Της Μαρίας Χούκλη
Μερικές σκέψεις για τη χθεσινή συνέντευξη του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη.
Ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, όχι γιατί «έβγαλε» ειδήσεις από εκείνες που αλλάζουν τον ρου των γεγονότων. Άλλωστε, εξαγγελίες προθέσεων και βαρύγδουπες υποσχέσεις κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Στο δωδεκάμηνο που διέρρευσε από την προηγούμενη –προεκλογική εμφάνιση του στη ΔΕΘ– κονιορτοποιήθηκαν οι last year δεσμεύσεις με τη δικαιολογία της «αυταπάτης». Και ο ΕΝΦΙΑ παρέμεινε και οι περικοπές στις συντάξεις έγιναν και ο συνδυασμός φόρων με ασφαλιστικές εισφορές φτωχοποιεί –όταν δεν εξαερώνει– τα μεσαία εισοδήματα. Το πάλαι ποτέ σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «οι άνθρωποι πάνω από τους αριθμούς» ξεχάστηκε και ακούσαμε τον κύριο Τσίπρα να παραθέτει πλείστα όσα νούμερα για να μας πείσει ότι πάμε καλά.
Μπορεί –όπως υποστηρίζει ο κύριος Τσίπρας– να έχει αποκτήσει πλέον την εμπιστοσύνη των εκτός συνόρων συνομιλητών του, την χάνει ωστόσο από εκείνους που είχαν πιστέψει ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Η συνέντευξη ήταν ενδιαφέρουσα για την αλλαγή λεκτικού ύφους εκ μέρους του επικεφαλής της κυβέρνησης.
Προσπερνώ τους αστεϊσμούς με τη γραβάτα –πέρασε πια η «μπογιά» του ευρήματος– αφήνω κατά μέρος τους μπασκετικούς όρους –η ζωή είναι πιο σύνθετη– ή την υπερβολική χρήση αγγλικών ακρωνυμίων στις περί τα οικονομικά αναφορές του –δυσκολεύονται οι δημοσιογράφοι να καταλάβουν το QE και το disclosure, πόσο μάλλον οι πολίτες που έβλεπαν τη συνέντευξη.
Πήγε προετοιμασμένος, όχι όμως καλά διαβασμένος, καθώς πολλές φορές χρειάστηκε να συμβουλευθεί τα σημειώματα που είχε μπροστά του, ακόμη και για ζητήματα τρέχοντα και σχετικά εύκολα να απαντηθούν.
Του ξέφυγε, πάντως, έστω και στιγμιαία ο εκνευρισμός στο πιο sos θέμα, τις τηλεοπτικές άδειες, όταν πιέστηκε –και ορθώς– από τη δημοσιογράφο του ALPHA να απαντήσει για το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών. Το καταληκτικό επιχείρημα του ήταν στην πραγματικότητα το επιχείρημα της Νέας Δημοκρατίας στην υπόθεση με τις καθαρίστριες. «Υπάρχουν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, γιατί κλαίμε μόνο γι αυτές;», έλεγαν τα γαλάζια στελέχη. «Υπάρχουν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, γιατί να κλαίμε μόνο για τους υπό απόλυση δημοσιογράφους;», αναρωτήθηκε κυνικά ο πρωθυπουργός, απευθυνόμενος σε δυο συναδέλφους που δεν ξέρουν αν αύριο θα έχουν δουλειά.
Δεν ήταν η μόνη αλλαγή στη φρασεολογία του πρωθυπουργού. Αρκετές φορές επικαλέστηκε τους νόμους της αγοράς(!) όχι καταγγελτικά, αλλά αποδεχόμενος ότι «αυτά έχει η ζωή». Δικαιολόγησε ακόμη και το κέρδος που επιδιώκουν να έχουν οι υποψήφιοι αγοραστές δημοσίων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας,«δεν θα έρθουν για την ψυχή της μάνας τους», είπε(!). Ήταν ιδιαιτέρως ήπιος με το ΔΝΤ, τους εταίρους, ακόμη και με την αντιπολίτευση. Η κριτική του έμοιαζε να γινόταν από υποχρέωση.
Γενικώς, με τις περισσότερες απαντήσεις και υπεκφυγές του σαν να ήθελε να δώσει την εντύπωση ότι έγινε αυτό που του ζητούσαν: «εξημερώθηκε» πολιτικά. Ότι από επαναστάτης με αιτία μεταβλήθηκε σε statesman με λογική κι ευαισθησία.
Ο καιρός θα δείξει, αλλά καλού κακού ας θυμηθούμε τον Μυρτία, τον Σύρο σπουδαστή στην Αλεξάνδρεια, ο οποίος, κατά τον Καβάφη, ήταν εν μέρει εθνικός, κ'' εν μέρει χριστιανίζων.
«Δυναμωμένος με θεωρία και μελέτη,
εγώ τα πάθη μου δεν θα φοβούμαι σα δειλός.
Το σώμα μου στες ηδονές θα δώσω,
στες απολαύσεις τες ονειρεμένες,
στες τολμηρότερες ερωτικές επιθυμίες,
στες λάγνες του αίματός μου ορμές, χωρίς
κανέναν φόβο, γιατί όταν θέλω —
και θάχω θέλησι, δυναμωμένος
ως θάμαι με θεωρία και μελέτη —
στες κρίσιμες στιγμές θα ξαναβρίσκω
το πνεύμα μου, σαν πριν, ασκητικό.»
Για την ιστορία, το ποίημα ανήκει στη συλλογή «Τα Επικίνδυνα».
