Γράφει ο Μάνος Αντώναρος
Δεν μ αρέσει να σιωπώ.
Δεν με βοήθησε καθόλου αυτό στη ζωή μου, αλλά ούτε μ'αρέσει και πολύ περισσότερο δεν θέλω να σιωπώ.
Θυμάμαι στις περιβόητες συσκέψεις της τηλεόρασης… ανθρώπους που με αγαπούσαν να μου κρατούν το χέρι και να μου ψιθυρίζουν:
-Μην μιλήσεις… άστο να περάσει.
Δεν γινόταν … απλώς δεν γινότανε.
Μέχρι που σταμάτησαν να με καλούν στις συσκέψεις.
Κάποτε είχα μια πολύ αγαπημένη. Ο πατέρας της χουντικός και αυτοκράτωρ… Κανείς δεν του αντιμιλούσε.
Με φωνάξανε για δείπνο… Να με γνωρίσει ο πατήρ… κάθισα στα δεξιά του… πριν την πρώτη μπουκιά είπε ότι η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» ήταν κομμουνιστική φυλλάδα.
Η αγαπημένη μου απέναντι μου έκανε ένα αδιόρατο νόημα με τα μάτια «μη σε παρακαλώ!»
Εγώ που το όνειρό μου ήταν να δουλέψω στην «Ελευθεροτυπία» σιώπησα.
Ήρθε το κυρίως γεύμα και ο πατήρ συνέχισε με την Επανάσταση του '21.
-Τότε στον 18ο αιώνα… και ξανά… τότε στον 18ο αιώνα.
Με εκνευρίζουν οι ημιμαθείς… ή μάλλον οι ημιμαθείς που θέλουν και να χουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο και λόγο.
Εκεί λοιπόν που ο Κολοκοτρώνης πολεμούσε στον 18ο αιώνα… ψιθύρισα…
-Τον 19ο αιώνα….
Σιωπή.
-Τι είπατε; με ρώτησε ο πατήρ και ενδεχομένως μέλλων πεθερός.
-Λέω ότι η Επανάσταση του '21 έγινε τον 19ο αιώνα…
Πάλι σιωπή.
Προφανώς μετρούσε με τα δακτυλάκια του τους αιώνες.
Δεν πήρα απάντηση… αλλά ο μονόλογος συνεχίστηκε στις μάχες της Πίνδου…
Όμως πια τίποτα μα τίποτα δεν με σταματούσε.
-…. «που βέβαια έγιναν περίπου έναν αιώνα μετά…δηλαδή στις μέρες μας (ήταν αρχές του 1980) δηλαδή στον 20ο αιώνα!» Είπα δίνοντας ένα ορντεβρ στην διήγησή του.
Αποτέλεσμα;
Πάντρεψε την κόρη του -την αγαπημένη μου ντε- με προξενιό λίγες εβδομάδες μετά.
Όταν ήμουν διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων του MEGA με φώναξε στο γραφείο του ένας εκ των τεσσάρων καναλαρχών. Ο σκληρότερος… Το μέγεθός του και μόνο τρόμαζε.
Πήγα… δεν με είχε ξαναφωνάξει… ήξερα ότι το τέλος δεν θα'ταν καλό.
Κάθισα απέναντι του… μας χώριζε το γραφείο του.
-Διάβασα ένα απαράδεκτο σχόλιο για την Ρούλα Κορομηλά… μου είπε αμέσως χωρίς καν να με κοιτάξει.
-Το διάβασα κι εγώ…είπα… τοχε γράψει ο καλός συνάδελφος Χρήστος Ιερείδης. (Και πολύ καλά έκανε γιατί αυτή ήταν η δουλειά του…να λέει τη γνώμη του για τα τηλεοπτικά πράγματα και πρόσωπα)
-Θα έπρεπε να είχες φροντίσει να μην γραφτεί.
-Μα ήταν σχόλιο όχι είδηση. Πως να το προβλέψω;
-Να τηλεφωνούσες στους διευθυντές των εφημερίδων….
-Και τι να τους πω;
-Να ελέγχουν τα σχόλια των δημοσιογράφων τους.
Χαχαχαχαχα μόνο που σκέφτηκα ότι θα τηλεφωνούσα π.χ. στον μακαρίτη τον Λέοντα Καραπαναγιώτη (ιστορικό διευθυντή του ΔΟΛ) να του προτείνω κάτι τέτοιο με έπιασε νευρικό γέλιο.
-Είπα κάτι αστείο; μου σφύριξε φανερά ενοχλημένος
-Γελάω για δυο λόγους… 1ον γιατί γνωρίζετε καλύτερα από μένα ότι αυτό είναι εντελώς ανέφικτο… και 2ον γιατί μόλις τώρα συνειδητοποίησα (και ήταν αλήθεια) ότι φοράω μια καφέ και μια μπλε κάλτσα.
Σχεδόν με πέταξε έξω από το γραφείο του… και φυσικά με απέλυσε.
Βέβαια και έχω γνώμη για την πολιτική… και γνώμη για την κατάντια αυτής της χώρας… φυσικά και διαφωνώ με ανθρώπους που κανείς δεν θα πίστευε ότι διαφωνώ.
Βαρέθηκα απλώς να μιλώ σε κουφούς…. Και προφανώς δεν φταίει ο κουφός, αλλά εσύ που τους μιλάς ενώ ξέρεις ότι δεν ακούει.
Αν θα σιωπήσω;
Μπαααααα…δεν το βλέπω….
You can''t teach an old dog new tricks
Είμαι αρκετά μεγάλος… πολύ μεγάλος θα'λεγα για να μην ξέρω ότι ένα πρωινό θα ξυπνήσω με φαγούρα στα ακροδάκτυλα που μόνο το keyboard του υπολογιστή μου θα ανακουφίσει.
