Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Το ζήτημα που ανέκυψε με τους διορισμούς των διοικητών των νοσοκομείων και την εν είδη αποδιοπομπαίου τράγου απομάκρυνση ενός από αυτούς, δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση κι ένα λανθασμένο χειρισμό. Περισσότερο εντυπωσιακό ή ακόμα και σοκαριστικό είναι το γεγονός ότι άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας, αρνούνται να αποχωρήσουν οικειοθελώς από τον ενεργό δημόσιο βίο, αφήνοντας χώρο στους νεότερους.
Στην Ελλάδα που όλα γίνονται «για το καλό των παιδιών», τελικά όλα λειτουργούν σε βάρος των επόμενων γενεών. Από τη δημοσιονομική μας πολιτική μέχρι τη διοίκηση του κράτους, θύματα είναι οι επόμενες γενιές.
Βέβαια, δεν ξέρουμε πόσο κατανοητό μπορεί να γίνει αυτό από μία κοινωνία που εμμένει να συζητάει και μάλιστα υστερικά το συνταξιοδοτικό, όχι βέβαια για να το φτιάξει αλλά για να βρει τρόπους να μείνει το ίδιο κι ας μας διαβεβαιώνουν όλοι ότι υπάρχει κίνδυνος σε λίγα χρόνια να καταρρεύσει. Κάθε δεύτερη μέρα κατακλυζόμαστε από πρωτοσέλιδα για τις συντάξεις, για τις αυξήσεις ή τις μειώσεις τους, για τις δικαστικές αποφάσεις που τις αφορούν, για τα αναδρομικά. Όταν η δημόσια συζήτηση έρχεται στην οικονομία το θέμα αρχίζει και τελειώνει στις συντάξεις και στα δικαιώματα των συνταξιούχων. Τώρα, το δικαίωμα του ογδοντάχρονου να διοικεί ένα νοσοκομείο στέλνει το φαινόμενο σε άλλες σφαίρες.
Η έκθεση PISA για την κατάντια των ελληνικών σχολείων δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο, η ανεργία των νέων ομοίως, όλα περιστρέφονται γύρω από τις ανάγκες των γερόντων στο όνομα, μάλιστα, των παιδιών. Για το καλό τους!
Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει σ'αυτή τη χώρα. Όμως, κάποια στιγμή, πρέπει να ξυπνήσει και η νεολαία και να ασκήσει την πίεση που πρέπει στα κόμματα, στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, στους χώρους εργασίας. Ο 80χρονος που θέλησε να γίνει διοικητής νοσοκομείου επαίρεται ότι τον ακολουθούσαν «χιλιάδες ψηφοφόροι», πόσοι από αυτούς είναι νέοι άνθρωποι και γιατί να υπάρχει έστω κι ένας νέος άνθρωπος στην περιοχή της Θεσσαλίας που να δέχεται να βρίσκεται στην πολιτική πελατεία ενός 80χρονου που «ντιλάρει» τη δική του ψήφο για να καταλάβει εκείνος μια θέση;
Ίσως η ελληνική κοινωνία να πρέπει να σταματήσει, επιτέλους, να ασχολείται «με το καλό των παιδιών» και να αφήσει απλώς χώρο στους νέους να αυτενεργήσουν, αφού πρώτα χειραφετηθούν. Χειραφέτηση, βέβαια, νοείται μόνο η οικονομική αλλά ας αρχίσουν με την ψυχολογική. Ας κλείσουν τ' αυτιά τους στο οικογενειακό περιβάλλον που τους λέει ότι είναι ντροπή να εργάζονται ως εργάτες, ως βοηθοί, ως ταμίες στο σούπερ μάρκετ, ως ντελιβεράδες και ότι πρέπει να μπουν στα πελατειακά δίκτυα 80χρονων να βρουν μια δουλίτσα! Ας κλείσουν τ' αυτιά τους σε όσους τους στέλνουν στο ΕΠΑΛ για να μπουν στην Ιατρική! Ας κλείσουν τ'αυτιά τους σε όσους ταυτίζουν την ευημερία και την ευτυχία με την ανώτατη εκπαίδευση και το βόλεμα.
Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, ας σταματήσουμε, επιτέλους, να υπονομεύουμε τους νέους. Είναι ανήθικο, είναι λάθος, είναι, εν τέλει, αντιπαραγωγικό.
