Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Οι επαγγελματίες της επικοινωνίας μπορούν να βεβαιώσουν ότι αυτό που τελικά καθορίζει τη φύση και την ταυτότητα ενός μηνύματος είναι οι τόνοι, το tonality όπως λέγεται στην ορολογία του marketing. Σε κάθε μήνυμα τους τόνους τους προσδιορίζουν τα χρώματα στα γραφιστικά αλλά κυρίως ο ήχος που το συνοδεύει, είτε πρόκειται για το speakage δηλαδή τη φωνή που ακούμε στα διαφημιστικά σποτ είτε για τη μουσική. Όπως ξέρουμε από τη Νευρολογία, ο ήχος και ειδικά η μουσική καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα του μηνύματος σε ποσοστό άνω του 60%.
Μια λάθος μουσική μπορεί να καταστρέψει το πιο καλογυρισμένο διαφημιστικό σποτ και αντιστοίχως να αναβαθμίσει μια μέτρια παραγωγή.
Αυτά είναι εν πολλοίς γνωστά.
Μόνο που δεν ισχύουν μόνο στη διαφήμιση των προϊόντων. Ισχύουν κατεξοχήν στην επικοινωνία πολιτικών μηνυμάτων. Μας το αποκαλύπτει ο ορισμός της μετριοπάθειας: «Μετριοπάθεια δεν σημαίνει αποφυγή των συγκρούσεων αλλά άρνηση του να παράγεις βαναυσότητα είτε φυσική είτε λεκτική».
Μπορεί ένας πολιτικός να είναι φορέας των πιο ρηξικέλευθων και προχωρημένων ιδεών. Μπορεί να είναι ο πιο φιλελεύθερος άνθρωπος στον πλανήτη. Αν υιοθετεί τον κώδικα του παλαιοκομματισμού, αν φωνάζει, λαϊκίζει, χειρονομεί όλοι θα τον αντιλαμβάνονται ως «Μαυρογυαλούρο».
Όλα αυτά τα λέμε με αφορμή τη συμπεριφορά του Παύλου Πολάκη και όχι βέβαια για να απευθυνθούμε στους εναπομείναντες ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτούς τους ανθρώπους στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, τους αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτή η συμπεριφορά και αυτοί οι πολιτικοί τόνοι. Πάντα θα υπάρχουν οι Έλληνες που θα γελάνε με την αναπηρία του κάθε Σόιμπλε, θα ντύνονται Ναζί για πλάκα και θα ανέχονται την απαξίωση του Ολοκαυτώματος. Τους θαυμάσαμε στις Πλατείες της Αγανάκτησης κι ενώ σήμερα έχουν συρρικνωθεί ως ομάδα δυστυχώς παραμένουν αρκετοί.
Απευθυνόμαστε σε όσους αρθρογραφούν, δημοσιολογούν πολιτεύονται προσπαθώντας να μας πείσουν για τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο και την κανονικοποίησή του.
Απευθυνόμαστε σε αυτούς που προσπαθούν να πείσουν για την ειλικρίνεια στον τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία». Πέραν του ότι δεν υπάρχει καμία αλλαγή στις βασικές του πολιτικές θέσεις, η «κωλοτούμπα» της μνημονιοποίησης δεν συνιστά αλλαγή στις πολιτικές θέσεις ήταν απλώς ο τρόπος να διατηρηθούν στην εξουσία, οι τόνοι παραμένουν σταθερά οι ίδιοι: οι κραυγές και οι χειρονομίες των αγανακτισμένων στις πλατείες, οι αήθεις επιθέσεις και κυρίως απουσία κάθε ηθικού φραγμού και κανόνα με στόχο την επιβίωση σ'ενα αποπολιτικοποιημένο τοπίο.
Με τεράστιο κόστος για την κοινωνία και τη συνοχή της πέφτουν και τα τελευταία υπολείμματα από τις μάσκες, θα το διαπιστώσουμε και στη Βουλή την επόμενη εβδομάδα κατά τη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας εναντίον του Παύλου Πολάκη. Στον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν υπάρχει κάτι προοδευτικό, πλέον δεν υπάρχει καν κάτι πολιτικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μας σύρει όλους εκτός του πεδίου της πολιτικής. Δεν θα το επιτρέψουμε.
