Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το πέρασμα από τον λαϊκισμό στον ρεαλισμό προϋποθέτει πολύ περισσότερα από μια στάση προθέσεων. Απαιτεί ένα σχέδιο δράσης, την ιδιοκτησία της νέας πολιτικής ατζέντας, πίστη αλλά και ικανότητες για την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων. Ποιος θα τα πετύχαινε όλα αυτά; O ΣΥΡΙΖΑ; Το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ έχει κοστίσει στη χώρα περίπου 100 δις ευρώ. Η απερχόμενη κυβέρνηση προχώρησε σε μια συνειδητή επιλογή να υπερφορολογήσει τη μεσαία τάξη και να προσθέσει ένα αχρείαστο βάρος στην πραγματική οικονομία. Προκειμένου να αφήσει άθικτο τον Δημόσιο τομέα και να μην πειράξει τίποτα από το παλιό καθεστώς. Αυτή ήταν μια καταστροφική επιλογή, που δέχθηκαν δυστυχώς και οι πιστωτές μας, χωρίς να λάβουν υπόψη τον αντίκτυπο που θα είχε αυτή στην πραγματική οικονομία, στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στην κοινωνική συνοχή.
Η χώρα πέρασε 4,5 χρόνια πολιτικής και οικονομικής αδράνειας με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Με ενωμένες τις δύο πολιτικές δυνάμεις του κρατισμού, σε μία, απέναντι στην αμετάβλητη του Δημοσίου. Εξασφαλίζοντας έτσι την "σχετική ισορροπία" που είχε ανάγκη το παλιό και εμπεδωμένο σύστημα.
Ούτε στην οικονομία, υπήρξε κάτι νέο εκτός από την παράδοση του χαρτοφυλακίου στους δανειστές ούτε και στην πολιτική είχαμε κάποια εξέλιξη στους θεσμούς της δημοκρατίας. Το αντίθετο μάλιστα... Το μόνο που επιχειρήθηκε ήταν η συντήρηση του κράτους και των δικτύων του. Αυτών που εξυπηρετούν παθητικά και ζημιογόνα τους "πελάτες" του.
Η 27η Ιουνίου του 2015 ήταν μία τραγική μέρα στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Πρωτόγνωρη για τα χρόνια ευημερίας που είχε ζήσει η κοινωνία από το 1974 και μετά. Μια μέρα που θύμιζε εποχές πολέμου και απόγνωσης των Ελλήνων μπροστά σε μεγάλα αδιέξοδα. Με εμβληματικότερη όλων, την εικόνα του συνταξιούχου που κλαίει από απελπισία, ξαπλωμένος στη τζαμαρία της Εθνικής Τράπεζας.
Γιατί έπρεπε να επιβληθούν capital controls; Γιατί έπρεπε να υποστούμε ένα τεράστιο πλήγμα στις τράπεζες, στην επιχειρηματικότητα, στην οικονομία, στην παραγωγικότητα, στην απώλεια νέων ανθρώπων που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν; Γιατί έπρεπε οι καταθέτες να ψάχνουν τρόπο να φυγαδεύσουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό και ταυτόχρονα να τρέμουν μήπως τα ευρώ τους γίνουν από την μία μέρα στην άλλη ευρώ;
Όλα συνέβησαν για δύο λόγους: πρώτον επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν ως απειλή στην εξουσία και δεύτερον, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε, εν τέλει, στην εξουσία. Πρώτον, γιατί από την πρώτη μέρα της κρίσης (2010) ήταν διάχυτη η απειλή των λαικιστών της Αριστεράς υπέρ του ήδη χρεοκοπημένου κράτους και δεύτερον, επειδή, όταν κατέλαβαν την εξουσία, πειραμαστίστηκαν με την πραγματικότητα, για να ικανοποιήσουν την ναρκισσιτική τους ιδεολογία...
Είναι οι άνθρωποι που ακόμα και σήμερα, που εγκαταλείπουν την εξουσία, παρουσιάζουν τις μεταρρυθμίσεις στους πολίτες ως αναγκαίο κακό, ως ξένη απόφαση, ως τιμωρία και εκδίκηση.
Ζήσαμε μια τετραετία σαν καλεσμένοι σε πάρτυ όπου κάποιοι περίμεναν τζάμπα ποτά και ωραίες γυναίκες. Με τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση σε ένα επικοινωνιακό κρεσέντο αυτοθαυμασμού: τι ωραία προσαρμογή πετύχαμε στο μνημόνιο! Αφού το λένε κι οι ξένοι! Και τι ωραία που πετύχαμε την μεγάλη έξοδο τον Αύγουστο. Αφού το λέει κι ο Μοσκοβισί!
Στις 29 Απριλίου του 2002, ο τότε υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, Νίκος Χριστοδουλάκης, τόνιζε ότι «μόνο η δική μας αδράνεια και παραίτηση μπορεί να καλύψει το πολιτικό κενό της Δεξιάς και να της ανοίξει το δρόμο της παλινόρθωσης». Θυμίζω ότι από το 2001 είχε "αδρανοποιηθεί" το ασφαλιστικό του Γιαννίτση! Για να προκύψει δύο χρόνια μετά άλλη κυβέρνηση που συνέχισε με την νέα "αδράνεια" προκειμένου να εξασφαλίσει την "στατική τριβή" με την προηγούμενη...
Την πληρώσαμε ακριβά την αδράνεια της Αριστεράς στη εξουσία. Η μόνη αντίδραση πολιτικής ασφάλειας από τους επόμενους, θα ήταν άλλη μία δική τους αδράνεια. Αυτό όμως θα ήταν καταστροφικό για την ίδια τη χώρα...
