Η κυβέρνηση έκανε το καθήκον της κατά τρόπο ικανοποιητικό, αποσπώντας τα διεθνή εύσημα. Ήρε σταδιακά τα μέτρα της καραντίνας, αφήνοντας έτσι στους πολίτες την ευθύνη της συμπεριφοράς τους.
Και αποδειχθήκαμε «ανήλικοι». Πολίτες που χρειάζονται άνωθεν επιτήρηση και προστασία, καθώς μόνοι μας δεν έχουμε την ωριμότητα να αυτοπεριοριστούμε και να αυτοπροστατευθούμε.
Είναι σύμφυτο στον άνθρωπο να ξεχνά εύκολα τις δυσάρεστες καταστάσεις. Η μνήμη του να είναι κοντή σε γεγονότα που τον πλήγωσαν, άλλαξαν προς το χειρότερο την ζωή του, αλλά πέρασαν. Ή νομίζει ότι πέρασαν.
Αυτές τις ημέρες η συμπεριφορά ενός μεγάλου αριθμού πολιτών ήταν τέτοια που φανέρωνε πως τίποτα δεν διδάχτηκε από την επιδημία του κορονοϊού. Τίποτα δεν διδάχτηκε από τους χιλιάδες νεκρούς σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και τις ΗΠΑ, που ήταν αποτέλεσμα της ανεπαρκούς πολιτικής των κυβερνήσεων αυτών των χωρών στην αντιμετώπιση της πανδημίας.
Το πιο ανησυχητικό όμως είναι πως σταδιακά άρχισε να διαμορφώνεται μια συνείδηση πως η επιδημία του κορονοϊού δεν ήταν περισσότερο επικίνδυνη από την επιδημία της γρίπης. Και εδώ επάνω κτίσθηκε ένα ολόκληρο συνωμοσιολογικό οικοδόμημα που απέδωσε τόσο τον ιό όσο και τα μέτρα, στις αποφάσεις κάποιων «ισχυρών».
Είναι εύλογο όταν επικρατούν παρόμοιες ανόητες απόψεις να εμφανίζονται και ανεύθυνες συμπεριφορές. Συμπεριφορές που δεν επηρεάζουν μόνον την υγεία των ανευθύνων, αλλά και αυτήν όλων όσοι βρέθηκαν ή βρίσκονται κοντά τους.
Προχθές, η Πολιτεία κτύπησε δυνατά το καμπανάκι. 97 νέα κρούσματα μέσα σε τέσσερις ημέρες. Ήταν ένα σοκ επικοινωνιακό και ουσιαστικό. Ήταν ένα ταρακούνημα στον εφησυχασμό και στην μακαριότητα ενός μεγάλου αριθμού πολιτών, συμπεριλαμβανομένων και επωνύμων, που με την συμπεριφορά τους στέλνουν λάθος μηνύματα.
Γιατί είναι κρίμα προσπάθειες δύο μηνών, με ανυπολόγιστες οικονομικές ζημίες, να πάνε χαμένες.
Είναι κρίμα η νεολαία, που αναμφίβολα «βράζει το αίμα» της, να μην μπορεί να αυτοσυγκρατηθεί και να υπακούσει στις οδηγίες των ειδικών.
Είναι κρίμα οι πολιτικές ηγεσίες να μην αποθαρρύνουν μαζικές εκδηλώσεις που ενδεχομένως να γίνουν αιτία δημιουργίας νέων κρουσμάτων. Ουδείς θα αμφισβητήσει την επαναστατικότητα τους, αν για μερικούς μήνες αυτοπεριορίσουν τις δράσεις τους.
Είναι κρίμα επαγγελματίες—που δεν τηρούν τα στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης των πελατών τους-- να μην έχουν συναίσθηση πως υπάρχει το ενδεχόμενο να επιβληθεί και πάλι μια τοπική καραντίνα, με ό,τι αυτό θα σημαίνει για την βιωσιμότητα των επιχειρήσεων τους.
Δεν θέλω να πιστεύω πως ως πολίτες χρειαζόμαστε ένα διαρκές «ντάντεμα». Δεν θέλω να πιστεύω πως η βιολογική μας ενηλικίωση δεν συνοδεύεται και από μια πνευματική ωριμότητα. Δεν θέλω να πιστεύω πως κάποιοι πολίτες—και είναι πολλοί αυτοί-- δεν υπολογίζουν την υγεία τόσο την δική τους όσο και των συνανθρώπων τους.
Τελικά όταν η Πολιτεία πέρασε την σκυτάλη της ευθύνης στην κοινωνία, η τελευταία «εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής.»
Μετά να μην διαμαρτυρόμαστε.
