Οι δίκες της Μόσχας ξεκίνησαν με το διάταγμα 447, στις 30 Ιουλίου του 1937. Τρόικες αποτελούμενες από εκπρόσωπο του κόμματος, εκπρόσωπο της NKVD και της εισαγγελίας εξέταζαν όλες τις «ύποπτες υποθέσεις». Σε δύο χρονιές, το 1937 και το 1938 συνελήφθησαν 1.548.366 πολίτες και εκτελέστηκαν οι 681.692. Δεν χρειαζότανε να υπάρχουν στοιχεία. Ήταν αρκετό το γεγονός ότι οι κατηγορούμενοι ήταν επικίνδυνοι για το κόμμα…
Οι σύντροφοι του πολιτικού γραφείου της κεντρικής επιτροπής του κόμματος, ήσαν μεθοδικοί. Είχαν βγάλει μέχρι και πλάνα. Το διάταγμα 447 είχε… πλάνο δίωξης. Έναν συνολικό αριθμό (258.950) και τους επιμέρους στόχους (Μόσχα 35.000, Λένινγκραντ 14.000). Με τον καιρό όπως αποδείχτηκε ότι οι αντεπαναστάτες αυξανόντουσαν με γεωμετρική πρόοδο και έτσι φτάσανε στο σημείο να ξεπεράσουν πολλές φορές το αρχικό πλάνο. Αν είχαν δείξει την ίδια σπουδή για την γεωργική παραγωγή, ίσως να είχαν μείνει λίγο περισσότερο…
Στο εκτελεστικό απόσπασμα οδηγήθηκαν 681.692 άτομα. Οι υπόλοιποι, οι «τυχεροί» οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με ποινές από 8 ως 10 χρόνια. Δεν βρήκα στοιχεία αν κάποιοι αθωώθηκαν…
Για να δείτε πόσο αμερόληπτο ήταν το κόμμα, δεν κυνηγούσε μόνο τους εχθρούς του κομμουνισμού, αλλά και στελέχη του που πιθανόν να γινόντουσαν κάποια στιγμής στο μέλλον… εχθροί. Από τα 139 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχθηκαν στο 17ο Συνέδριο του Κόμματος συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν τα 98. Από τους 1.966 αντιπροσώπους του Συνεδρίου συνελήφθησαν, κατηγορούμενοι για αντεπαναστατική δράση 1.103 και από αυτούς εκτελέστηκαν οι 848.
Το πλέον εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι οι κατηγορούμενοι… ομολογούσαν την ενοχή τους! Διαβάζουμε σχετικά στο site της Οργάνωσης «Ξεκίνημα»: «Το πιο μεγάλο «μυστήριο» γύρω από τις Δίκες της Μόσχας από την πρώτη κιόλας στιγμή ήταν ακριβώς οι ομολογίες των κατηγορουμένων. Οι Δίκες στηρίχτηκαν αποκλειστικά πάνω σ' αυτές. Σε υποθέσεις όπου υποτίθεται πως αναμείχτηκαν χιλιάδες συνωμότες, δεν παρουσιάστηκε ούτε μια χειροπιαστή απόδειξη, ούτε ένα ενοχοποιητικό έγγραφο. Όποτε επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο, το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό για τη γραφειοκρατία, όπως στην περίπτωση του ξενοδοχείου στην Κοπεγχάγη όπου υποτίθεται ότι έγινε μια συνάντηση, ενώ είχε γκρεμιστεί 15 χρόνια νωρίτερα ή το αεροπορικό ταξίδι του Πιατακόβ στο Όσλο για να συναντήσει τον Τρότσκι, σε μια περίοδο που για μήνες δεν είχε προσγειωθεί ξένο αεροπλάνο».
Θα ρωτήσετε τι είδους «ομολογίες» ήσαν αυτές. Στο ίδιο site και στο ίδιο θέμα για τις δίκες της Μόσχας βρίσκουμε ένα μικρό ανθολόγιο:
«Ο εισαγγελέας Βυσίνσκι (ο μόνος από τους οργανωτές που γλίτωσε, ώστε να συμμετέχει σε όλες), ρωτάει τον Σμιρνόβ: «Πότε εγκαταλείψατε το (τρομοκρατικό) Κέντρο;» «Δεν το εγκατέλειψα, δεν υπήρχε τίποτε για να εγκαταλείψω». «Θέλετε να πείτε πως δεν υπήρχε Κέντρο;» «Μα ποιο Κέντρο μου λέτε;…». Ο Εισαγγελέας ρωτάει άλλους κατηγορούμενους, που όλοι παραδέχονται την ύπαρξη αυτού του «Κέντρου» και ξαναγυρνάει στον Σμιρνόβ, ο οποίος ειρωνικά δηλώνει: «Αφού θέλετε οπωσδήποτε έναν αρχηγό γι' αυτό το Κέντρο, τότε ας παίξω εγώ αυτόν τον ρόλο». Καλό, έτσι;
Άλλο παράδειγμα «ομολογίας», όπως αναφέρεται στην ίδια ιστοσελίδα: «Στο ξεκίνημα της τρίτης Δίκης, ο Κρεστίνσκι έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Δεν αποδέχομαι την ενοχή μου. Δεν είμαι Τροτσκιστής. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος του Μπλοκ Δεξιών – Τροτσκιστών (αυτή ήταν η κατηγορία για τους κατηγορούμενους εκείνης της δίκης), το οποίο άλλωστε δεν ξέρω καν αν υπήρξε ποτέ. Δεν έχω υποπέσει σε κανένα απ' τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορούμαι και προφανώς δεν συνεργάστηκα ποτέ με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες». Χρειάστηκε να διακοπεί η δίκη και να μεσολαβήσει η ολονύκτια προσπάθεια της GPU (της μυστικής αστυνομίας) για να επιστρέψει εντελώς διαλυμένος την επόμενη μέρα στο δικαστήριο και να δηλώσει το εξωφρενικό: «Χθες, μια παρόρμηση δημιουργημένη απ' την ντροπή μου για όσα με κατηγορούν και από την κακή κατάσταση της υγείας μου, με οδήγησε να πω ψέματα. Έτσι, όταν ρωτήθηκα, σχεδόν αντανακλαστικά, αντί να πω πως είμαι ένοχος, δήλωσα πως είμαι αθώος».
Χωρίς στοιχεία, χωρίς σεβασμό στο κράτος Δικαίου. Οι δίκες τις Μόσχας θα επαναληφθούν από τότε μερικές ακόμη φορές στο μέλλον, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Πάλι και πάλι και πάλι. Η μέθοδος παραμένει η ίδια. Ψεύδος, συνωμοσία, δολοφονία. Εκείνο που πάντα λείπει είναι το στοιχείο για την καταδίκη του κατηγορουμένου. Αλλά γι'' αυτό δεν ανησυχούν. Έχουν μαζί τους το κράτος, τους μηχανισμούς, τον Τύπο…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
