Επτά χρόνια μετά το Δημοψήφισμα του 2015. Επτά χρόνια μετά την απόπειρα της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου, να περάσει η Ελλάδα σε ένα παράλληλο σύμπαν. Επτά χρόνια, μετά την προσγείωση της παράλληλης πτήσης, στον διάδρομο της πραγματικότητας, που όμως είχε κοστίσει ακριβά τόσο στην οικονομία, όσο και στην καθημερινότητα των πολιτών.
Δεν είναι λίγοι αυτοί, που νομίζουν ότι έχουμε γλυτώσει και ότι δεν υπάρχει ανάλογος κίνδυνος εκτροπής σήμερα. Δηλαδή, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πάσης φύσεως δυνητικοί σύμμαχοί του, έχουν διδαχθεί από την αρνητική εμπειρία του 2015 και ότι αντιλαμβάνονται με ένα διαφορετικό τρόπο την πραγματικότητα.
Διαφωνούμε οριζοντίως και καθέτως. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να τηρεί με αυστηρότητα τις αρχές της Ευκλείδειας Γεωμετρίας για τις παράλληλες γραμμές, που είναι δυο ευθείες που ενώ βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, δεν έχουν ούτε ένα κοινό σημείο.
Δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό ο ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύει ακόμα στο «παράλληλο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» που είχε εξαγγείλει ο Αλέξης Τσίπρας, στο «παράλληλο νόμισμα» του Γιάννη Βαρουφάκη, καθώς και στο «παράλληλο τραπεζικό σύστημα» του Γιάννη Δραγασάκη.
Και μάλιστα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα σήμερα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει και την υιοθέτηση μιας «παράλληλης πολιτικής ασφαλείας». Δηλαδή εκτός από τα πειράματα στην οικονομία, στη σταθερότητα του νομίσματος και στην εύρυθμη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πειραματιστεί με τα αμυντικά θέματα και την εξωτερική πολιτική.
Το παράλληλο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, υπόσχονταν ανέφικτα πράγματα. Το παράλληλο νόμισμα, αποτελούσε ένα πολιτικό όραμα του εμπνευστή του. Και το παράλληλο τραπεζικό σύστημα αποτελούσε τον διακαή πόθο του ΣΥΡΙΖΑ να κρατικοποιήσει και να ελέγξει το εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Ποια είναι άραγε η παράλληλη πολιτική ασφαλείας;
Είναι άραγε μια πολιτική έξω από τα πλαίσια του ΝΑΤΟ; Είναι μια πολιτική που δεν ταυτίζεται με το δυνάμωμα του ΝΑΤΟ; Είναι μια πολιτική που αμφισβητεί την ανάγκη αμυντικής θωράκισης της χώρας; Είναι μια πολιτική που αντιλαμβάνεται την ουσία και την αξία, του σεβασμού της διεθνούς τάξης και νομιμότητας; Είναι μια πολιτική ασφάλειας που αποδέχεται στο Ρωσικό αναθεωρητισμό; Είναι μια πολιτική θαυμασμού των τουρκικών παζαριών και εκβιασμών; Είναι μια πολιτική αναγνώρισης της σοφίας του προέδρου Ερντογάν και του πρωταγωνιστικού του ρόλου στην παγκόσμια σκηνή;
Και πώς είναι δυνατόν η παράλληλη αυτή πολιτική ασφαλείας να συνδυάζει την επίσπευση της εισόδου της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ για την εμπέδωση της ειρήνης στα Βαλκάνια, με την αρνητική προσέγγιση για την «αχρείαστη» είσοδο της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ «που θα μπορούσε να αναζωπυρώσει την κρίση»;
Όλη αυτή η «πολιτική παραλληλότητα» που λανσάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι πλέον γραφική. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Διότι ενώ εδώ και τρία χρόνια, κάτω από εξαιρετικά δυσμενείς εποχές, προσπαθούμε να ισορροπήσουμε και να σταθούμε όρθιοι, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να υποστηρίζει παράλληλες και επικίνδυνες εναλλακτικές.
Το ΟΧΙ, κατέρρευσε στην πράξη πριν από επτά χρόνια. Ωστόσο παραμένει ολοζώντανο στη σκέψη και στη νοοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι κάτι που δεν κρύβουν τα ηγετικά στελέχη του.
