Του Αντώνη Πανούτσου
Μεγάλωσα στον Πειραιά την εποχή που τα τρόφιμα δεν είχαν ημερομηνία λήξης, τα παιχνίδια είχαν κοφτερές γωνίες και οι ταράτσες δεν είχαν πεζούλια. Την εποχή που στα οκτώ σου είχες μάθει ότι οι καλοί κύριοι με τα μουστάκια που προσφέρουν καραμελίτσες θέλουν να σου πιάσουν το ποδαράκι.
Η κοινωνία της δεκαετίας του '50 δεν είχε χώρο για κορόιδα. Από μικρός ήξερες ότι για να σου δίνουν κάτι όλο και κάτι θέλουνε. Ο παπάς δεκάρικο για τον αγιασμό, ο πολιτικός ψήφο για το κερασμένο ουζάκι και ο Αμερικάνος του στόλου κορίτσια για την Hersey σοκολάτα. Ο μόνος που έδινε χωρίς να θέλει ήταν ο φιλάνθρωπος Καραμουρτζούνης. Ως που να μάθει ο κόσμος ότι ψείριζε τα λεφτά από τους κουμπαράδες για τους φτωχούς και να μην μείνει κανένας.
Στο Κολωνάκι του '60 υπήρχε ένα καλοντυμένος κύριος που πήγαινε στα τραπέζια του Μπόκολα και έλεγε «Κλείνω μία δουλειά των 40 εκ. Μήπως έχετε να μου δώσετε μία δραχμή να πάρω τηλέφωνο από το περίπτερο και να την κλείσω;». Άλλοι του δίνανε, άλλοι όχι. Ανεξάρτητα όμως από το αν κάποιος έδινε το φράγκο κανένας δεν πίστευε την ιστορία. Αντίθετα σήμερα κάποιοι συνέλληνες πιστεύουν ότι ο Αρτέμης Σώρρας με 600 δισ. στο παντελόνι και δύο και κάτι τρισ. στην καβάτζα για μια περίπτωση ανάγκης, ζητάει ένα δεκάρικο εγγραφή και ένα τάλιρο συνδρομή για να σώσει την Ελλάδα. Όποιος το πιστεύει δεν τον σώνει όχι το κράτος και τα δικαστήρια αλλά ούτε ο Τσακ Νόρις με την ομάδα Δέλτα. Εκτός αν τα τρία τάλιρα του δίνουν την ευκαιρία να απαγγείλει τον όρκο των συνελλήνων στην συμπαντική συνειδητότητα. Τραγουδιστά και με duck face για να τον ανεβάσεις στο ίντερνετ να γίνει viral.
Προφανώς η δικαιοσύνη δεν έχει σκίσει στην υπόθεση του Σώρρα. Αρχικά με την απόφαση του δικαστηρίου το 2013 να λέει ότι πράγματι ο Σώρρας έχει ομόλογα 600 δισ. Τώρα με τον εισαγγελέα της Βορείου Ελλάδας να θέλει να ασκήσει δίωξη σε βάρος του Δημήτρη Τσακίρη του ΟΑΕΕ επειδή δεν έκανε δεκτό τον συμψηφισμό οφειλών ασφαλισμένων με πληρεξούσια που κάνουν τα ποσά εισπρακτέα από τα ομόλογα του Σώρρα. Κάτι απόλυτα λογικό αν και οι ασφαλισμένοι στο ταμείο πληρωνόντουσαν από τα ομόλογα του Σώρρα.
Το κράτος αδυνατεί να προστατεύσει ανθρώπους που πιστεύουν ότι κάποιος έχει τρισεκατομμύρια από μια κλειστή από το 1923 τράπεζα με τρία υποκασταστήματα στη Θεσσαλονίκη, την Σμύρνη και την Αλεξάνδρεια. Όπως δεν μπορεί να τους προστατεύσει από το να πιστεύουν ότι κάποιος ανακάλυψε το φάρμακο κατά του καρκίνου και ένας άλλος το αεικίνητο με μηχανές εσωτερικές καύσεις που θα δουλεύουν με νερό. Το ερώτημα όμως δεν είναι πως μπορεί να προστατευτούν αυτοί από το κράτος αλλά το κράτος από αυτούς.
Κάθε ένας που στέκεται μπροστά στον Αρτέμη Σώρρα για πει “Ορκίζομαι στην συμπαντική συνειδητότητα και νομοτέλεια ως μονάδα στην ένωση όλων των ιερών ψυχών όπου η δύναμη τους είναι το κοσμικό πυρ” είναι και ένας που μπαίνει σε παραβάν για να ψηφίσει κυβέρνηση. Σε τέτοιες περιπτώσεις εναποθέτεις τις ελπίδες σου τον Πανάγαθο. Τον Πανάγαθο Άρχοντα του Φωτός, στον οποίο ορκίζονται οι οπαδοί του Σώρρα, όχι να τους φωτίσει να ψηφίσουν κάτι της προκοπής που είναι αδύνατο αλλά να τους στραβώσει να το ρίξουν άκυρο.
