Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Είναι 15 Οκτωβρίου του 1949. Από τον ραδιοσταθμό του Βουκουρεστίου μεταδίδεται ότι η εξόριστη «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» των ανταρτών δίνει τέλος στις εχθροπραξίες.
Τίποτε όμως δεν τελειώνει εκεί. Ο χρόνος, ο τόπος, το αφήγημα και οι χαρακτήρες δεν δίνουν τέλος στη δραματουργία του έργου: «Ο ΔΣΕ δεν κατέθεσε τα όπλα, μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Υποχώρησε μπροστά στην τεράστια υλική υπεροχή που συγκέντρωσαν οι ξένοι καταχτητές ενισχυμένοι απ'' την τιτοϊκή αποστασία και προδοσία που τον χτύπησε πισώπλατα. Μα ο ΔΣΕ δεν λύγισε και δεν συντρίφτηκε. Παραμένει ισχυρός με ακέραιες τις δυνάμεις του. Σταμάτησε την αιματοχυσία για να σώσει την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση και τα συμφέροντα του τόπου τα έβαλε πάνω απ'' όλα. Οι δυνάμεις μας στο Βίτσι και το Γράμμο σταμάτησαν τον πόλεμο για να διευκολύνουν την ειρήνευση στην Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει συνθηκολόγηση. Σημαίνει απόλυτη προσήλωση στο συμφέρον της πατρίδας, που δε θέλαμε να δούμε ολοκληρωτικά κατεστραμμένη.»
Όσα ακολούθησαν από τον Οκτώβριο του ΄49 δείχνουν ότι σε κάθε εμφύλια ταραχή, κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει. Μα όποιος κέρδισε δεν είναι ο νικητής…
Ο πόλεμος για την Αριστερά δεν σταμάτησε ποτέ. Ακόμα και σήμερα, μαίνεται σε πανεπιστήμια, σε πλατείες, στους δρόμους και κυρίως, στην καταπιεσμένη ιδεολογική «λίμπιντο» των Ελλήνων.
Φταίνε όλοι αυτοί που έχτισαν τον προσωπικό τους μύθο, «στρατευόμενοι» σε ένα διαχρονικό «έπος», κινούμενοι πάντα εκ του ασφαλούς;
Για την ιερή μυθολογία της Αριστεράς που επικράτησε περίπου ως θρησκεία, στην ελληνική κοινωνία δεν φταίνε μόνο οι ηττημένοι του Εμφυλίου. Φταίνε και οι νικητές. Οι Δεξιοί και ανέχτηκαν και εξέθρεψαν το «ιερατείο» της Αριστεράς, καλύπτοντας επίτηδες τα εγκλήματα των ηττημένων. Άλλοτε από οίκτο για τον χαμένο που του άξιζε τουλάχιστον, να παίζει με τους μυθικούς του ήρωες. Και άλλοτε από πολιτικό όφελος! Από υστεροβουλία, προκειμένου να συντηρεί το αντίπαλο ιδεολογικό δέος, ως χρήσιμο εργαλείο για τον επωφελή κρατισμό τους.
Η Αριστερά της Μεταπολίτευσης ήταν πάντα μέσα στο σύστημα, όπως είναι και τώρα το ΚΚΕ. Και βόλευε τους πάντες για να διεκδικούν καλύτερα τα πελατειακά τους συμφέροντα.
Σήμερα όμως, μετά από 70 χρόνια υποκρισίας και ψεύδους, η Δεξιά μοιάζει να χάνει την επιρροή της. Ο επιθανάτιος ρόγχος της φάνηκε στην αποτυχία της να επικρατήσει στην ΝΔ, να κυριαρχήσει ως εθνικιστικό ρεύμα και να εκσυγχρονιστεί μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις που προκάλεσε η οικονομική κρίση.
Η Δεξιά και η Αριστερά πεθαίνουν μαζί. Ταλαιπώρησαν τη χώρα για 70 χρόνια, παραχαράσσοντας την ιστορία της. Υπήρχαν σπουδαία πρόσωπα που η μνήμη τα αγνόησε, όπως η Ελένη Παπαδάκη ή ο Μουστακλής στην δικατορία. Υπήρξαν εγκλήματα των Κομμουνιστών που η Δεξιά τα απέκρυψε. Υπήρξαν τεράστια ψέματα που η Δεξιά κάλυψε, για να μην αποκαλυφθεί ο βρώμικος ρόλος της στο παιχνίδι των εντυπώσεων.
Η Δεξιά ήταν στο τέλος, αυτή που ποτέ δεν φρόντισε να δώσει τέλος στο «θρησκευτικό φρόνημα» των Αριστερών για να μπορεί πιο εύκολα να οργανώνει «σταυροφορίες» εναντίον τους.
Πρώτος ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ύστερα ο Παύλος Μπακογιάννης προσπάθησαν να σπάσουν το υποκριτικό ιδεολογικό παιχνίδι που κατέστρεψε την ελληνική κοινωνία. Χωρίς όμως επιτυχία.
Σήμερα, μετά την αποκάλυψη της «συνενοχής» - η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, ο Παπαγγελόπουλος, η ψήφος των Ευρωβουλευτών της ΝΔ υπέρ του Κομμουνισμού – λίγο πολύ, οι μάσκες πέφτουν.
Ίσως να μπαίνουμε σε μία νέα εποχή. Πιο αποκαλυπτική, πιο φιλελεύθερη. Ο Δημήτρης Λιγνάδης με μία πράξη συμβολισμού επανέφερε στη μνήμη μας την Ελένης Παπαδάκη. Μία γυναίκα που σκοτώθηκε δύο φορές. Με φυσικό αλλά και με ιστορικό θάνατο. Με την συναίνεση της Δεξιάς…
Η Ελλάδα αλλάζει. Και από δω και πέρα, η Αριστερά πρέπει να ξέρει ότι χάνει τον πονηρό "θεματοφύλακα" των "ηρωικών" της μύθων, την Δεξιά. Από δω και πέρα, η Ιστορία συνεχώς θα αποκαλύπτει τους σκελετούς που έκρυβαν οι Αριστεροί στις ντουλάπες τους. Χωρίς η Δεξιά να έχει τη δύναμη της ανοχής ή της επιβεβαίωσης...
