Δηλαδή τώρα, οι μισοί είμαστε με την ανίερη συμμαχία Φίλη-ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι μισοί με τον νομικο-θρησκευτικό συνεταιρισμό Σακελαρόπουλου-Ιερώνυμου; Θα μαλλιοτραβηχτούμε δηλαδή για τα θρησκευτικά; Τρελαθήκαμε τελείως μωρέ; Άλλη δουλειά δεν έχουμε, άλλο πρόβλημα δεν μας ταλανίζει, οπότε αναγορεύσαμε σε πρωτεύον ζήτημα της χώρας το βιβλίο θρησκευτικών της τρίτης δημοτικού;
Έχουμε τους δυο στρατιωτικούς μας στις τουρκικές φυλακές, το Μακεδονικό οδεύει κατ' ευθείαν σε εσωτερικό διχασμό, ο Erdogan ετοιμάζει άγριους τσαμπουκάδες στην Κύπρο και στο Αιγαίο, η οικονομία μοιάζει πάλι να έχει κολλήσει σ' ένα είδος βαριάς στασιμοχρεωκοπίας, οι περικοπές που ήταν για του χρόνου και του παραχρόνου ετοιμάζονται να κατσικωθούν στον σβέρκο μας από φέτος, αλλά εμείς –ω του θαύματος- καταναλωνόμαστε με το αν σ' ένα βιβλιαράκι που δεν διαβάζει κανένας πιτσιρικάς, ο Χριστός παρουσιάζεται ως προσδοκώμενος Μεσσίας ή ως Σωτήρας του κόσμου.
Η γιαγιά μου η συγχωρεμένη έλεγε την παροιμία «έριξε ένας τρελός μια πέτρα στο πηγάδι και πέσανε τριάντα γνωστικοί να την βγάλουνε». Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Δυο φανατικοί έκαναν προσφυγή εναντίον δύο ιδεοληπτικών και δέκα εκατομμύρια μπουνταλάδες πιάστηκαν στα χέρια για χατίρι τους. Και μη μου πείτε πως υπερβάλω, διότι από προχθές σε κανάλια, καφενεία και ΚΑΠΗ έχουν πιαστεί από τα πέτα δεξιοί, αριστεροί, θεούσες, εκσυγχρονιστές, καλόγεροι και νομοδιδάσκαλοι. Της κακομοίρας γίνεται, έτσι ξαφνικά χωρίς λόγο.
Στο μεταξύ, όλοι αυτοί που πλακώνονται, σε δυόμισι βδομάδες θα πάνε στις δώδεκα παρά πέντε ν' ακούσουν ίσα-ίσα το ''Χριστός Ανέστη'' και στις δώδεκα και τέταρτο θα είναι μπροστά στην κατσαρόλα με τα ζουμιά της μαγειρίτσας για να την κάνουνε ταράτσα, ενώ οι εκκλησίες θα έχουν μείνει μόνο με τους ψαλτάδες για να τον δοξάσουν τον Μεσσία που αναστήθηκε. Για να δείτε για τι μαζική υποκρισία μιλάμε.
Μα το θρησκευτικό συναίσθημα ενός λαού είναι αντικειμενικά σημαντικό μέγεθος, θα πουν κάποιοι. Συμφωνώ γενικώς, αλλά κατά την γνώμη μου δεν είναι του παρόντος. Έχουμε άλλα σοβαρότερα και ουσιαστικότερα. Και η θεσμική συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας είναι εξόχως σημαντικό ζήτημα, αλλά ας μην την πιάσουμε από τα θρησκευτικά παρακαλώ, διότι ούτε μπροστά θα μας πάει το θέμα ούτε πίσω, απλώς θα μας κάνει μαλλιά κουβάρια και δεν το χρειαζόμαστε αυτή την συγκυρία.
Τι φαντάζεστε; Ότι δεν έχω σαφή άποψη για το αν χρειάζεται και ως ποιο βαθμό διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας; Ή θαρρείτε πως δεν γελώ με την σημερινή –μετά την απομάκρυνση εκ' του ταμείου- υπεράσπιση που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στον Φίλη; Πρώτα τον έδιωξε από υπουργό ο Τσίπρας για τα θρησκευτικά -κατ' απαίτηση του αρχιεπισκόπου και με συνοδεία των δακρύων του Πάνου- και τώρα τον αλείφουν μέλι τον κατακαημένο. Ή νομίζετε πως δεν αξιολογώ την ήρεμη καπατσοσύνη του Ιερώνυμου, ο οποίος σιγά-σιγά και με μειλίχια έχει καταφέρει όσα δεν θα μπορούσαν να κάνουν δέκα Χριστόδουλοι; Αλλά επαναλαμβάνω, ας τ' αφήσουμε για άλλη φορά, για προσφορότερους και πιο ήρεμους καιρούς. Έχουμε άλλα τώρα.
