Παρακολούθησα την συνέντευξη Μητσοτάκη στον Παπαχελά. Είχα κάνει το ίδιο και με την συνέντευξη Τσίπρα στον Σρόιντερ. Δεν θα έλεγα ότι είμαι αντικειμενικός στις συγκρίσεις μου, αλλά θέλω να πιστεύω ότι διατηρώ ακέραιη την ικανότητα μου να πιάνω την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα. Αυτή άλλωστε με κράτησε στην δύσκολη δημοσιογραφική πιάτσα επί τριάντα τέσσερα συναπτά έτη. Η ικανότητα μου να διαχωρίζω το φρέσκο από την μούχλα.
Για να μην παρεξηγούμαστε, ούτε το «φρέσκο» είναι προσωπική κολακεία για τον Κυριάκο, ούτε το «μούχλα» είναι ατομικά απαξιωτικό για τον Τσίπρα. Καμία ανάγκη δεν έχω να κολακεύσω, ούτε κανένα άχτι να απαξιώσω προσωπικά κανέναν. Αναφέρομαι σε καθαρά πολιτικούς όρους, διότι καθαρά πολιτική είναι η συγκριτική επιμέτρηση της επιρροής και της πειθούς δυο πολιτικών προσώπων σε μια δεδομένη στιγμή.
Θα το γράψω λοιπόν απλά. Βλέποντας τον Μητσοτάκη να αναπτύσσει την σκέψη του, έχεις την πεποίθηση ότι βρίσκεται ακόμα στην αρχή του πολιτικού του κύκλου. Ότι το πολιτικό του κεφάλαιο, παρά της μικροαπώλειες από τον ενάμισι χρόνο εξουσίας, παραμένει κατά βάση ακέραιο. Έχει πράγματα να πει, στόχους να πετύχει στο μέλλον, πρόγραμμα να εφαρμόσει, έργο να ολοκληρώσει. Ακριβώς εκεί εντοπίζεται η πολιτική φρεσκάδα του. Στο γεγονός ότι το πολιτικό του κεφάλαιο περιμένει ακόμα στην ουρά για να προσφέρει στον τόπο. Θετικά ή αρνητικά θα το κρίνει ο καθένας μας, αλλά ακόμα δεν έχει ξεδιπλωθεί, δεν του το επέτρεψαν οι συνθήκες.
Αντιθέτως, ο λόγος και η παρουσία του Τσίπρα, αντικειμενικά μυρίζουν πολιτική μούχλα. Είναι ως ένα βαθμό λογικό, ο Αλέξης ήταν ένας πρωθυπουργός των ακραίων συνθηκών της προηγούμενης δεκαετίας και στην εποχή μας ο χρόνος τρέχει με αστρονομικές ταχύτητες. Αυτός που ήταν υπερσύγχρονος το 2015, μπορεί κάλλιστα να είναι πολιτικό απολίθωμα έξι χρόνια αργότερα, το 2021. Τόσο απότομα αλλάζει ο κόσμος γύρω μας. Ούτε η σκέψη και ο λόγος του ίδιου του Αλέξη, ούτε η ομάδα στελεχών και το κόμμα που τον περιστοιχίζουν έκαναν το άλμα προς τα εμπρός που απαιτούν οι καινούριοι καιροί. Εκεί εντοπίζεται η πολιτική μούχλα του.
Ο Αλέξης θέλει να αντιγράψει την επαναφορά του Ανδρέα του 1996 μετά την πτώση του από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και προσπαθεί να το κάνει με συνταγές του 2012-15. Το πολιτικό του κεφάλαιο εκμηδενίστηκε το 2019 και τώρα προσπαθεί να το αναγεννήσει από την τέφρα του. Δικαιούται να προσπαθεί, αλλά η σύγκριση με το κεφάλαιο του αντιπάλου του παραμένει συντριπτικά εναντίον του.
Εκεί στον Σύριζα πρέπει να αντιληφθούν κάτι. Ο Τσίπρας παρά τα θηριώδη λάθη της πρώτης κυβερνητικής του διετίας, διατηρούσε προβάδισμα. Πληγωμένος και αυτοστραπατσαρισμένος, αλλά το συντηρούσε. Χρειάστηκε να εμφανιστεί ο Κυριάκος στην απέναντι πλευρά για να γείρει οριστικά η ζυγαριά. Σήμερα ο Μητσοτάκης δεν έχει κάνει ούτε κατά διάνοια τα τεράστια λάθη του Τσίπρα και βέβαια δεν αναμένει κανέναν απαστράπτοντα καινούριο αντίπαλο να σκάσει μύτη από το πουθενά. Με τις φωνές και τις συνταγές μιας πολιτικής παλιατζούρας θα αναμετρηθεί.
