Διαφωνούμε με όσους εξέφρασαν δυσφορία με την επιλογή του κ.Τσίπρα να επιτεθεί με άρθρο του στο νεοφιλελευθερισμό και τον καπιταλισμό από ιδεολογική αφετηρία. «Δεν είναι καιρός για τέτοια», υποστήριξαν αρκετοί. Κι όμως, δεν υπάρχει καλύτερη συγκυρία για να στοχαστούμε, να αξιολογήσουμε, να αποτιμήσουμε τις ιδεολογικές αρχές από τις οποίες πηγάζουν οι πολιτικές που σχεδιάζουν και εφαρμόζουν τα κράτη.
Θα λέγαμε μάλιστα ότι ο κ.Τσίπρας προσήλθε μάλλον καθυστερημένα στο θεωρητικό διάλογο αφού δεν συμμετείχε σε αυτόν ούτε στις πρόσφατες εκλογές αναμετρήσεις, τη στιγμή που ο αντίπαλός του, ο κ.Μητσοτάκης, υπερασπιζόταν το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας αυστηρά σε ιδεολογική βάση, κάνοντας διαρκείς αναφορές σε σχολές σκέψης και μεγάλα «ιδεολογικά μπλοκ».
Ακόμα και χωρίς την πανδημία η συζήτηση είχε ανοίξει χάρις- ή εξαιτίας, αν θέλετε- στις αμερικανικές εκλογές. Τα ιδεολογικά διλήμματα του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. όπως τα εξέφραζαν οι υποψήφιοι «πρώτης γραμμής» του κόμματος, κυριαρχούσαν ήδη στη δημόσια συζήτηση. Το γεγονός δε ότι κάποιοι από αυτούς, η Ελίζαμπεθ Γουόρεν συγκεκριμένα, είχαν επιλέξει για την σύνταξη του οικονομικού τους προγράμματος δύο Ευρωπαίους αριστερούς ριζοσπάστες, τους Εμανουέλ Σαέζ και Γκαμπριέλ Ζουκμάν, είχε προκαλέσει τη «διάχυση» της συζήτησης και στην Ευρώπη, σε μια Ευρώπη που αρέσκεται να κραδαίνει ως λάβαρο το «μονοπώλιο της καρδιάς», όπως τόσο πετυχημένα σάρκαζε ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’Εστέν τον Φρανσουά Μιτεράν, πίσω, στο μακρινό (;) 1974.
Φυσικά και είναι η εποχή να συζητήσουμε για τις ιδέες και τις ιδεολογίες, λοιπόν. Όμως, αφού έχουμε εμπεδώσει την αρχή ότι στην Ελλάδα κάθε ιδεολογία δεν περιγράφει την πραγματικότητα των υπολοίπων χωρών της Δύσης. Η υπογράφουσα, όπως και πλήθος άλλων Ελλήνων, νεότερων και μεγαλύτερων, ως δημόσια υγεία γνωρίζει τα ράντζα στους διαδρόμους και την υπονόμευση του δημόσιου χαρακτήρα του συστήματος από τους ίδιους τους γιατρούς και δεν σκοπεύει να υπερασπιστεί αυτή τη δημόσια υγεία. Τα ίδια ισχύουν και για την παιδεία και για το κοινωνικό κράτος που το νέμονται οι πελάτες και όχι οι δικαιούχοι, τα γράφαμε, πάλι, προχθές.
Η μονίμως φαντασιόπληκτη και πολιτικά ηττημένη αριστερά που όχι μόνο υπέγραψε αλλά εφάρμοσε πειθήνια ακραίες πολιτικές λιτότητας για να διατηρήσει την καρέκλα της εξουσίας (για να μην θυμίσουμε τα ντροπιαστικά παρατράγουδα της συγκυβέρνησης με την ακροδεξιά), θα πρέπει να διευκρινίζει ποιον, ακριβώς, καπιταλισμό μάχεται και να θυμίζει τι έκανε εκείνη για να υπερασπιστεί το δημόσιο χαρακτήρα αγαθών όπως η Παιδεία και η Υγεία.
Ναι στην παθιασμένη συζήτηση για τις ιδέες και τις ιδεολογίες αλλά όταν αυτές αφορούν τα της Ελλάδας, η συζήτηση πρέπει να προσαρμόζεται στο ιστορικό και πολιτικό κόντεξτ καθώς και στην πραγματικότητα αυτής της γωνίτσας των Βαλκανίων, όπως τη βιώνουν οι κάτοικοί της ως καθημερινότητα.
