Έχει δίκιο τελικά η Έφη Αχτσιόγλου. «Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ μια ευκαιρία για την Αριστερά» ή τουλάχιστον για την Αριστερά που η ίδια εκπροσωπεί. Αυτή η Αριστερά έφτασε άλλωστε στην κορυφαία στιγμή της ανόδου της στην εξουσία σε μια κατ’ εξοχήν στιγμή ανωμαλίας. Τότε που οι πλατείες ήταν γεμάτες από «αγανακτισμένους» κάθε πολιτικής και παραπολιτικής απόχρωσης και η Αριστερά της Έφης Αχτσιόγλου υποσχόταν να σκίσει τα μνημόνια καταργώντας τα «μ’ ένα νόμο σ’ ένα άρθρο».
Για αυτό άλλωστε ούτε και η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε στην πολιτική κανονικότητα αλλά στη συγκυβέρνηση με τον ακροδεξιό Καμμένο και τους ομόσταβλούς του που ακόμα παραμένουν πιστοί στη συμμαχία τους αποδεικνύοντας ότι κάθε άλλο παρά ευκαιριακή ήταν.
Λέγοντας ότι «η κανονικότητα οδηγεί στον ατομικισμό» και βάλλοντας κατά της ατομικής ευθύνης, η Έφη Αχτσιόγλου δεν κάνει τίποτε άλλο στην ουσία παρά να στηρίζει την πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και την παρότρυνσή της για επίδειξη ακραίας ατομικής ανευθυνότητας σε όλο το διάστημα της πανδημίας. Η δημόσια υγεία θυσιάστηκε στον βωμό της απειλής για «δεύτερη φορά αριστερά» που... «δε θα είναι όπως η πρώτη» όπως μας διαβεβαίωσαν τα πρωτοπαλίκαρα της.
Μόνο που, ταυτίζοντας αυθαίρετα την ατομική ευθύνη με τον ατομικισμό, η Έφη Αχτσιόγλου επιχειρεί να θολώσει τα νερά για το ποιο αφήγημα βοηθά την άκρα δεξιά. Ευτυχώς που ήρθε, πριν λίγες μέρες στην Ισπανία, ο αποχωρήσας από την πολιτική Πάμπλο Ιγκλέσιας να δείξει ποιοι λαϊκιστές και Φρανκιστές επωφελήθηκαν από τη «ριζοσπαστική» τυχοδιωκτική πολιτική του.
Σε άρθρο του στην «Καθημερινή της Κυριακής», ο Αλέξης Τσίπρας διερωτάται: «Ο κόσμος αλλάζει. Εμείς;» Στην απάντηση που δίνει, αναπτύσσει τις απόψεις του για τη μεγάλη αλλαγή που έγινε στην ηγεσία των ΗΠΑ αλλά και για την πολιτική που ακολουθεί η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, ξεχνάει όμως να αναφερθεί στο δικό του κόμμα, τη στιγμή μάλιστα που υποσχέθηκε, από το πρώτο κιόλας βράδυ της εκλογικής του ήττας, να αλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ μετασχηματίζοντάς τον σε ένα μαζικό προοδευτικό κόμμα.
Δεν είναι τυχαία η παράλειψη. Γιατί στο διάστημα που μεσολάβησε από τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δε βρήκε ανταπόκριση από τους προοδευτικούς πολίτες στους οποίους απευθύνθηκε αλλά, αντίθετα, είδε την επιρροή του να συρρικνώνεται δημοσκοπικά. Αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ιδεολογικής περιθωριοποίησης των μελών της «προοδευτικής συμμαχίας», των εσωκομματικών αντιπαραθέσων αλλά, κυρίως, της λαϊκιστικής πολιτικής του στη δύσκολη περίοδο της υγειονομικής κρίσης. Το δυστύχημα είναι ότι η ποιότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν αφορά μόνον την ίδια. Αφορά, πρωτίστως, τη λειτουργία της δημοκρατίας στη χώρα.
*Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr
