Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Δεν θα ψηφίσω. Ο πατριωτισμός μου προσέκρουσε στα κάπου 300 ευρώ (μίνιμουμ) που θα μου στοίχιζε το ταξίδι στην Ελλάδα και πίσω. Δεν τα έχω. Αντίθετα, θα καταφέρουν να κατεβούν για να ψηφίσουν μερικές χιλιάδες άλλοι απόδημοι, που μπορούν να διαθέσουν αυτά τα 300, 400, 500 ή 1.000 ευρώ ο καθένας, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς θα συνδυάσουν το εκλογικό ταξίδι τους και με άλλες δουλειές ή/και με διακοπές. Και πολύ καλά θα κάνουν.
Γενικά οι Έλληνες που μένουν έξω τα πάνε πολύ καλύτερα από αυτούς που παρέμειναν στην Ελλάδα, το ξέρουν και τα παιδιά? αλλά: όχι όλοι. Κάποιοι εξακολουθούμε να εξαρτώμεθα επαγγελματικά και οικονομικά από την Ελλάδα, οπότε είμαστε μία η άλλη. Κάποιοι έξυπνοι δεν φύγαμε για την καριέρα μας, αλλά για αισθητικούς λόγους. Και ζούμε με τις συνέπειες. (Οι αρνητικές είναι πολύ λιγότερες από τις θετικές συνέπειες, προφανώς? μη μας λυπάστε). Εκτός —τι να πω— κι αν είμαι από τους δυο-τρεις όλους κι όλους που το έκαναν αυτό. Δεν θα έπεφτα από τα σύννεφα αν το μάθαινα. Μπορεί και να χαιρόμουν.
Παρά ταύτα, θα κατέβει για να ψηφίσει η γυναίκα μου (αν και για το πήγαινε μόνο θα χρειαστεί όχι 2,5 ώρες που είναι κανονικά η πτήση της, αλλά 12, καθώς θα μεσολαβήσει και ένα τρένο? και για το έλα άλλες τόσες, εκ των οποίων οι 8 θα ξοδευτούν σε διανυκτέρευση σε άσχετη πόλη). Σπολλάτη: θα έχουμε οικογενειακή εκπροσώπηση την Κυριακή, κι αυτό είναι μια παρηγοριά.
Και, ναι, ανέκαθεν ήταν και πάντα θα είναι μια δημοκρατική υποχρέωση αυτή. Για όλους μας.
Τώρα, για την ψήφο των αποδήμων —αυτή τη νεοελληνική κωμωδία— έχουμε πει και ξαναπεί πολλά. Τελευταία φορά τα λέγαμε τις προάλλες με τις Ευρωεκλογές, οπότε και, ω! του θαύματος, ψηφίσαμε όλοι ωραία και καλά στις πρεσβείες μας, χωρίς να χρειαστεί να ανακαλύψουμε τον τροχό, ή την επιστολική ή ηλεκτρονική ψήφο. Ξέρετε γιατί ψηφίσαμε απρόσκοπτα, και χωρίς να ταξιδέψουμε; Γιατί μάς υποχρέωνε η Ευρώπη να το κάνουμε. Αν ήταν στο χέρι της Ελλάδας, και πάλι δεν θα μπορούσαμε. Νά γιατί, εκτός όλων των άλλων, αγαπάμε και θέλουμε την Ευρώπη: όχι μόνο γιατί σαν μέλη της πλουτίσαμε και, κυρίως, προοδεύσαμε όσο άλλος κανείς στην ιστορία της Ένωσης, αλλά γιατί εξακολουθεί να μας οδηγεί, μόνη αυτή, στο αύριο. (Αν ακούγεται μελοδραματικό αυτό, δεν πειράζει: το αντίθετο θα ήταν απλώς δραματικό).
Τα λέγαμε πράγματι τις προάλλες, αλλά μία επανάληψη δεν πειράζει? ποτέ δεν πείραξε. Ας δούμε, λοιπόν, πώς τα συνοψίζει ένας καλός φίλος:
Για την ψήφο των Ελλήνων που ζουν ή βρίσκονται στο εξωτερικό δεν απαιτείται τίποτε περισσότερο από την εφαρμογή του υπάρχοντος νόμου. Δεν χρειάζεται καν νέο νομοσχέδιο: αρκεί μία απλή Διοικητική Πράξη. Οι απόδημοι θα ψηφίζουν μόνο το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος που προτιμούν, χωρίς σταυρό προτίμησης. Δεν υπάρχει, συνεπώς, πρόβλημα εκλογής ξεχωριστών Βουλευτών για τους Απόδημους ούτε πρόβλημα αλλοίωσης των τοπικών συσχετισμών. Το διαδικαστικό πρόβλημα λύνεται επίσης εύκολα με βάση το μοντέλο των Ευρωεκλογών: δήλωση συμμετοχής από πλευράς ψηφοφόρων, ορισμός εκλογικών κέντρων, ψήφος με κάλπη και ψηφοδέλτια, αποστολή στο Υπουργείο Εσωτερικών.
Αυτά. Είναι τόσο απλό. Και πέραν τούτου: είναι πλέον δέσμευση του αυριανού πρωθυπουργού. Χαιρόμαστε προκαταβολικά για το γεγονός ότι αυτή η φορά θα είναι η τελευταία στην κοινοβουλευτική μας ιστορία που οι απόδημοι θα στερηθούν το εκλογικό τους δικαίωμα — ή που θα αναγκαστούν να το χρυσοπληρώσουν.
Δεν θα ψηφίσω λοιπόν την Κυριακή, αλλά θα ψηφίσω εικονικά σήμερα. Και, μιας και δεν δεσμεύομαι πλέον από ένα ψηφοδέλτιο ή μία εκλογική περιφέρεια, θα ψηφίσω όπου θέλω, και θα σταυρώσω όποιους θέλω.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Ψηφίζω τη Φωτεινή Πιπιλή (Α΄ Αθηνών), μία συντρόφισσα που θαυμάζω όσο λίγους, την πιο ζωντανή και ακμαία παρουσία που μπορώ να φανταστώ στη νέα Βουλή. Η ιστορία της και η διαδρομή της είναι πελώριες και παραπάνω από γνωστές στο Πανελλήνιο, αλλά εγώ θα αρκεστώ σ' αυτό το χαρακτηριστικό της: είναι ο πιο χιουμορίστας και έξω καρδιά πραγματικά φιλελεύθερος άνθρωπος που ξέρω. (Έστω: άλλος ένας τέτοιος είναι ο Αντύπας Καρίπογλου).
Ψηφίζω την Αλεξάνδρα Χαριτάτου (Α΄ Αθηνών), και θέλω πολύ, πραγματικά πολύ να τη δω στα έδρανα του Κοινοβουλίου μας από βδομάδα. Την εκτιμώ τρομερά, και σαν προσωπικότητα και σαν επαγγελματία στον χώρο (κυρίως) του πολιτισμού, όπου έχει να επιδείξει σπουδαίο έργο. Η Ελλάδα μόνο να κερδίσει έχει από νέους, δροσερούς, άξιους ανθρώπους σαν τη Χαριτάτου, ανθρώπους που θα δουλέψουν με πείσμα, σχεδιασμό και όραμα, και που θα τα καταφέρουν.
Ψηφίζω τη Νίκη Κεραμέως (Βόρειος Τομέας, Β΄ Αθηνών), μία πολιτικό που εκτιμώ και ξεχωρίζω πανεύκολα ανάμεσα σε πολλούς άλλους. Η εκπαίδευση που έχει λάβει είναι αξιοζήλευτη, η επαγγελματική της καριέρα σπουδαία, η κοινοβουλευτική της δράση και παρουσία μεγάλη σε όγκο και υψηλοτάτου επιπέδου. Δεν το κρύβω πως θα ήθελα να τη δω επικεφαλής στο πιο δύσκολο υπουργείο. Που βέβαια δεν είναι το Οικονομίας αλλά το Παιδείας.
Η… ποσόστωση μου επιβάλλει και έναν άντρα. Η πρώτη μου επιλογή είναι φυσικά ο Νίκος Ταχιάος (Α΄ Θεσσαλονίκης). Επαγγελματίας μηχανικός με πελώρια πείρα σε πολύ μεγάλα έργα, εξίσου πολύπειρος και βαθύς γνώστης της διοίκησης, άνθρωπος του ορθού λόγου, πεισματάρης, θα αποδειχτεί μία από τις καλύτερες προσθήκες σε ένα ρόστερ που θα έχει να αντιμετωπίσει μία τρομερά δύσκολη κατάσταση — μία κατάσταση που θα απαιτεί από όλους τους εμπλεκομένους δράση και άμεση επιτυχία.
Αυτοί είναι οι τέσσερις σταυροί μου στο φανταστικό ψηφοδέλτιο που, φευ, δεν θα ρίξω στην κάλπη την Κυριακή. Εννοείται πως οι επιλογές μου δεν σταματούν σε αυτούς τους τέσσερις. Η δεξαμενή των σοβαρών υποψηφίων βουλευτών στη Νέα Δημοκρατία μόνο μικρή δεν είναι. Ψάξτε την καλά. Μάθετε τα ονόματα, την καριέρα και τα προγράμματά τους. Αποφασίστε με σύνεση. Έχει πρωτεύουσα σημασία.
