Του Δημήτρη Καμπουράκη
Μιλώ καθημερινά με πολλούς που ψήφισαν Σύριζα. Ε λοιπόν, ως σήμερα δεν έχω βρει ούτε έναν απλό ψηφοφόρο που να ένιωσε την ανάγκη να υποστηρίξει μπροστά μου τον Παπαγγελόπουλο. Λένε ότι η ΝΔ πάει να κουκουλώσει την Novartis, λένε ότι η δεξιά της πτέρυγα πήρε το πάνω χέρι, λένε ότι η κυβέρνηση λειτουργεί εκδικητικά, αλλά μια ειλικρινή κουβέντα υπεράσπισης του ίδιου του Ρασπούτιν δεν βγαίνει από το στόμα τους.
Δεν τον νιώθουν 100% δικό τους; Δεν έχουν πειστεί βαθιά μέσα τους ότι είναι ο ορισμός του ηθικού στοιχείου; Τους φαίνεται σκοτεινή φάτσα, ικανή για πράγματα που δεν ομολογούνται; Τους πειράζει ίσως εκείνο το παλιό «διοικητής της ΕΥΠ επί Καραμανλή»; Δεν έχουν πειστεί ότι η παραπομπή των δέκα ήταν μια ακριβοδίκαιη πράξη του κόμματος τους και του την χρεώνουν; Δεν τον θυμούνται ποτέ να μιλά δημοσίως, εκτός από κείνο το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από γενέσεως του ελληνικού κράτους», οπότε δεν τον έχουν αξιολογήσει ως πολιτικό ον; Του χρεώνουν πως μπορεί να παγίδευσε τον Αλέξη και τον Σύριζα σε μια υπόθεση δίχως αποδείξεις;
Δεν ξέρω τι απ' όλα ισχύει και σε τι ποσοστό, το βέβαιο είναι ότι η λαϊκή βάση του Σύριζα δεν δείχνει και μεγάλη διάθεση να βάλει μπροστά το στήθος της για τον Παπαγγελόπουλο. Αν μαζί του στην παραπομπή ήταν και ο Τσίπρας, τα πράγματα θα ήταν ασφαλώς πολύ διαφορετικά. Ο Κυριάκος όμως δεν έκανε αυτό το στρατηγικό λάθος παρά τις εσωτερικές πιέσεις. Κι αν η αποφυγή στρατηγικού λάθους του Μητσοτάκη στο Μακεδονικό ήταν αποτέλεσμα του πολιτικού του ενστίκτου, η αποφυγή του δεύτερου οφείλεται σ' ένα καίριο μάθημα από την οικογενειακή του ιστορία. Τότε που ο πατέρας του παρέπεμψε τον Ανδρέα.
Βεβαίως, αυτό που δεν κάνει η λαϊκή βάση της αντιπολίτευσης, το κάνουν οι βουλευτές της. Δημοσίως εμφανίζονται τόσο εξοργισμένοι με την παραπομπή Παπαγγελόπουλου, σαν να είχε παραπεμφθεί ο αρχηγός τους. Ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουν να μεταδώσουν αυτή την οργή στην βάση τους. Να πείσουν δηλαδή τους οπαδούς τους ότι στο πρόσωπο του πρώην αναπληρωτή υπουργού δικαιοσύνης διώκεται ο Σύριζα και μάλιστα με σκευωρία.
Η ελπίδα είναι θεμιτό πράγμα. Τα προβλήματα τους επ' αυτού είναι δύο: Πρώτον, είναι εξαιρετικά δύσκολο να πεισθεί μια αριστερόστροφη λαϊκή μάζα να υπερασπιστεί κάποιον που ο υπόλοιπος κόσμος θεωρεί Ρασπούτιν, δηλαδή σκοτεινό, ύπουλο και δολοπλόκο. Πάντα θα υφέρπει μια υποψία στους ίδιους τους οπαδούς τους, ότι ο Παπαγγελόπουλος αν και δικός τους έκανε βρώμικη δουλειά. Δεύτερον, ο Παπαγγελόπουλος παραπέμπεται όχι στο τέλος της θητείας Μητσοτάκη αλλά στην αρχή της, δηλαδή σε μια περίοδο που το κύρος και η λαϊκή αποδοχή της κυβερνητικής παράταξης είναι σε υψηλότατα επίπεδα.
Αυτό από μόνο του είναι μειονέκτημα για την αντιπολίτευση. Διότι στην υπεράσπιση Παπαγγελόπουλου που υποχρεωτικά θα επωμιστεί, δεν έχει να προτάξει άλλα πολιτικά όπλα εναντίον της κυβέρνησης για να δημιουργήσει μέτωπο με αιχμή τον διωκόμενο. Αυτά τα όπλα θα έρθουν ίσως αργότερα, αλλά τότε η υπόθεση Ρασπούτιν θα έχει ολοκληρωθεί και κριθεί δικαστικά. Αυτή άλλωστε είναι και η πραγματική τραγωδία για τον ίδιο τον Παπαγγελόπουλο. Μόνος του θα την πληρώσει.
