Στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της περαιτέρω εξάπλωσης του κορονοϊού ακόμα και οι πιο ένθερμοι φίλοι της ελευθερίας αποδεχθήκαμε και ανεχόμαστε και κάποια μέτρα που υπό άλλες συνθήκες θα μας έκαναν να ανέβουμε στα κεραμίδια.
Πολλά απ’ αυτά τα έκτακτα μέτρα έχουν να κάνουν με την ιδιωτικότητά μας. Για παράδειγμα, αν βρεθώ θετικός στον κορονοϊό, τότε οι κρατικές υπηρεσίες θα ανιχνεύσουν τις προηγούμενες κινήσεις μου. Αν είχα ταξιδέψει αεροπορικώς, θα επικοινωνήσουν με την αεροπορική εταιρία, η οποία με τη σειρά της θα βρει ποιοι κάθονταν κοντά μου και θα τους ενημερώσει ώστε να κάνουν κι αυτοί τεστ, δίνοντας μάλιστα τα ονόματά τους ξανά στις κρατικές υπηρεσίες. Εξωφρενικό υπό κανονικές συνθήκες, μάλλον αναγκαίο υπό συνθήκη πανδημίας.
Για να μη μιλήσω βεβαίως για τα μηνύματα που υποχρεούμαστε να στείλουμε στο κράτος για το πότε θα βγούμε από το σπίτι και το τι θα κάνουμε. Σε μια δημοκρατία υπό κανονικές συνθήκες, ούτε να φανταστεί κανείς δεν μπορεί μια τέτοια παραβίαση της προσωπικής σφαίρας.
Οι κρατικές υπηρεσίες λοιπόν στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του κορονοϊού καλούνται να διαχειριστούν μεταξύ άλλων έναν τεράστιο, και διαρκώς αυξανόμενο, όγκο προσωπικών δεδομένων, με εφαρμογές και πρωτόκολλα που κατά πάσα βεβαιότητα στήθηκαν επί τούτου.
Είναι κρίσιμο λοιπόν, μέσα στα όλα άλλα που καλείται να πετύχει το κράτος αυτήν την περίεργη περίοδο, να φροντίσει για τη σωστή χρήση αυτών των δεδομένων. Κι αυτό πρώτα απ’ όλα σημαίνει για παράδειγμα η αποθήκευσή τους να είναι ασφαλής και απρόσβλητη, και η πρόσβαση σ’ αυτά να περιορίζεται σε εκείνους που πραγματικά χρειάζεται και σε κανέναν παραπέρα. Όπως επίσης, να εξασφαλιστεί η καταστροφή τους αμέσως μόλις με το καλό εκλείψει η έκτακτη συνθήκη.
Δεν είναι μόνο τα δεδομένα αυτά που πρέπει να καταστραφούν όταν επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Είναι και οι εφαρμογές που τα συλλέγουν, αλλά και ο πειρασμός εκείνων των γραφειοκρατών που θα σκεφτούν πόσο χρήσιμη θα ήταν στη δική τους καθημερινότητα η πρόσβαση σε ευαίσθητα δεδομένα των πολιτών - πάντα βεβαίως υποτίθεται για το καλό μας.
Σε κανέναν λοιπόν, κυβερνητικό και μη, δεν πρέπει να περάσει καν από το μυαλό η διαιώνιση αυτών των έκτακτων μέτρων παραβίασης της ιδιωτικότητάς μας και μετά την επιστροφή στην κανονική ζωή. Και εμείς οι πολίτες, θα πρέπει αυτές τις μέρες να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού την πρόσφατη μνήμη της ελευθερίας να μπορούμε για παράδειγμα να πηγαίνουμε βόλτα όταν και όπου μας αρέσει, χωρίς να δίνουμε στο κράτος λογαριασμό. Η πανδημία κάποτε θα περάσει. Μαζί της πρέπει να περάσουν κι αυτά που έφερε.
