Οι Άγγλοι λένε ότι δύο πράγματα είναι απρόβλεπτα: Το πότε θα κάνει τα κακάκια του ένα μωρό και ποια θα είναι η απόφαση ενός δικαστή. Με το τελευταίο θα… διαφωνήσουμε! Η απόφαση ενός δικαστή είναι τελικά αποτέλεσμα των απόψεών του. Είναι αποδεκτό να έχει ο καθένας τις απόψεις του, καθώς η ομοιομορφία σκοτώνει την Δημοκρατία. Όμως…
Τι γίνεται, όμως, σε περιπτώσεις που ο δικαστής τάσσεται υπέρ ομοφοβικών θέσεων, για παράδειγμα; Αν μισεί τους ομοφυλόφιλους και τους μετανάστες; Αν θέλει να «εξαφανίσει» την ελευθεροτυπία; Είναι δικαίωμά του; Στο σπίτι του, ίσως. Αν δεν επρόκειτο για δικαστή θα λέγαμε πως ναι. Ότι θα μπορούσε να πάει και να ψηφίσει στις εκλογές κάποιο κόμμα ψεκασμένων ή νεοναζί. Σε εμάς θα έμενε τότε να κάνουμε την προσευχή μας, μην τυχόν και οι απόψεις του, του ιδίου και των ομοϊδεατών του, κάποια στιγμή γίνουν πλειοψηφικές. Αλλά με τον δικαστή έχουμε ένα θέμα! Και σε κάθε περίπτωση, ποιος είναι ο τρόπος για να προστατευτεί ένας πολίτης από εκείνον που καλείται να υπερασπιστεί τα ατομικά του δικαιώματα, αλλά την ίδια στιγμή ο «προστάτης» ταυτίζεται με τις απόψεις ενός ανθρώπου που αναρωτιέται αν «ένας gay μπορεί να είναι babysitter»; Ευλόγως μπορούμε και εμείς να αναρωτηθούμε αν ο ίδιος μπορεί να είναι δικαστής!
Κι αυτό διότι ο δικαστής πρέπει να δικάζει με βάση τους νόμους και όχι με βάση τις διδαχές της γιαγιάς του ή του παππούλη του κατηχητικού. Προσωπικά μπορεί να βρίσκω γοητευτικές τις ιστορίες του παππούλη, αλλά όταν έχω μπροστά μου πολίτες και καλούμαι να αποφασίσω για την ζωή τους, οφείλω να κρίνω με βάση τους νόμους και όχι με βάση τις ιδεοληψίες μου.
Προσοχή! Το σημείωμα αυτό δεν γράφεται με την μορφή κάποιας καταγγελίας. Τι να καταγγείλει κανείς και που, όταν μια κοινωνία ανέχτηκε το γεγονός ότι ένα ολόκληρο κράτος κυνήγησε (κυριολεκτικώς) σαν το σκυλί τον Ανδρέα Γεωργίου για να αποδείξει (το ελληνικό κράτος) ότι ο Ανδρέας Γεωργίου υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία της ανθρωπότητας που κατάφερε το ταξίδι στον χρόνο; Έφερε ο ίδιος με τα χεράκια του το μνημόνιο, όταν ο διορισμός του στην θέση του επικεφαλής της Στατιστικής Υπηρεσίας ακολούθησε της υπογραφής του μνημονίου! Δικαστές επί δικαστών συσκέφτηκαν επί ώρες και διαβουλεύτηκαν για αυτό το μέγα επιστημονικό θέμα, βγάζοντας την ετυμηγορία ότι ο Ανδρέας Γεωργίου έκανε το περίφημο ταξίδι στον χρόνο. Όχι, δεν υποστήριξαν ότι αυτός έκανε και τους περίφημους διορισμούς των εκατοντάδων χιλιάδων στο δημόσιο στην περίοδο 2006- 2008. Πάλι καλά! Να μη αναφερθούμε και στην υπόθεση του Μανώλη Βασιλάκη, του εκδότη που κινδύνευσε να χάσει τα περιουσιακά του στοιχεία επειδή δημοσίευσε επιστολή αναγνώστη που υποστήριξε ότι ο Νίκος Κοτζιάς ήταν σταλινικός! Αυτές ήταν οι βαριές περιπτώσεις. Τι να πούμε, λοιπόν, για κάποιον δικαστή που αναρωτήθηκε από πού και ως που ο Τύπος ελέγχει την εξουσία και υπερασπίζεται το κράτος δικαίου; Αυτό, συγκρινόμενο με άλλες περιπτώσεις, είναι πταίσμα σε βάρος της κοινής λογικής.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουν ότι η κατάσταση στην Δικαιοσύνη ασθενεί και πολλές φορές βαριά. Και ναι μεν ακραίες περιπτώσεις υπάρχουν παντού και θα υπάρχουν πάντα, αλλά στην ελληνική εκδοχή του 1984 η κατάσταση δείχνει πολλές φορές να βρίσκεται εκτός ορίων. Ναι, ο Τύπος ελέγχει την Εξουσία και τις δημόσιες εκδηλώσεις των πολιτικών και άλλων δημοσίων προσώπων. Και ασκεί κριτική. Αυτή είναι η δουλειά του. Τι αγορανομικές διατάξεις τις εξέδιδε στο παρελθόν το υπουργείο Εμπορίου και οι εφημερίδες τις επταετίας δημοσίευαν σε περίοπτη θέση τις ανακοινώσεις του. Στην σύγχρονη Δημοκρατία, όμως, ο Τύπος κάνει άλλη δουλειά. Όχι πάντα καλά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης. Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα ανήκει ακόμη (και ευτυχώς γι αυτό) στην Ευρώπη. Και οι δικαστές οφείλουν να δικάζουν με βάση το ελληνικό και το ευρωπαϊκό δίκαιο. Να θυμούνται ότι δικάζουν σε ελληνικό δικαστήριο και όχι σε δικαστήριο του Ερντογάν ή των μουλάδων του Ιράν. Και για να τελειώνουμε με τις ασάφειες, να ξεκαθαρίσουμε ότι ο Ανδρέας Γεωργίου δεν έκανε ταξίδι στον χρόνο και ότι ο Νίκος Κοτζιάς υπήρξε σταλινικός.
Μεταρρύθμιση στην Δικαιοσύνη; Πως το είπατε; Μάλλον πρέπει να γυρίσουμε από το άλλο πλευρό. Αυτό το όνειρο μοιάζει με εφιάλτη. Και δεν είμαστε, κατά πως φαίνεται, έτοιμοι για τα δύσκολα…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
