Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Tάσσομαι ανοιχτά και με όλο μου το είναι εναντίον της πολιτικής βίας, που είναι πάντα και μόνο φασιστική. Την τελευταία τουλάχιστον οκταετία, έχω δημοσιεύσει μία εκατοντάδα άρθρα κατά της βίας και όσων την ασκούν. Συστηματικά γράφω ότι καθήκον του δημοκράτη πολίτη είναι μάλιστα να βάλει το σώμα του μπροστά από οποιονδήποτε υφίσταται βία με πολιτικά κίνητρα. Είτε είναι φασίστας αυτός, ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης, ο Καμμένος, ο Πολάκης, είτε ένα συνδικαλιστικό παράσιτο, είτε κάποιος ελεεινός τραμπούκος τού σταλινικού ΚΚΕ, είτε κάποιο ανθρωπόμορφο κτήνος τού ΣΥΡΙΖΑ. Οποιοσδήποτε. Οποιοσδήποτε. Οποιοσδήποτε.
Δεν υπάρχει καλή και κακή πολιτική βία. Δεν υπήρξε. Δεν θα υπάρξει. Δεν γίνεται να υπάρξει, εξ ορισμού Ούτε επί δικτατορίας (κάθε δικτατορίας) υπήρξε. Ούτε ποτέ. Ούτε πουθενά. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε στη Ζιμπάμπουε.
Οποιαδήποτε συζήτηση περί του αντιθέτου είναι ύποπτη — όταν δεν είναι απλώς γελοία και συνέπεια αμορφωσιάς.
Υπάρχουν δύο λόγοι για αυτή τη στάση μου.
Τον ένα τον είπα ήδη: η πολιτική βία είναι πάντα και μόνο φασιστική, ήτοι εναντίον της ελευθερίας, της ισότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων — κάθε ελευθερίας, κάθε ισότητας και κάθε ανθρώπινου δικαιώματος. Ο φασισμός είναι το μέγα αμάρτημα του πολιτισμένου ανθρώπου. Η τροχοπέδη του. Ως εκ τούτου, οφείλουμε να είμαστε —και να το δηλώνουμε λόγω και έργω, διαρκώς— κατά του φασισμού, και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ υπέρ της ελευθερίας, της ισότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν θέλουμε να θεωρούμαστε πολιτισμένα όντα και φιλελεύθεροι δημοκράτες. Οφείλουμε —ξαναλέω— να παίρνουμε θέση. Όποιος δεν παίρνει θέση, ΠΑΙΡΝΕΙ θέση υπέρ της πολιτικής βίας και κατά της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι απλό. Τόσο απλό.
Ο άλλος λόγος είναι ιδιοτελής, ανθρώπινος, πραγματιστικός, όχι πολιτικός και ηθικός. Του λείπει κάθε αισθητικό κριτήριο. Είναι ο εξής: η πολιτική βία αποσταθεροποιεί τη ζωή και τη Δημοκρατία και έχει σαν επακόλουθα τη φτώχεια — τα κλειστά βιβλιοπωλεία — τα λουκέτα στον πολιτισμό — τη μιζέρια — την ένδεια — την κάθε λογής δυσπραγία — τη φτώχεια, τη φτώχεια, τη φτώχεια. Και η φτώχεια είναι κατάρα. Όπως μαρτυρά η ουσία τού να είσαι άνθρωπος, μόνο ο πλούτος αξίζει: η δυνατότητα να κάνεις, να έχεις, να απολαμβάνεις και να μοιράζεσαι τα περισσότερα και καλύτερα πράγματα που υπάρχουν: το φαΐ? τα ταξίδια? την τέχνη? τα κοσμήματα? τον χρόνο? τον άλλο? το σώμα σου.
Είναι και αυτό τόσο απλό όσο ακούγεται. Τασσόμενοι κατά της πολιτικής βίας, προστατεύουμε το κεκτημένο της φυσιολογικής ζωής.
Τι είναι φυσιολογική ζωή; Φυσιολογική ζωή σημαίνει αποκλειστικά και μόνο τούτο: σηκώνομαι το πρωί, πηγαίνω στη δουλειά, επιστρέφω σπίτι μου, κοινωνικοποιούμαι, διασκεδάζω, ψυχαγωγούμαι, μορφώνομαι, καταναλώνω, ερωτεύομαι, αγαπώ. Όλα αυτά τραυματίζονται (δηλαδή: όλη η ζωή τραυματίζεται) από την άσκηση, τον εναγκαλισμό, την αποθέωση της πολιτικής βίας — από την άσκηση, τον εναγκαλισμό, την αποθέωση του οποιουδήποτε φασισμού.
Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς, ότι την πολιτική βία τη χρησιμοποιούν οι ολοκληρωτισμοί, κομουνιστικοί, φασιστικοί, εθνικιστικοί, ψευδοθρησκευτικοί (όπως το φρικτό, απάνθρωπο και βρομερό τρομοκρατικό Ισλάμ) και λοιποί, όχι για να ανέλθουν στην εξουσία, πράγμα που γίνεται μόνο με εκλογές, πραξικόπημα ή πόλεμο, αλλά για να διαβρώσουν τα θεμέλια της κανονικότητας, αυτού που είπαμε πριν φυσιολογική ζωή. Η διάβρωση των θεμελίων της κανονικότητας, της φυσιολογικής ζωής, βρίσκεται στον πυρήνα αυτού που λέμε πολιτική βία.
Τέλος, και για να τα έχουμε ξεκαθαρισμένα. Πολιτική βία δεν σημαίνει μόνο βάζω βόμβες. Πολιτική βία δεν σημαίνει μόνο κάνω εφόδους όπως τα τάγματα του Χίτλερ ή ο νεοναζιστικός Ρουβίκωνας. Πολιτική βία δεν σημαίνει μόνο πυροβολώ πισώπλατα ή σφαγιάζω τον Αξαρλιάν όπως οι καθυστερημένοι τρομοκράτες τής 17Ν και των άλλων συμμοριών της νύχτας. Πολιτική βία δεν σημαίνει μόνο πετάω μολότοφ όπως οι ακραία φασιστικές μιλίτσιες τα των Εξαρχείων, ή μαχαιρώνω μετανάστες όπως οι σεξουαλικά ανώμαλοι πιθηκάνθρωποι της Χρυσής Αυγής.
Πολιτική βία, φασιστική και με σαφή πλην ανομολόγητο προορισμό τη διάβρωση των θεμελίων της κανονικότητας, της φυσιολογικής ζωής, είναι ΚΑΙ οι μούντζες στη Βουλή, ΚΑΙ τα αυγά και οι πεταμένοι καφέδες στους πολιτικούς, ΚΑΙ η κοπρολαλία εναντίον της αντιπροσωπευτικής φιλελεύθερης Δημοκρατίας μας, ΚΑΙ η εκτόξευση απειλών μέσω ενός ανώνυμου λογαριασμού στο Facebook.
Μην ξεγελιέστε, μην μπερδεύεστε, μην το ξεχνάτε. Δεν υπάρχει κλίμακα λίγης ή περισσότερης πολιτικής βίας. Ένα ασήμαντο (δήθεν) επεισόδιο μπορεί να βυθίσει στο πένθος μια χώρα, αρκετά φτωχή, μικρή και ηλίθια για να νομίζει πως πράγματι ήταν ασήμαντο. Πολλά μικρά μαζί, εύκολα τη ρίχνουν στον γκρεμό — και στη φωτιά. Όλα παίζουν τον ρόλο τους. Όλα είναι αλληλένδετα. Και το κακό έχει πολλά ποδάρια.
Τώρα, γιατί τα λέω σήμερα αυτά. Τα λέω γιατί όλο και πιο συχνά όλη τη χρονιά ακούω, διαβάζω και μαθαίνω για ανθρώπους που ορκίζονται να πάρουν εκδίκηση. Και γιατί προχθές καήκαμε, πεθάναμε, καταστραφήκαμε και αφανιστήκαμε, βυθιστήκαμε στο πένθος την ίδια ώρα που τα άχρηστα και φιλοχρήματα εγωιστικά τομάρια της κυβέρνησης έπαιζαν το θέατρο που έπαιζαν.
Όχι.
Δεν θα τους κάνετε τίποτα, θα μας βρείτε μπροστά σας. Τελεία και παύλα.
Θα ηττηθούν (βαριά) στην κάλπη. Και μετά η Δικαιοσύνη θα πάρει τον λόγο. Και θα είναι πύρινος. Λάιλαπα.
