Του Τάσου Ι. Αβραντίνη
Ένα από τα κυριότερα προσόντα που πρέπει να διαθέτει ένας καλός υπουργός Οικονομικών είναι «δόσις θηριωδίας», σύμφωνα με τον μεγάλο Γάλλο πολιτικό Αδόλφο Τιερ. Να μπορεί, με άλλα λόγια, να αντισταθεί στα άπειρα αιτήματα των συναδέλφων του για αύξηση των δαπανών των υπουργείων τους.
Ο Τιερ, όπως και οι υπόλοιποι εξέχοντες πολιτικοί που εγκαθίδρυσαν την αντιπροσωπευτική δημοκρατία στην ευρωπαϊκή ήπειρο γνώριζαν καλά, πως εκτός από τις πολλές αρετές του το κοινοβουλευτικό πολίτευμα έχει και ένα αδύνατο σημείο, που δεν είναι άλλο από την ακατάσχετη ροπή προς αύξηση των δημοσίων δαπανών.
Ο για πολλά χρόνια πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Ουίλιαμ Γλάδστων -μια από τις σημαντικότερες πολιτικές προσωπικότητες παγκοσμίως- συμβούλευε κάποτε: «Προσοχή στα οικονομικά· τα κακά οικονομικά είναι ο θάνατος των δημοκρατιών».
Μια συνετή κυβέρνηση πρέπει να αντιτίθεται σθεναρά σε οποιαδήποτε νέα δαπάνη και να επιδιώκει με κάθε δυνατό τρόπο να κάνει οικονομία στο δημόσιο ταμείο. Έτσι η μεν αποφυγή νέων δαπανών εξασφαλίζει το ισοζύγιο χωρίς την ανάγκη επιβολής νέων φόρων, η δε περικοπή των δαπανών εξασφαλίζει το περίσσευμα ή με τη σημερινή ορολογία του συρμού τον «δημοσιονομικό χώρο», ο οποίος είναι απολύτως απαραίτητος:
- Για τη μείωση της φορολογίας που πιέζει την ιδιωτική οικονομία και της αποστερεί σημαντικά κεφάλαια. Τα κεφάλαια που εξοικονομούνται από τη μείωση των φόρων είναι πλέον διαθέσιμα για την παραγωγή του πλούτου και την αύξηση των θέσεων εργασίας.
- Για την απλοποίηση και μείωση της πολυνομίας στη φορολογία, που θα εξασφαλίσει πρόσθετο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην οικονομία για την προσέλκυση επενδύσεων, που με τη σειρά τους θα αυξήσουν την παραγωγή πλούτου και τις θέσεις εργασίας.
Για τους παραπάνω λόγους, το πρώτο άρθρο του οικονομικού «πιστεύω» μιας υπεύθυνης κυβέρνησης που σκέπτεται τις επόμενες γενιές και όχι τις επόμενες εκλογές θα πρέπει να είναι η επιδίωξη της περιστολής των δαπανών του κράτους.
Η πολιτική των οικονομιών -και όχι ασφαλώς η σπατάλη- υπήρξε πάντοτε η βάση της επιτυχίας των μεγάλων Ευρωπαίων ηγετών (Καβούρ, Σέλα, Γλάδστων, Λόιντ Τζορτζ κ.λπ.) και της προόδου των κρατών τους. Αξίζει μάλιστα να υπενθυμίζουμε, για λόγους πρωτίστως διδακτικούς και από την ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους, εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις πολιτικών που ασπάστηκαν αυτό το «πιστεύω»: σπάνιας αξίας και έξοχης εγκυκλοπαιδικής και νομικής μόρφωσης υπήρξε ο άγνωστος σήμερα στους περισσοτέρους εκ Γόρτυνος Αρκαδίας καταγόμενος υπουργός Δικαιοσύνης Νικόλαος Δημητρακόπουλος.
Ο Δημητρακόπουλος συμμετείχε ως υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου την περίοδο 1911-1912 και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες νομοθέτες. Στην εισήγησή του για τον προϋπολογισμό του 1912 ο Δημητρακόπουλος έλεγε: «Ο αγών ημών ο ανένδοτος εις εξέλεγξιν των κατ'' ιδίαν στοιχείων των δαπανών, ο πολλάκις μικρόλογος, δεν υπηγορεύθη τόσον εκ πνεύματος εξοικονομήσεως ολίγων χιλιάδων δραχμών, όσον εκ λόγων ανωτέρας πολιτικής σκοπιμότητος. Πρέπει να δείξωμεν εις τον πολίτην ότι τα συμφέροντα του κράτους συμπίπτουσι προς τα ίδιά του συμφέροντα (...)».
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Παρασκευής 5 Απριλίου
Ο Τάσος Αβραντίνης είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ΝΔ
