Το άρθρο του Τούρκου ακαδημαϊκού Σεϊφί Ογούν που δημοσιεύτηκε στη Yeni Şafak, με τίτλο «Eλληνοτουρκικές σχέσεις, αδελφοσύνη λαών και συγκυρία», έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς ο συγκεκριμένος είχε διατελέσει σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Νταβούτογλου και σήμερα βρίσκεται στο πολιτικό περιβάλλον του ΑΚP, του κόμματος του Τούρκου Προέδρου.
Ο Τούρκος καθηγητής ξεκαθαρίζει από την αρχή τον τρόπο που ο ίδιος και το βαθύ τουρκικό κράτος βλέπουν τις σημερινές σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας. Δεν αναφέρεται σε ελληνοτουρκικές σχέσεις, δηλώνοντας ότι η συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε δεν μπορεί να υποβιβάζεται σε ελληνοτουρκικές σχέσεις με τη στενή έννοια, αλλά σε «δυτικοευρασιατική αναμέτρηση».
Αναφέρεται σε περιβάλλον επικίνδυνης κλιμάκωσης από την ελληνική πλευρά. Θεωρεί ότι ποτέ η Ελλάδα δεν ήταν τόσο ενεργητική και τόσο προκλητική. Ότι έκανε μερικά βήματα, αλλά αμέσως υποχωρούσε. Αντίθετα σήμερα στην προσπάθεια να εφαρμόσει τις θέσεις της, ενεργεί πιο προκλητικά από ποτέ και με πιο αποφασιστική γραμμή.
Θεωρεί ότι σήμερα που η Τουρκία πιέζεται όλο και περισσότερο από τις ΗΠΑ, τόσο εντός της ΕΕ όσο και στο ΝΑΤΟ, η Ελλάδα εκτιμώντας ότι έχει την πλήρη και αμέριστη στήριξη από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, εκδηλώνει μια πρωτοφανή επιθετικότητα. Διατυπώνει τη θεωρία ότι η Ευρασία, με πρώτες τη Ρωσία και την Τουρκία, πιέζονται από τη Δύση. Και ότι όπως η Ρωσία του Πούτιν «μπαίνει στα δύσκολα» μέσω της Ουκρανίας», έτσι και η Τουρκία του Ερντογάν εκτίθεται σε παρόμοιους κινδύνους μέσω της Ελλάδας.
Φτάνει δε στο σημείο να παρομοιάζει τον Ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι με τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Και καταλήγει γράφοντας ότι «όπως ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι προκάλεσε τον Πούτιν με την ώθηση της Δύσης, τώρα ο Μητσοτάκης προκαλεί με τον ίδιο τρόπο τον Πρόεδρο Ερντογάν». Και εδώ θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και σε χθεσινή δήλωση του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, ότι «ο Μητσοτάκης του ιμπεριαλισμού, ξεπερνά τα όριά του».
Τέλος, σε μια σύντομη ανάλυση του ελληνικού πολιτικού τοπίου, ο Σεϊφί Ογούν αναφέρει ότι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, σαν πολιτικά κόμματα αλλά και το 60% των Ελλήνων ψηφοφόρων, δεν επιθυμούν την ελληνοτουρκική ειρήνη και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ αποτελούν μειοψηφία, απέναντι σε αυτήν την πλειοψηφική τάση.
Το άρθρο του Τούρκου ακαδημαϊκού έχει μια διπλή εφιαλτική ανάγνωση. Αφ’ ενός τοποθετεί την Ελλάδα στη θέση της Ουκρανίας, τονίζοντας ότι η Ελλάδα «εκτιμά» ότι έχει την αμέριστη στήριξη της Δύσης, θυμίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη «μη εμπλοκή» της Δύσης στο πεδίο της Ουκρανίας. Και αφ’ ετέρου, αναφέρεται σε φιλοπόλεμες και φιλειρηνικές δυνάμεις στη χώρα μας, εντάσσοντας στις δεύτερες το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που αποστρέφουν το αθώο βλέμμα τους, από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττονται.
Η ανάλυση του άρθρου, μας βοηθάει να σκεφτούμε πού βρισκόμαστε σήμερα και τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Επιπλέον αναγκάζει τον καθένα, να λάβει σαφέστατη θέση και να αφήσει στην άκρη τα γνωστά «είμαστε με την ειρήνη» και «είμαστε με τον άνθρωπο».
