Του Κώστα Μποτόπουλου
Ο νέος Έλληνας επίτροπος τιμήθηκε από τον πρωθυπουργό και από την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αδικήθηκε όμως από τον τίτλο που δόθηκε στο χαρτοφυλάκιό του. Ευτυχώς είναι, από ιδιοσυγκρασία και κεκτημένη συνήθεια, ψύχραιμος. Κι έτσι πρέπει να μείνουν και όσοι βιάστηκαν να κρίνουν, και να κατακρίνουν, πριν καν δοθεί δείγμα γραφής. Η φάση στην οποία βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο τρόπος που συγκροτήθηκε η νέα Επιτροπή και ο ρόλος που μπορεί και οφείλει να παίξει η Ελλάδα εντός αυτής προσφέρονται για σκέψεις, όχι για βιαστικές αξιολογήσεις.
Το πρώτο που ξεπηδά αβίαστα είναι ότι η συμβολική και πολιτική δυναμική της θέσης που ανατέθηκε στον Μαργαρίτη Σχοινά είναι κατά πολύ σημαντικότερη από τα ζητήματα που, όχι εντελώς άδικα, γεννούν οι αρμοδιότητες που του δόθηκαν κάτω από τον γενικό τίτλο «Προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής». Δόθηκε ψήφος εμπιστοσύνης όχι μόνο σε ένα πρόσωπο γνωστό στους ευρωπαϊκούς κύκλους, αλλά στη νέα κυβέρνηση και τη νέα σελίδα της χώρας μας, καθώς και η δυνατότητα επηρεασμού, από τη θέση του αντιπροέδρου και με συμμετοχή στο προεδρείο του συλλογικού οργάνου, των στρατηγικών κατευθύνσεων της Επιτροπής και συνεπώς ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας μην ξεχνάμε ότι ο κ. Σχοινάς, όπως κάθε μέλος της Επιτροπής, δεν θα εκπροσωπεί τη χώρα του, αλλά το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον, σε μια εποχή με υψηλά εμπόδια και μεγάλες ανάγκες: η πληγή του Brexit, η απομόνωση των Ανατολικών χωρών, τα προβλήματα κράτους δικαίου, η οικονομική στασιμότητα, το πάντα άλυτο μεταναστευτικό και η μέτρια ψυχολογία των περισσότερων ευρωπαϊκών κοινωνιών αποτελούν υπαρκτά όσο και δύσκολα προβλήματα και καθιστούν περισσότερο από ποτέ αναγκαία την ανάδειξη μιας συλλογικής, τολμηρής, πολιτικά σκεπτόμενης Επιτροπής.
Το στενότερο ζήτημα αφορά το χαρτοφυλάκιο του Έλληνα επιτρόπου. Ως προς αυτό, δύο πράγματα θα μπορούσε να κάνει, κατά την προσεχή ακρόασή του ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και μόλις αναλάβει επίσημα τα καθήκοντά του. Το πρώτο θα ήταν να επικεντρωθεί στις επιμέρους αρμοδιότητες, που είναι αναμφισβήτητα σημαντικές -κατάρτιση, εκπαίδευση, μετανάστευση, πολιτισμός, αθλητισμός- και να εξηγήσει όχι μόνο πώς συνδυάζονται, αλλά κυρίως με τι τρόπο σκέπτεται να τις θέσει, όπως είμαι βέβαιος ότι θα επιθυμούσε, στην υπηρεσία μιας πιο ανοιχτής, εξωστρεφούς και δεμένης ένωσης πολιτών. Το δεύτερο, πιο δύσκολο, αλλά που, λόγω των αντιρρήσεων που ήδη εκφράστηκαν, πιστεύω ότι δεν θα ήταν σκόπιμο να το αποφύγει, αφορά την ανάλυση του τι σημαίνει «ευρωπαϊκός τρόπος ζωής» και πώς εννοεί την «προστασία» του. Πιστεύω ότι ο κ. Σχοινάς έχει κάθε λόγο, αλλά και την προσωπική πεποίθηση, να επιχειρηματολογήσει ότι ως «τρόπο ζωής» αντιλαμβάνεται τις αρχές της δημοκρατίας και της ανεκτικότητας μέσα από την πολιτισμική ποικιλομορφία.
Χρειάζεται επίσης να πείσει ότι ο όρος «προστασία» δεν νοείται, και πάντως δεν θα θελήσει να τον υλοποιήσει ο ίδιος, αμυντικά -να κρατήσουμε τους άλλους απέξω-, αλλά με όρους ταυτότητας και περηφάνιας - καμιά άλλη περιοχή του κόσμου δεν έχει τέτοια ποιότητα ζωής και αυτή πρέπει να διατηρηθεί. Αν πράξει έτσι, θα μπορέσει να αποτινάξει από πάνω του τον ατυχή τίτλο και να επικεντρωθεί στο έργο και την αποστολή του, με πολλές πιθανότητες και τις ευχές μας για θετικό ίχνος.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο στις 13 Σεπτεμβρίου
