Άλλο Διπλωματία, άλλο Εξωτερική Πολιτική κι άλλο Εθνικά Θέματα. Τα τελευταία απαιτούν μακροχρόνια επένδυση σε ισχυρές διεθνείς συμμαχίες, ισχυρή παιδεία και κουλτούρα μεταξύ των ψηφοφόρων και, βεβαίως, ομόπνοη στάση των πολιτικών παρατάξεων. Η εξωτερική πολιτική απαιτεί συνέχεια και σταθερότητα. Η διπλωματική πρακτική χρειάζεται καλά εκπαιδευμένο προσωπικό, αξιόπιστη ενημέρωση ειδικού σκοπού.
Δυστυχώς, στη χώρα μας, πολλά από τα παραπάνω λείπουν. Τα λεγόμενα «δόγματα» μικρή αξία έχουν, αν σκοπός μας είναι να επιτύχουμε πραγματιστικές λύσεις. Μια ελάχιστα προσεκτική ανάγνωση της μεταπολεμικής εθνικής διπλωματίας θα πείσει τους δύσπιστους. Σκεφτείτε τις ευκαιρίες που χάθηκαν στο Κυπριακό. Αλλά και στο Σκοπιανό, η κυβέρνηση Τσίπρα κινήθηκε αγνοώντας σχεδόν όλα τα παραπάνω στοιχεία, προκαλώντας παρ' ολίγον βαθύ διχασμό, στο όνομα της εκλογικής σκοπιμότητας και με μόνη ελπίδα ότι οι «σύμμαχοι» θα συνεχίσουν να τον υποστηρίζουν, ώστε να μπορέσει να μοιράσει προεκλογικό «χρήμα».
Ο Μητσοτάκης, που είχε πάντοτε ξεχωριστό ενδιαφέρον και ιδιαίτερες γνώσεις διπλωματικής ιστορίας (δείτε το σύγγραμμα «Οι συμπληγάδες της εξωτερικής πολιτικής», 1990 και 2006, από τις εκδ. Πατάκη), όπως άλλωστε προκύπτει από τη στάση του προεκλογικά, αφού και στο Σκοπιανό κατόρθωσε να συγκρατήσει τη διχαστική εκτροπή στην οποία επιδεικτικά επένδυσε ο Τσίπρας, όσο και από την πρωθυπουργική καρέκλα, είναι οπαδός του δίπτυχου: ρεαλιστικά ανοίγματα και αξιοποίηση των ευκαιριών όταν προκύπτουν. Είναι πραγματικά λυπηρό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε, με την ψήφο του, στο θέμα της ΑΟΖ με την Αίγυπτο, μια τόσο «ουδέτερη» στάση. Αντί να δώσει στη διπλωματική ηγεσία το όπλο που τόσο χρειαζόμαστε αυτή την περίοδο, ο Τσίπρας έφτασε στο σημείο να ζητήσει ονομαστική καταμέτρηση της ψήφου των βουλευτών, επεξηγώντας εμμέσως ότι η πραγματική του επιλογή ήταν τελικά αυτή της συστηματικής εναντίωσης στη ρεάλ πολιτίκ που προσεκτικά εισάγει η κυβέρνηση στην εξωτερική πολιτική.
Είναι χρήσιμο, όπως και σε άλλους τομείς της πολιτικής, να μην αιχμαλωτίζουμε την οπτική μας στον στενό ορίζοντα. Η μονότονα, καταθλιπτική, λεπτομερής αναμετάδοση κάθε ανοησίας που εκστομίζει ο Ερντογάν και παπαγαλίζουν οι άνθρωποί του, τυφλώνει ορισμένους «αναλυτές» στην Αθήνα. Όμως, η ιμπεριαλιστική πρακτική της Τουρκίας αντιμετωπίζεται καλύτερα όσο καλύτερα η Ελλάδα εντάσσει την εξωτερική πολιτική της σε μια ολιστική αναθεώρηση των προτεραιοτήτων μας. Απόδειξη ότι οι σύμμαχοι, που θεωρούσαν, μέχρι πρόσφατα, ότι είναι ευκολότερο να πιέσουν εμάς αντί της Άγκυρας, υποχρεώνονται τώρα στην αποδοχή του επίμονου ρεαλισμού που καθορίζει τις αποφάσεις των Αθηνών, στην αναγνώριση της τουρκικής επιθετικότητας και, όπως ελπίζω, στην προώθηση πρωτοβουλιών που θα διευκολύνουν την πάγια επίλυση των μόνων διαφορών με τη γείτονα: τα θαλάσσια οικονομικά σύνορα και τη γεωλογική καταγραφή της υφαλοκρηπίδας των δύο πλευρών.
*Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής (Ν.Δ.)
**Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο του σαββατοκύριακου 29-30 Αυγούστου.
