Χθες στην Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επιτέθηκε απλώς στο ΚΚΕ, αλλά κούνησε και το δάχτυλο του στον Δ. Κουτσούμπα. Αυτό το γεγονός ήταν μια ιστορική στιγμή στην ιστορία της Μεταπολίτευσης.
Όλοι οι πρωθυπουργοί απέφευγαν να ασκήσουν επιθετική κριτική στο ΚΚΕ, φοβούμενοι πως θα κατηγορηθούν από τους «προοδευτικούς» πως καλλιεργούν τον αντικομμουνισμό. Όμως το να απαιτείς από το ΚΚΕ να σέβεται το Σύνταγμα και τους νόμους δεν είναι αντικομμουνισμός.
Απεναντίας, τον αντικομμουνισμό τον προκαλεί η πολύχρονη παραβατικότητα και η διαρκής περιφρόνηση αυτού του κόμματος προς τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Επί δεκαετίες επικρατούσε η αντίληψη «τι θέλεις να μπλέξεις με αυτούς; Άστους να παίζουν με το ΠΑΜΕ ή με την ΕΣΑΚ-Σ παλιότερα, δίνε και καμιά δουλίτσα στην Τυποεκδοτική, και όλα καλά». Έτσι πορευθήκαμε σαράντα πέντε χρόνια.
Εν τω μεταξύ το ΚΚΕ και η νεολαία του, ασύδοτοι παρανομούν, προπηλακίζουν, δέρνουν, ατιμωρητί. Ποιος δεν θυμάται τα ΚΝΑΤ; Ο δε Περισσός είναι περιοχή στην οποία δεν ασκεί εξουσία το Ελληνικό κράτος.
Και βέβαια -και πάλι ατιμωρητί- δεν δεχόταν να υποστούν τον οικονομικό έλεγχο που υφίστανται όλα τα κόμματα. Για να μην αναφερθώ στην πώληση του 902.
Και όλα αυτά, όλες οι εκλεγμένες κυβερνήσεις τα ανέχονταν για να μην κατηγορηθούν πως καλλιεργούν «αντικομμουνιστική υστερία». Εννοείται πως για αυτήν την ιδεολογική τρομοκρατία δεν ευθύνεται αυτός που την ασκεί, αλλά αυτός που την υφίσταται, αυτός που παραδίνεται, και μάλιστα αμαχητί, καθώς είναι άξιος της μοίρας του.
Κάποιοι μάλιστα -και δεν είναι λίγοι- δεν αρκούνται σε αυτήν την υποτελή ανοχή. Έκαναν και ένα βήμα παραπάνω. Εκδήλωναν και εξακολουθούν να εκδηλώνουν, δημοσίως, τον θαυμασμό τους για την οργανωτική αρτιότητα του ΚΚΕ. Οργανωτική αρτιότητα στο να δέρνουν και να τραμπουκίζουν. Για να μην αναφερθώ σε αυτούς που τιμούν και τους αγώνες του.
Δικαίωμα τους, αλλά μετά να μην διαμαρτυρόμαστε γιατί ο καρατέκα Κουκουές παραμένει ατιμώρητος.
Τα στελέχη του ΚΚΕ, επί πολλές δεκαετίες, πρωτοστατούσαν σε καταλήψεις εργοστασίων, διέλυαν συνελεύσεις εργατικών σωματείων γιατί έχαναν την πλειοψηφία, προπηλάκιζαν όργανα της τάξεως και όλη η συμπεριφορά τους οριζόταν από το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», όπως βέβαια αυτό το «δίκιο» τα στελέχη του ΚΚΕ, εργολαβικά, είχαν αναλάβει να ερμηνεύουν.
Χθες, ο πρωθυπουργός -με αφορμή την προκλητική θέση των κομμάτων της Αριστεράς, εν μέσω πανδημίας, να βολτάρουν προς την Αμερικάνικη πρεσβεία- έκανε επίθεση στο ΚΚΕ. Το σχετικό βιντεάκι, ενδεχομένως, να αποτελέσει ένα ιστορικό ντοκουμέντο.
Επί τέλους βρέθηκε ένας πρωθυπουργός που ήρε την πολιτική ασυλία του ΚΚΕ, που διαρκούσε σαράντα πέντε χρόνια. Μια ασυλία, αποτέλεσμα των ενοχών των νικητών του εμφυλίου πολέμου, γιατί νίκησαν.
Άραγε θα υπάρξει συνέχεια σε αυτήν την πολιτική αντιπαράθεση ή η ηγεσία του ΚΚΕ θα αντιληφθεί ότι εξαντλήθηκαν τα όρια ανοχής των αστικών κομμάτων προς τις έκνομες συμπεριφορές των στελεχών του κόμματος τους και θα συμμορφωθεί πλέον προς τους κανόνες του παιχνιδιού;
Φαίνεται πως ο πρωθυπουργός επιχειρεί να επανακαθορίσει τις σχέσεις που είχε η Νέα Δημοκρατία με το ΚΚΕ. Μέχρι ποιου σημείου θα φτάσει αυτός ο επανακαθορισμός δεν εξαρτάται μόνον από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά και από τον Δ. Κουτσούμπα.
Αναμφιβόλως, τα γεγονότα της άλλης εβδομάδας θα δείξουν ποιο θα είναι το σημείο της νέας ισορροπίας—αν υπάρξει ισορροπία-- μεταξύ της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και του ΚΚΕ.
