Λάθος - ξελάθος, ομολογημένο αλλά μη συγχωρητέο, το ολίσθημα του βουλευτή Κ. Μπογδάνου, ενοχλεί περισσότερο και περισσότερους στον πολιτικό χώρο που εκφράζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη από όσο και όσους φωνάζουν από τα αριστερά. Για τους πρώτους η δυσφορία είναι ταυτοτικής
φύσεως. Για τους δεύτερους εύκολη αντιπολίτευση που μπορείς να την καταρρίψεις για λόγους που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν έχει κανένα νόημα
να επαναλάβουμε. Ο χειρισμός, ο διακανονισμός και ο κολασμός για το λάθος έχει αξιοσημείωτες παραμέτρους.
Ξεχωρίζω την επιστολή της ‘Ολγας Γεροβασίλη στον πρόεδρο της Βουλής. Για τη θεσμικότητά της, που περικλείει όμως σε απόλυτο μέγεθος την ουσία του ολισθήματος. Χωρίς ίχνος συριζαϊκής εσάνς, γράφει η γραμματέας της Κ.Ο στον κ. Τασούλα: «Είναι πρόδηλο ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές πλήττουν καίρια το κύρος της κοινοβουλευτικής και δημοκρατικής λειτουργίας της Βουλής των Ελλήνων».
Αμφιβάλλει κανείς; «Επειδή, τέτοιου είδους συμπεριφορές συνιστούν κατάφωρη εκδήλωση ρατσιστικού μίσους κατά προσώπων, μάλιστα ανηλίκων
και υπονομεύουν το κράτος Δικαίου, αλλά και την ίδια την Δημοκρατία». Δεν αφαιρείς από τη φράση αυτή ούτε ένα «και».
«Επειδή, είναι αναγκαία η διαφύλαξη και προστασία κάθε άρθρου του Συντάγματος, του Κανονισμού της Βουλής , των νόμων και των διεθνών
συνθηκών κ.ά. ιδίως από τα μέλη του Κοινοβουλίου» και «Επειδή, η προστασία των ανήλικων νηπίων – ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, γλώσσας ή
θρησκείας – είναι χρέος της Πολιτείας».
Αυτό είναι η επιτομή των υποχρεώσεων κάθε βουλευτή και της συντεταγμένης Πολιτείας. Υπόδειγμα αντιπολίτευσης, από τη γραμματέα της ΚΟ της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα θέμα αρχών.
