Ο Π.Πολάκης είναι αυτός που είναι. Έχει το κοινό του, σε αυτό απευθύνεται και καλά κάνει για τον ίδιο και…για την Νέα Δημοκρατία. Έτσι το χθεσινό σχόλιο του για του «μαυροσκούφηδες» του Βελουχιώτη που επελαύνουν το 2020, γνώρισε την αποθέωση από τους φίλους του. Σάρωσε στα like.
Και μόνον η αναφορά στον Βελουχιώτη διεγείρει τα αντανακλαστικά σχεδόν όλων των αριστερών ψηφοφόρων. Είναι γι΄αυτούς ο τίμιος αγωνιστής που τον κυνήγησε τόσο το «παρακράτος της Δεξιάς» όσο και το Κόμμα του. Η αυτοκτονία του έδωσε και ένα ρομαντικό και παλικαρίσιο χρώμα στον θάνατο του.
Συνεπώς ο Πολάκης όταν αναφέρεται στον Άρη Βελουχιώτη ξέρει πολύ καλά τι κάνει.
Υπάρχει όμως ένα πολιτικό πρόβλημα για το κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Βελουχιώτης για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών είναι ένας ειδεχθής δολοφόνος, που βασάνιζε τα θύματα του πριν τα σκοτώσει. Θεωρείται πως είναι υπεύθυνος για χιλιάδες φόνους αμάχων και αιχμαλώτων. Η επίκληση τού ονόματος του λειτουργεί αρνητικά, καθώς ανακαλεί μνήμες ενός αδελφοκτόνου παρελθόντος.
Είναι αυτονόητο πως τέτοια σχόλια σαν αυτό που έκανε χθες ο Πολάκης κάνουν ζημία στον ΣΥΡΙΖΑ. Τον φέρνουν σε μια απολογητική θέση.
Επί της ουσίας, ο Πολάκης τι θέλει να μας πει; Τι δουλειά έχουν οι «μαυροσκούφηδες» του Άρη στην Ελλάδα του 2020; Μήπως όλα αυτά έχουν σχέση με την απειλή πως «η δεύτερη φορά Αριστερά θα σας μείνει αξέχαστη»; Μήπως, μέσα στον τυφλό φανατισμό τους, αποκαλύπτουν τις μύχιες προθέσεις τους;
Γίνονται και επικίνδυνοι και γραφικοί.
Άλλο πράγμα είναι να αποτιμάς ιστορικά μια προσωπικότητα της ταραγμένης εκείνης περιόδου και άλλο πράγμα είναι να προβάλεις θετικά την δράση της στο σήμερα. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτή η δράση θεωρείται εγκληματική. Αυτό εκλαμβάνεται ως απειλή.
Την ιστορική αποτίμηση των πρωταγωνιστών της περιόδου 1943-1950 την κάνουν οι ιστορικοί, ο καθένας με τις θέσεις του και την γνωστική του επάρκεια. Ο Βελουχιώτης και οι μαυροσκούφηδες του έχουν κριθεί, έτσι ή αλλιώς, από την Ιστορία. Εκεί ανήκουν.
Θα μου πει κάποιος: «Πολάκης είναι αυτός, λέει τα δικά του. Εδώ είχε πορτρέτο του Βελουχιώτη στο υπουργείο του». Ας σκεφτούμε τι θα γινόταν αν Νεοδημοκράτης υπουργός είχε ανηρτημένο στο υπουργικό του γραφείο πορτρέτο του Μαγγανά ή του Παυλάκου, γνωστών «κομμουνιστοφάγων» των ταραγμένων χρόνων 1946—1950.
Οι αριστερές ψυχούλες θα ανέβαιναν στα κάγκελα, σκούζοντας και καταγγέλλοντας.
Απ΄όσο μαθαίνω στην Νέα Δημοκρατία είναι απολύτως ικανοποιημένοι από τις δηλώσεις του Πολάκη. Τους δίνει πόντους χωρίς αυτοί να κάνουν τίποτα. Μάλιστα ένα υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας μου έλεγε πως θα έπρεπε να μιλά πιο συχνά ο Πολάκης.
Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως ο Παύλος είναι το πρωτοπαλίκαρο του αρχηγού. Δεν τολμούν και δεν μπορούν να τον συνετίσουν. Άλλωστε, ο εκρηκτικός χαρακτήρας του δεν συμμαζεύεται, όπως και οι διχαστικές απόψεις του.
Ας λέει ό,τι θέλει. Στο κάτω—κάτω καλό μας κάνει.
ΥΓ. Κάποιος να πει στον Πολάκη και στους ομοϊδεάτες του πως οι μαυροσκούφηδες είχαν το γνωστό τέλος τότε, όχι γιατί ήταν αγωνιστές αλλά γιατί ήταν δολοφόνοι.
