Του Δημήτρη Καμπουράκη
Θυμάστε τον Κώστα Σημίτη να δείχνει πίσω του την γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και να αναφωνεί «είναι μακέτο αυτό»; Το έργο έστεκε πίσω του, όμως κανένας δεν το έβλεπε. Οι ψηφοφόροι γέλασαν χλευαστικά με το σαρδάμ και του φώναξαν «άντε γεια». Είχε τελειώσει το λάδι στο πολιτικό του καντήλι. Φανταστείτε τι απάντηση ετοιμάζονται να λάβουν οι σημερινοί, που με επίσης τελειωμένο το λαδάκι τους, δεν έχουν να επιδείξουν παρά έναν οικονομικό και εθνικό ερειπιώνα.
Ειλικρινά δεν θα 'θελα να είμαι στην θέση των επιτελών του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου, που προσπαθούν να σχεδιάσουν την προεκλογική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι μην γελιόμαστε, μπαίνουμε πια σε οιονεί προεκλογική περίοδο με – απλώς – άδηλο τον χρονικό της ορίζοντα. Συνήθως οι κυβερνήσεις σχεδιάζουν έτσι τα πράγματα, ώστε να πάρουν τα σκληρά μέτρα στην αρχή της θητείας και να καταλήξουν σε αισιόδοξα μηνύματα και παροχές στο τέλος της. Θα πρέπει να είναι τρομακτική η αίσθηση ενός κομματικού επιτελείου που πορεύεται προς τις κάλπες με όλα τα εθνικά θέματα ανοικτά και με περικοπές εισοδημάτων (αφορολόγητο – προσωπική διαφορά συντάξεων) να περιμένουν έξω από τις πόρτες των εκλογικών τμημάτων.
Με βάση την κοινή λογική, αλλά και σύμφωνα μ' όλες τις ενδείξεις και τις πληροφορίες, τα κομματικά και κυβερνητικά επιτελεία αλλάζουν σενάρια κάθε μέρα. Η ημερομηνία των εκλογών μετακινείται στα χαρτιά τους τόσο συχνά, όσο τα δρομολόγια του τρόλεϊ Κολιάτσου Παγκράτι. «Το φθινόπωρο του 2018 που θα 'χουμε βγει (sic) απ' τα μνημόνια; Μήπως καλύτερα την άνοιξη του '19 για να εκτονωθούν οι ψηφοφόροι στην ευρωκάλπη και να λειτουργήσουν ορθολογικότερα στην εθνική κάλπη; Ή να τ' αφήσουμε για το φθινόπωρο του '19, μήπως και γίνει κάτι που θ' αλλάξει το κλίμα;» Θεμιτές αναζητήσεις, αλλά αλίμονο στην κυβέρνηση που έχει διανύσει τα τρία τέταρτα του βίου της και δεν μπορεί να καταλήξει πως θα πορευτεί στο τέταρτο. Σημαίνει πως μόνο διαχείριση ήττας μπορεί να κάνει.
Συνήθως, όταν υπάρχουν πολλαπλά σενάρια που όλα στοχεύουν στην μικρότερη ήττα και όχι στην νίκη, τελικά επιλέγεται αυτό που βρίσκεται στο απώτατο βάθος του χρόνου. Οι λόγοι είναι και πολιτικοί, αλλά κυρίως ψυχολογικοί. Κανένας δεν εγκαταλείπει νωρίτερα μια αναπαυτική καρέκλα που πιστεύει ότι θα χάσει έτσι κι αλλιώς, ενώ παράλληλα η εξουσία δημιουργεί στους φορείς της μια ψευδαίσθηση ότι διαθέτουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, άρα δυνητικά έχουν την δυνατότητα να «γυρίσουν» το παιχνίδι.
Δεν είναι έτσι βέβαια, η εξουσία όταν έχει χάσει την πολιτική της αξιοπιστία στην κοινωνία, λειτουργεί για τους πρωταγωνιστές της ως κινούμενη άμμος. Όποια κίνηση κι αν κάνουν, τους τραβά και πιο κάτω. Η εξουσία που έχει απολέσει την πολιτική ηγεμονία δείχνει στον κόσμο την μεγαλειώδη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου κι ο κόσμος γελά με το «μακέτο». Σκεφτείτε τι συμβαίνει όταν του δείχνει μια σειρά από γκρεμισμένες ή ετοιμόρροπες γέφυρες, επιχειρώντας να τον πείσει ότι οδηγούν προς το μέλλον.
