Σε μια συνέντευξή του στη ρωσική τηλεόραση, κατά το ταξίδι του στη Μόσχα, ο Αλέξης Τσίπρας αποτύπωσε με λέξεις αυτό που πολλοί από τους Έλληνες πολίτες έχουν ήδη καταλάβει: Ότι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Έχει στο μυαλό του μια άλλη πραγματικότητα. Και τη ζει σαν να υπάρχει! Με μια δόση μεγαλομανίας μάλιστα!
Για να μην πελαγοδρομήσει ο αναγνώστης, θα περιοριστώ σε δύο μόνο σημεία της συνέντευξης. Εκεί που τον ρωτάει ο δημοσιογράφος πώς είναι η γεύση της εξουσίας και του ζητάει να την περιγράψει και εκεί που ο πρωθυπουργός τραβάει το Καλάσνικοφ- γραβάτα!
Η απάντηση του πρωθυπουργού για τη γεύση της εξουσίας είναι αφοπλιστική: «Γλυκιά, βεβαίως, διότι πάντοτε (!) όταν είσαι σε μια θέση να παίρνεις ιστορικές αποφάσεις και να έχεις την εμπιστοσύνη των πολιτών σου, την αγάπη των πολιτών σου, του λαού σου, αυτό βεβαίως είναι πολύ σημαντικό».
Κατ αρχήν ο πρωθυπουργός, σε αντίθεση με όλους τους σοβαρούς προκατόχους του, και πιο πολύ με τον Καραμανλή και τον Ανδρέα που τους αναφέρει σαν πρότυπα, έχει γλυκιά γεύση από μια κατ'' εξοχήν ψυχοφθόρα και μοναχική θέση, όπου το βάρος της ευθύνης και οι αποφάσεις που πρέπει να πάρεις για τη χώρα σου «στεγνώνουν την ψυχή σου», όπως περιέγραφε ο πρώτος Και είσαι καταδικασμένος σε μια αβυσσαλέα μοναξιά, όπως έλεγε ο δεύτερος.
Αλλά, αυτά τα συναισθήματα γεννιόνται σε ανθρώπους που έχουν συναίσθηση της ευθύνης που επωμίζονται. Αλλά, και συναίσθηση της σοβαρότητας των αποφάσεων που παίρνουν για τη χώρα και το λαό της.
Αυτοί οι δύο, για να μην επεκταθώ σε άλλους, πήραν όντως ιστορικές αποφάσεις για το μέλλον της χώρας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Την ώρα που ο κ. Τσίπρας επαίρεται για «ιστορικές αποφάσεις» που παίρνει χωρίς να έχει προφανώς επίγνωση του τι θα πει ιστορική απόφαση.
Γιατί οι μόνες ιστορικές αποφάσεις που έχει πάρει ο ίδιος για την Ελλάδα ήταν
1. να αποτρέψει την αποπομπή της χώρας από την ΕΕ, που αυτός ο ίδιος πυροδότησε με την πολιτική του. Πράγμα που το πουλάει για κατόρθωμα!
2. να χρεώσει τη χώρα με ένα αχρείαστο μνημόνιο χρέους επιπρόσθετων 130 δις ευρώ
3. να καταστρέψει τις ελληνικές τράπεζες, που παραπαίουν, και την αξία τους, με μια αχρείαστη ανακεφαλαιοποίηση
4. να υποθηκεύσει για έναν αιώνα την κινητή και ακίνητη περιουσία της χώρας σε ξένους
5. να δωρίσει στα Σκόπια μακεδονική γλώσσα και εθνότητα, ώστε να εγείρουν και επίσημα διεκδικήσεις επί της Ελλάδας, χαλκεύοντας και την ελληνικότητα της αρχαίας μακεδονικής.
6. να γκριζάρει ακόμα πιο πολύ τα Ίμια σε σημείο να μην πλησιάζει πλέον ούτε ελληνική ακταιωρός, με το δόγμα φοβικής ανοχής προς την Τουρκία.
Αυτές είναι οι ιστορικές αποφάσεις που έχει πάρει μέχρι σήμερα ο πρωθυπουργός, διότι υπάρχει κίνδυνος να πάρει και άλλες όσο εξακολουθεί να είναι στη θέση του.
Αλλά, και η δήλωσή του ότι έχει την εμπιστοσύνη και την αγάπη του λαού, των πολιτών, όπως είπε, δείχνει άγνοια της πραγματικότητας. Και είναι δήλωση που δεν την κάνουν ποτέ ευρωπαίοι κυβερνήτες, αλλά δικτάτορες και εκλεγμένοι σε μπανανίες ή σε τριτοκοσμικές χώρες.
Πέρα από το γεγονός ότι η αγάπη του λαού δεν αποδεικνύεται με 4 κλούβες των ΜΑΤ καθημερινά να κλείνουν το δρόμο του γραφείου σου και του λαοπρόβλητου Μεγάρου σου. Ούτε με τις διμοιρίες των ΜΑΤ να σε αποκλείουν από το λαό, σε ασφυκτικό κλοιό προστασίας όπου πηγαίνεις έξω από την πρωτεύουσα! Για να μη πούμε ότι είχες την αγάπη του 18% του λαού στις εκλογές του 2015. Και έχεις πέσει έκτοτε! Μεγάλη αγάπη!
Για να μη μένει καμιά αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει καμιά έννοια του μέτρου και ότι πιθανώς έχει καβαλήσει κάποιο καλάμι εξ αιτίας της αμάθειάς του, συνέχισε λέγοντας στον Ρώσο δημοσιογράφο για τη γεύση της εξουσίας:
«Θεωρώ ότι έχω ζήσει τις πιο συγκλονιστικές στιγμές από όσες έχουν ζήσει όλοι οι προκάτοχοί μου, με εξαίρεση ίσως τις στιγμές της μεταπολίτευσης»!
Είναι πέρα από προφανές ότι ο άνθρωπος δεν έχει ούτε γνώση ούτε επίγνωση ούτε μέτρο για το τι είναι μεγάλη στιγμή. Και είναι προφανές ότι πάσχει από folie des grandeurs. Κοινώς, κρίση μεγαλομανίας.
Γιατί, η υπογραφή της εισόδου της χώρας στην ΕΟΚ, η στιγμή της εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ το 1981, η χειραψία Τσακαλώτου- Βαφειάδη και η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, η δημιουργία του ΕΣΥ, η εκστρατεία για τα Μάρμαρα, η τροπή των Τούρκων σε φυγή από το Αιγαίο το 1987, η παραπομπή Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο, η συγκυβέρνηση Ανδρέα- Φλωράκη- Κύρκου- Μητσοτάκη, η νύχτα των Ιμίων, η καθιέρωση της 5θήμερης εργασίας, η ασφάλιση όλων των εργαζόμενων, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ, η είσοδος της Κύπρου στην ΕΕ και το «όχι» με ελληνική πλάτη, το βέτο στο ΝΑΤΟ για τα Σκόπια, είναι μερικές μόνο από τις συγκλονιστικές στιγμές των προκατόχων του. Καλές ή κακές ανάλογα με τα πιστεύω του καθενός. Αλλά, αναμφισβήτητα στιγμές. Τις οποίες ο ίδιος δεν μπορεί ούτε να διανοηθεί ότι θα δημιουργούσε ή ότι θα ζούσε.
Η αντίσταση της γραβάτας!
Και για να μην αφήσει αμφιβολίες για το μέγεθος της σοβαρότητάς του, απάντησε με έπαρση και χωρίς κανενός είδους διάθεση για αστεία ότι έχει καταφέρει το ακατόρθωτο! Ποιο είναι αυτό; Ας αφήσουμε τα δικά του λόγια να το περιγράψουν:
«να είμαι ίσως ο μοναδικός Ευρωπαίος ηγέτης που έχω μπει στα πιο σημαντικά, αν θέλετε, fora και στις πιο σημαντικές έδρες κυβερνήσεων, από το Κρεμλίνο μέχρι το Λευκό Οίκο και από το Βατικανό έως τη Downing Street και σε όλο τον κόσμο, και στο Πεκίνο και παντού, χωρίς γραβάτα. Συνεπώς, νομίζω ότι αυτή είναι μια κατάκτηση»!
Είναι πέρα από προφανές ότι ο άνθρωπος δεν έχει συναίσθηση δύο βασικών πραγματικοτήτων.
Πρώτον ότι δεν τον πετάνε έξω ξεγραβάτωτο μόνο και μόνο γιατί δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του. Εκπροσωπεί μια χώρα. Τη χώρα σέβονται και δεν τον στέλνουν στα αποδυτήρια. Κι ο Ανδρέας εμφανιζόταν στις αρχές με ζιβάγκο και σύντομα γραβατώθηκε. Αλλά, τι ήταν ο Ανδρέας μπροστά στον Τσίπρα!
Δεύτερον, ότι πίσω από την πλάτη του κανένας δεν παίρνει για γενναιότητα και ένδειξη αντίστασης και τσαμπουκά το γεγονός ότι δεν φοράει γραβάτα. Το αντίθετο! Γελάνε μαζί του με τον αρχοντοχωριατισμό του. Και γελάνε και για έναν ακόμα πιο σοβαρό λόγο. Γιατί αυτός που δεν φοράει γραβάτα για να πουλήσει αντίσταση και ανανέωση, είναι ό ίδιος, που χωρίς γραβάτα υπογράφει ό,τι του ζητάνε, δεν αντιστέκεται στα σοβαρά σε τίποτε και είναι ο καλύτερος υπηρέτης τους. Είτε στο Πεκίνο, είτε στο Λευκό Οίκο, είτε στις Βρυξέλες.
Ο πρωθυπουργός, με τη συνέντευξή του στο ρώσικο πρακτορείο, δεν πρόσβαλε τον εαυτό του με τα παιδαριώδη που είπε. Πρόσβαλε το λαό που εκπροσωπεί. Επειδή ο λαός τον ψηφίζει. Ας φροντίσει ο λαός την επόμενη φορά αντί για ψήφο να του ρίξει κανένα playmobil στην κάλπη. Τουλάχιστον θα πιάσει τόπο.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
Οι προσκυνημένοι με τη γραβάτα
