοπροσδιορίζονται ως ευαίσθητοι και κεντροαριστεροί. Και είναι αλήθεια ότι και η δική τους ψήφος έχει σημασία. Θα πρέπει να θυμόμαστε, πάντως, ότι την ώρα της χρεοκοπίας οι κρεμάλες «στήθηκαν» από «ευαίσθητους». Οι ανάλγητοι προσπαθούσαν ακόμη και τότε να σώσουν μία χώρα που είχε καταστραφεί από τις σπάταλες πολιτικές αφρόνων πολιτικών.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
