Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εγώ νομίζω πως χρειάζεται και λίγος φόβος. Όχι να μας κοπούν τα εθνικά ύπατα και να κερώσουμε συλλογικά από την τρομάρα μας για τον Τούρκο, αλλά όσος φόβος είναι απαραίτητος για να ξεφύγουμε απ' αυτή την προαιώνια βεβαιότητα μας ότι «δεν πρόκειται να συμβεί σε μας». Να ξεφύγουμε δηλαδή από την ίδια ψυχολογική κατάσταση που μας έκανε πριν δέκα χρόνια να οδεύουμε προς την χρεοκοπία χορεύοντας τσάμικα και καλαματιανά.
Ακούω και διαβάζω πολλά για την κρίση στα ελληνοτουρκικά. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι η χαρά του διεθνολόγου και του απόστρατου στρατιωτικού. Εντάξει, υπάρχουν φορές που εξακοντίζονται προς το κοινό ολοφάνερες ανοησίες, αλλά η συνισταμένη όλων όσων λέγονται μας υποχρεώνουν λίγο-πολύ να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε «ρε, μήπως πραγματικά κινδυνεύουμε και πρέπει να κάνουμε κάτι;»
Δεν βλέπω τίποτα κακό σ' αυτό, παρά το γεγονός ότι ορισμένοι απόστρατοι ή αναλυτές λίγο απέχουν από το να εμφανίζονται ντυμένοι με φουστανέλες και γιαταγάνια, έτοιμοι να ξεκινήσουν για την Αλαμάνα ή το Μανιάκι. Όπως υπάρχουν και άλλοι που υποδορίως διατυπώνουν την άποψη ότι «δεν μας παίρνει» προτείνοντας λύσεις αντίστοιχες της αντίληψης τους. Όλα καλοδεχούμενα στον δημόσιο διάλογο, καθότι καλύτερα είναι να κουβεντιάζουμε γι αυτά που μας συμβαίνουν παρά να αγναντεύουμε ευτυχείς τον ανατολικό μας ορίζοντα με την ανόητη μεταφυσική βεβαιότητα ότι δεν θα μας συμβεί το παραμικρό.
Αν και προφανώς δεν είναι 100% βέβαιο ότι θα 'χουμε άσχημες εξελίξεις με την Τουρκία, ως λαός πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τις υποδεχτούμε. Διότι καμιά ηγεσία δεν μπορεί να προετοιμάσει σωστά την αντίδραση της χώρας στα εχθρικά σχέδια, όταν ο λαός που την ακολουθεί πιστεύει ότι παρακολουθεί απλώς ένα τηλεοπτικό θέαμα που δεν αφορά την πραγματική του ζωή. Υπάρχουν παραδείγματα που ενώ οι στρατηγοί μιλούν στην τηλεόραση για τα ελληνοτουρκικά, το 98% των μηνυμάτων που φτάνουν στο κανάλι αφορούν το μέρισμα.
Αυτό τι δείχνει; Ότι ο κόσμος μπερδεύει -εσκεμμένα ή κατά λάθος- τις εξελίξεις στην περιοχή μας με το «κόκκινο ποτάμι» ή τις «άγριες μέλισσες» και θεωρεί ουσιώδη μόνο τα ζητήματα της τσέπης του. Αυτά, μακροπρόθεσμα πληρώνονται. Η έλλειψη εθνικής αυτογνωσίας και η αδυναμία του μέσου πολίτη να ξεχωρίσει τα σημαντικά από τα δευτερεύοντα, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε εθνικές ήττες και σε λαϊκή φτώχεια στην συνέχεια.
Οπότε λίγος φόβος που οδηγεί στην αναγκαία εθνική επαγρύπνηση δεν βλάφτει διόλου. Η συνειδητοποίηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει το δόγμα «και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος», θα μας κάνει καλό. Η κάθε γενιά που περνά απ' αυτό τον τόπο έχει και τις δικές της ευθύνες. Καιρός λοιπόν να αντιληφθούμε ότι πιθανότατα ήρθε η ώρα και της δικής μας γενιάς να εκπληρώσει αυτό το καθήκον.
