Του Δημήτρη Καμπουράκη
«Εσύ ρε φίλε που έχεις εύκολη την κριτική προς τον Αλέξη, αν ήσουν εννιά μονάδες πίσω πέντε μέρες πριν τις εκλογές, ποια νικηφόρα στρατηγική θα ακολουθούσες δηλαδή;» Ομολογώ πως η ανταπάντηση του συνεντευξιαζόμενου Συριζαίου μ' έφερε σε δύσκολη θέση. Όταν το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έφερε αυτή την θηριώδη διαφορά και όλες οι δημοσκοπήσεις επιμένουν σ' αυτήν, υπάρχει αλήθεια στρατηγική για τον ήδη ηττημένο;
Η προφανής απάντηση είναι πως όχι, διότι έτσι που τα έκανε επί πέντε χρόνια, τώρα είναι λογικό να τα λουστεί. Όταν οδηγεί κανείς το αμάξι του στο βάθος ενός στενού αδιεξόδου, δεν έχει κανένα νόημα να ψάχνει λύση στο παρά ένα που θα βρεθεί μούρη με μούρη με τον τοίχο. Λύση υπήρχε την ώρα που έμπαινε στο αδιέξοδο, όχι όταν φράκαρε στο τέρμα του απ' όπου δεν μπορεί να κάνει πια ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Όσο για την όπισθεν, αυτοί που κάνουν τους μάγκες συνήθως έχουν γκρεμίσει και τα γεφύρια πίσω τους.
Ο Τσίπρας είχε μύριες δυνατότητες να αλλάξει πορεία τα πέντε χρόνια που προηγήθηκαν. Μπορούσε να μην κάνει κυβέρνηση με τον Καμένο, να μην διχάσει την κοινωνία ανάμεσα σε υπερφολογούμενους και επιδοματούχους, να μην χωρίσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας σε de facto έντιμους και συλλήβδην απατεώνες, να μην στείλει δυο πρωθυπουργούς και οκτώ υπουργούς στον Καιάδα της σκανδαλολογίας, να ρωτήσει την αντιπολίτευση για το Μακεδονικό αντί να προσπαθήσει να την διχοτομήσει, να τείνει χείρα έντιμης συνεργασίας στο ΚΙΝΑΛ αντί να εξαγοράσει με υπουργικά λιλιά τα στελέχη του.
Τέλος πάντων, αν και ισχυρίζεται ότι πάντα δρούσε εξαναγκαζόμενος, ο Τσίπρας καθ' όλη την διάρκεια της πενταετίας του είχε τουλάχιστον δυο επιλογές για κάθε μεγάλο ζήτημα. Και αυτός διάλεγε σταθερά την πιο πολωτική, την πιο σαρωτική για τους αντιπάλους, την πιο διχαστική, την πιο εξωφρενική για τον κοινό νου. Μήνα με τον μήνα έχωνε το αμάξι της κυβέρνησης του όλο και πιο βαθιά μέσα στο αδιέξοδο, αλλά αυτός κοιτάζοντας απ' τα παράθυρα έβλεπε ανοικτούς ορίζοντες αντί για τους τοίχους που στένευαν στις δυο πλευρές του.
Νόμιζε πως ήταν Θεός που δεν τον πιάνουν στενέματα και αδιέξοδα, θα πετούσε. Ήταν ο άχαστος. Και τώρα λοιπόν που σφηνώθηκε για τα καλά εξ αιτίας των δικών του επιλογών, απορεί και που δεν μπορεί να πετάξει, αλλά και που στα γύρω υψώματα του την είχαν στημένη όλοι οι αντίπαλοι του και τον πετροβολούν δίχως έλεος. Ναι, η αλήθεια είναι ότι τώρα πια δεν υπάρχει στρατηγική σωτηρίας για τον Αλέξη, θα κάτσει εκεί σφηνωμένος και θα δέχεται πέτρες μέχρι να ισοπεδωθεί πολιτικά. Χτυπιέται σαν παγιδευμένο ψάρι βέβαια, κάνει κινήσεις, περιοδείες, βάζει και βγάζει διλήμματα που δεν ακούει κανείς, σπάει και επαναφέρει εμπάργκο σε σταθμούς, αλλά εις μάτην.
Ο Αλέξης παλεύει μόνος του, αυτό τουλάχιστον το πιστώνεται. Εξ άλλου είναι ο μόνος που επιμένει ακόμα ότι το ματσάκι γυρίζει, όλοι οι υπόλοιποι δικοί του το πολύ-πολύ να πουν δημοσίως ότι η ΝΔ δεν θα βγει αυτοδύναμη. Καμιά σχέση η γραμμή του αρχηγού με τα ψελλίσματα των υπαρχηγών. Λογικό είναι. Μόνος του τους ανέβασε εκεί πάνω, μόνος του τους οδήγησε στο αδιέξοδο, μόνος του τους τραβάει ως την ήττα. Και την βαριά νύχτα των εκλογών, μόνος του θα είναι. Θα δείτε που θα του το χρεώσουν ως κι αυτοί που του χρωστάνε.
