Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Είναι μεσημέρι Κυριακής, έχω τελειώσει τη μία δουλειά της ημέρας (τις λέξεις που πρέπει να γραφτούν) και ανοίγω τον υπολογιστή να δω τι έγινε στο μεταξύ για να αρχίσω τη δεύτερη δουλειά — αυτή τη στήλη εδώ, αυτά τα σημειώματα. Και τυχαίνει η πρώτη είδηση που είδα να είναι για το μωρό που πέθανε από αφυδάτωση στη Μόρια. Και το βράδυ είναι να ξεκινήσει η πορεία για το Πολυτεχνείο και, μετά από αυτήν, τα επεισόδια, και ο τρόμος. Την ώρα που κάπου μακριά θα παίζει ο Τσιτσιπάς.
Και πια δεν με νοιάζει ούτε η πορεία για το Πολυτεχνείο, ούτε τα επεισόδια. Καλά-καλά, δεν με νοιάζει ούτε ο τρόμος. Και σίγουρα όχι ο Τσιτσιπάς. Γιατί τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία. Όταν ένα μωρό μερικών μηνών πεθαίνει από αφυδάτωση σε ένα hot spot, δεν έχει σημασία ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ. Εκεί, οφείλουν να σταματούν όλα. Να σταματά κάθε κουβέντα για το αν είναι έτσι ή αλλιώς το Πολυτεχνείο. Αν εκμεταλλεύονται τη μνήμη του αυτοί ή εκείνοι. Αν τέθηκε ο Τσίπρας επικεφαλής της πορείας ή αν μπήκα εγώ. Αν κάναμε κάποιο ρεκόρ σε σπασίματα φέτος ή αν θα περιμένουμε τις 6 Δεκεμβρίου να ρεφάρουμε, στην ενδέκατη επέτειο από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Ή αν μας γεμίζει «εθνική υπερηφάνεια» η θριαμβευτική πορεία ενός νεαρού τενίστα.
Δεν έχουν σημασία αυτά. Πραγματικά, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ δεν έχει σημασία. Όλα τους είναι παρωνυχίδες της Ιστορίας.
Όπως παρωνυχίδες της Ιστορίας είναι η ανάπτυξη, τα πλεονάσματα, και τα μερίσματα των Χριστουγέννων — και τα ίδια τα Χριστούγεννα. Όπως παρωνυχίδες της Ιστορίας είναι το σχήμα και το χρώμα του ουρανοξύστη στο Ελληνικό, αν ποτέ αποκτήσει ουρανοξύστη το Ελληνικό, και αν έχει κανείς από όλους μας όρεξη μέχρι τότε για να πάρει μέρος στη συζήτηση που θα ξανανοίξει εκείνες τις μέρες. Όπως παρωνυχίδες της Ιστορίας είναι το χρώμα των βαγονιών του Μετρό της Θεσσαλονίκης και το αν θα ξεκινήσουν τα δρομολόγια το 2023 ή το 2025 ή το 2030, με ή χωρίς τον σταθμό Βενιζέλου και με ή χωρίς τα αρχαία in situ. Παρωνυχίδες της Ιστορίας, όλα τους. Όπως και η ψήφος των αποδήμων με την αλλόφρονα συνταγματική πιρουέτα που επιχειρείται. Όπως και το Macedonia the Great στις ετικέτες των βάζων με τα αμπελόφυλλα και των κουτιών με τον χαλβά από ταχίνι.
Άπαξ και ένα μωρό μερικών μηνών πεθαίνει από αφυδάτωση σε ένα hot spot, δεν έχει σημασία ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ. Γαία πυρί μιχθήτω.
Γιατί αυτό το μωρό ούτε να κλάψει μπορεί. Πεθαίνει μ' ένα ρόγχο, πεθαίνει μ' ένα σφίξιμο από χίλιες μυριάδες χέρια στον λαιμό του. Και δεν χρειάζεται να σφίξει πολύ κάθε ένα από αυτά τα χέρια. Καμιά φορά μάλιστα, σφίγγει δυνατότερα αν δεν είναι καθόλου εκεί: αν απουσιάζει.
Αυτά είχα να πω σήμερα, και σας ευχαριστώ.
ΥΓ. Γκούγκλαρα τις λέξεις αφυδάτωση + μωρό και στην πρώτη σελίδα αποτελεσμάτων που σου προσφέρει η μηχανή αναζήτησης υπάρχουν κι έκατσα και τα διάβασα πέντε σχετικά άρθρα υπογεγραμμένα από γιατρούς. Αντιγράφω εδώ ένα μικρό απόσπασμα του ενός από αυτά:
Μία από τις συχνότερες αιτίες εισαγωγής στο νοσοκομείο είναι η αφυδάτωση. Για ένα βρέφος αρκεί ένα 24ωρο με πυρετό και μειωμένη σίτιση για να αφυδατωθεί. Τα μεγαλύτερα παιδιά αφυδατώνονται δυσκολότερα, αλλά δυστυχώς σπάνια μπορούν να ενυδατωθούν αποτελεσματικά με χορήγηση υγρών και ηλεκτρολυτών από το στόμα. Η ενδοφλέβια χορήγηση των υγρών είναι ίσως μία από τις μεγαλύτερες προσφορές της σύγχρονης παιδιατρικής. Δυστυχώς, υποτιμάται συχνά η αξία της πρόσβασης που έχουν τα παιδιά μας σε τέτοιου είδους θεραπευτικές παρεμβάσεις. Αρκεί να αναφέρουμε ότι στην Ινδία πεθαίνουν 5 εκατομμύρια παιδιά από αφυδάτωση κάθε χρόνο, επειδή δεν τους χορηγήθηκαν υγρά ενδοφλεβίως! Η μικρή ηλικία είναι σαφώς ένας από τους πλέον επιβαρυντικούς παράγοντες που επηρεάζουν την απόφαση του γιατρού να παραπέμψει ένα παιδί στο νοσοκομείο. Νεογνά και μικρά βρέφη με πυρετό σχεδόν πάντα πρέπει να εισάγονται για έναν ολοκληρωμένο έλεγχο και θεραπεία. Τα μικρά βρέφη δεν έχουν αντοχές και αποθέματα ύδατος και ηλεκτρολυτών. Ο γιατρός πρέπει να δράσει με ακρίβεια και ταχύτητα για να τα προστατέψει. Πολλές φορές, μάλιστα, χρειάζονται τη βοήθεια και άλλων παιδιατρικών υποειδικοτήτων. Η συστηματική δουλειά που απαιτείται μπορεί να γίνει μόνο μέσα στο νοσοκομείο.
