Σας προτείνουμε να κάνετε για μία εβδομάδα ένα πείραμα: καταγράψτε τα πολιτικά γεγονότα όπως αυτά συμβαίνουν μέρα με την ημέρα και συγκρίνετέ τα μετά τη συζήτηση που έγινε στη δημόσια σφαίρα. Εύκολα θα διαπιστώσετε ότι παράγουμε περισσότερο θόρυβο από αυτόν που αναλογεί στον όγκο της πολιτικής που παράγουμε, κι αυτός αφορά άσχετα ζητήματα.
Δύο είναι τα πολιτικά γεγονότα που ξεχωρίζουμε την εβδομάδα που πέρασε:
1. Η «Υπόθεση Novartis» άφησε άναυδο το πολιτικό crowd. Μόνον αυτό. Γιατί έχουμε λόγους να πιστεύουμε (επειδή το έχουμε μετρήσει, δηλαδή) πως στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι συμπολίτες μας δεν ασχολούνται εδώ και καιρό με αυτή την ιστορία.
Σίγουρα βέβαια είναι ότι και για «τους πολλούς» δεν πέρασε απαρατήρητο ότι «δικαστής δεν πειράζει δικαστή». Κι αυτή η αίσθηση υπονομεύει ακόμα περισσότερο (εάν υποθέσουμε ότι τα περιθώρια δεν έχουν εξαντληθεί) την ανασφάλεια των πολιτών. Οι Έλληνες ξέρουμε ότι δεν θα βρούμε το δίκιο μας στα δικαστήρια, για πλήθος λόγων.
Το πρόβλημα, για εμάς, βρίσκεται στο ότι μετά από δέκα χρόνια κρίσης η πλειοψηφία δεν έχει ακόμα αντιληφθεί πως η αρνησιδικία οφείλεται εν πολλοίς σε λόγους που ούτε μπορεί να φανταστεί: απαράδεκτες κτιριακές υποδομές, οι δικαστές δεν έχουν γραφεία για να εργαστούν, έλλειψη βοηθών, ανύπαρκτη ψηφιοποίηση.
Δηλαδή, προβλήματα που για να διορθωθούν απαιτούν σχεδιασμό, οργάνωση και σκληρή δουλειά. Και κονδύλια, βέβαια αλλά πλέον λεφτά έχουμε από το Ταμείο Ανάκαμψης. Για να δούμε λοιπόν πως τα κονδύλια αυτά θα αξιοποιηθούν.
Οι μεταρρυθμίσεις στη Δικαιοσύνη μπορούν να αλλάξουν την Ελλάδα χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψουμε ούτε ένα σεντ! Φανταστείτε να έχουμε στα χέρια μας δικαστική απόφαση σε είκοσι μέρες για οικονομική διαφωνία, αυτό, αυτομάτως, θα μεταμορφώσει τις οικονομικές συναλλαγές στη χώρα. Και πόσα ακόμα.
Στο πολιτικό επίπεδο ίσως ήρθε, επιτέλους, η ώρα για τα κόμματα να πάρουν το μήνυμα: έχουμε βαρεθεί τις υστερίες τους. Η χώρα έχει πολύ σοβαρά προβλήματα και τους εκλέγουμε για να κάνουν καμία δουλειά και όχι για να βγαίνουν όλη την ώρα στα τηλεπαράθυρα και να ουρλιάζουν για θέματα που όλοι, πλέον, ξέρουμε πως δεν θα επιλυθούν.
2. Η συζήτηση στη Βουλή προχθές που έγινε για να συζητηθεί ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, η κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης, απέδειξε κι αυτή με τον τρόπο της ότι τα κόμματα δεν ενδιαφέρονται για ό,τι αφορά τους πολίτες. Πλην του πρωθυπουργού, του ΚΚΕ και λίγο του κ. Μιχάλη Κατρίνη από το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, κανείς δεν ασχολήθηκε επί της ουσίας με το θέμα.
Και καλά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να αλλάζει τη συζήτηση, όταν αυτή αφορά το έργο που έχει να επιδείξει η κυβέρνηση.
Η Νέα Δημοκρατία τι ακριβώς παριστάνει; Μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος;
Δεν έχουμε υπόψιν μας άλλη κυβέρνηση που να έχει να επιδείξει έργο και να μην επιδιώκει αυτό να βρίσκεται στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης!
Τα περί εκλογολογίας μόνο γέλιο μας προκαλούν. Σε προσωπικό επίπεδο, γιατί ήμασταν από τους ελάχιστους που επί της ουσίας δεν ασχοληθήκαμε με το θέμα. Διασκεδάζουμε με όσους επί μήνες έγραφαν τις «αποκλειστικές τους πληροφορίες» από το Μαξίμου. Όχι πως το Μαξίμου δεν έχει κι αυτό τις ευθύνες του γι αυτή την αηδία.
Η κυβέρνηση ας σοβαρευτεί. Ας ασχοληθεί με την επικοινωνία του έργου της. Βέβαια, για να είμαστε απολύτως δίκαιοι, αυτό που κάνει ο Γενικός Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας, Παύλος Μαρινάκης είναι πρωτοφανές. Γυρίζει όλη την Ελλάδα και μιλάει για το έργο της κυβέρνησης. Η ομάδα της επικοινωνίας όμως; Τσακώνεται νυχθημερόν με τον ΣΥΡΙΖΑ στο... τουίτερ.
Τέλος, από την εβδομάδα που μας πέρασε ξεχωρίζουμε τη σύγκριση που έγινε ανάμεσα στην εμφάνιση του πρωθυπουργού στο αμερικανικό Κογκρέσο και το Ευρωκοινοβούλιο. Η σύγκριση αυτή αποδεικνύει τη ρηχή σχέση που έχουν με την πολιτική και τους θεσμούς όσοι την κάνουν.
Οι ΗΠΑ είναι ένα ξένο κράτος όπου πήγαμε για να κάνουμε μια καλή εντύπωση. Το Ευρωκοινοβούλιο της ΕΕ όμως, είναι η Βουλή της πατρίδα μας Ευρώπης και όσα συμβαίνουν σε αυτό γίνονται με πραγματικούς όρους αντιπαράθεσης ανάμεσα στις Ευρωομάδες. Να ενημερώσουμε όσους τους έχεις διαφύγει ότι οι Φιλελεύθεροι- το Renew Europe δηλαδή, δεν ανήκουν στην ίδια ομάδα με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα όπου ανήκει η Νέα Δημοκρατία... Ως αντίπαλοι του Μητσοτάκη θέλησαν να τον στριμώξουν εκεί που θεώρησαν ότι θα τον πονέσουν. «Πονάει», όμως, στ'αλήθεια η κυβέρνηση στο θέμα της ελευθερίας του Τύπου; Γι αυτό, το τελευταίο, θα χρειαστεί να επανέλθουμε.
