Ο ποιητής έγραφε ότι όπου κι αν πάει η Ελλάδα τον πληγώνει. Όχι αυτόν. Τον πολιτισμό του. Η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα δεν σε πληγώνει εκεί. Όπου εκεί. Αλλά εδώ. Γιατί, γυρίζοντας εδώ σε υποχρεώνει ετσιθελικά να ασχοληθείς με πράγματα και πρόσωπα που προσβάλλουν τη νοημοσύνη, την αισθητική και τον πολιτισμό.
Να ασχοληθείς με την ελληνική διοίκηση, την ελληνική «επανάσταση», με τον σκυλοκαβγά των κομμάτων, με την απέραντη αμορφωσιά, με την παντελή έλλειψη πολιτισμού.
Γυρίζοντας, είσαι υποχρεωμένος να ασχοληθείς σοβαρά με τον Πολάκη και τον Τσίπρα, που είναι ο ένας πιο αγράμματος από τον άλλον και που προσβάλλουν τον ίδιο το λαό με την κατοχή των θέσεων τους.
Είσαι υποχρεωμένος να ακούς και να διαβάζεις έναν ατελείωτο σκυλοκαβγά δηλώσεων και ανακοινώσεων μεταξύ των κομμάτων, επί 24ώρου βάσεως, για κάθε σοβαρό ή ανόητο θέμα, χωρίς μέτρο, με ακατάσχετη χυδαιολογία και με φτηνούς εξυπνακισμούς.
Είσαι υποχρεωμένος να ακούς ουρανομήκεις βλακείες και ακατάσχετα ψέματα και ασχετοσύνες για την οικονομία της χώρας, από τους αποκλειστικά υπεύθυνους παράγοντες για την άσκηση της οικονομικής πολιτικής, οι οποίοι αγορεύουν λες και μιλάνε για το City του Λονδίνου, ενώ στην πραγματικότητα διοικούν μια παράγκα ετοιμόρροπη και υποβασταζόμενη από τις ξένες δυνάμεις για έναν και μόνο λόγο. Τον οποίο, μέσα στην ασχετοσύνη τους, ούτε καν εκμεταλλεύονται: Τη γεωπολιτική θέση της χώρας.
Είσαι υποχρεωμένος να βλέπεις ένα κομμάτι από τον επίγειο παράδεισο σε φυσικό κάλος και Μέτρο που είναι η Ελλάδα, να ρημάζει εγκαταλελειμμένος από πολιτεία και κατοίκους. Είσαι υποχρεωμένος να βλέπεις τον τόπο που φυτρώνουν όλα τα φάρμακα της γης και τα μυρωδικά της και τα πιο σπάνια γεννήματά της, για τα οποία οι άλλοι διψάνε και πληρώνουν χρυσάφι, να μένει χέρσος και έρημος από ανθρώπους, από διοίκηση, από μέριμνα, από κρατική φροντίδα, από σχεδιασμό. Από πόνο.
Είσαι υποχρεωμένος να βλέπεις την απόλυτη αδιαφορία για το μέλλον και την απόλυτη απουσία σχεδιασμού για ένα συνολικό παραγωγικό μοντέλο, που να ταιριάζει στη χώρα, και που να κάνει αυτή τη χώρα να παράγει την ευημερία που μπορεί και που αξίζουν οι κάτοικοί της.
Είσαι υποχρεωμένος να βλέπεις και να ακούς να πρωταγωνιστεί ο φθόνος και η κατσίκα του γείτονα, από τις χυδαίες αμόρφωτες μειοψηφίες που κυβερνάνε εδώ και δεκαετίες σε μια πατριδοκτόνα διαπλοκή με το διεφθαρμένο κομματικό πολιτικό σύστημα. Μειοψηφίες υπαλληλικές, συνδικαλιστικές, συντεχνιακές και κομματικές, που επικρατούν εκβιαστικά και καθηλώνουν τη χώρα σε έναν παραγωγικό, οικονομικό και εργασιακό μεσαίωνα.
Είσαι υποχρεωμένος να βλέπεις τον μακραίωνο πολιτισμό να είναι σπαρμένος σε εγκαταλελειμμένα χωράφια, βουνά, λόγγους και σε μίζερα μουσεία, το πιο συχνά κλειστά, που ζουν χάρη στον ηρωισμό 10 ανθρώπων. Έναν πολιτισμό, τον πλουσιότερο σε ευρωπαϊκό έδαφος, που δεν διδάσκεται καν στα σχολεία, δεν προωθείται καν από το κράτος, δεν έχει κανέναν κεντρικό σχεδιασμό ανάδειξης και διδασκαλίας. Δεν παράγει καν απογόνους.
Είσαι υποχρεωμένος επιστρέφοντας στην Ελλάδα να διαπιστώνεις ότι οι Έλληνες που πονάνε τη χώρα τους είναι αυτοί που μένουν έξω από αυτήν. Αυτοί που την τιμάνε ζούν ΚΥΡΙΩΣ έξω απ αυτήν. Κι είναι αυτοί που δεν τους θέλει για ψηφοφόρους η εδώ Ελλάδα. Η Ελλάδα των τρωκτικών ενός πολιτισμού, μιας Ιστορίας και μια ομορφιάς, που καθένας έξω θα αισθανόταν υπερήφανος αν είχε για πατρίδα.
Εδώ, ασχολιόμαστε με τον κάθε Πολάκη, με τις ψηφοθηρικές επιδοτήσεις και με τις ακατάσχετες μπουρδολογίες των κομμάτων, περί όνου σκιάς. Ενώ η χώρα χρειάζεται μόνο δύο πράγματα: Λίγα λόγια και σοβαρότητα.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
